Kilka lat temu na zachód wyjeżdżały tysiące Polek, które zostawały opiekunkami. W praktyce większość z nich zawsze realizowała jedynie obowiązki pomocy domowej, bo, i trzeba to zaznaczyć wyraźnie, opiekunka nie jest zawodem dla każdego.
Opiekunką trzeba się trochę urodzić…
Opiekunka osób starszych to zawód bardzo specyficzny. Każdy z nas doświadczył tego, że ze starszymi, nawet własnymi rodzicami czy dziadkami, czasem ciężko jest się porozumieć, a opiekunka musi umieć rozmawiać z różnymi ludźmi. Wszędzie bez zrozumienia powtarza się banał, że „trzeba nauczyć się dialogu”, ale to nie jest kwestia konkretnych umiejętności, a raczej przede wszystkim charakteru. Takie jego cechy jak wyrozumiałość, cierpliwość i tolerancja są niezbędne w kontaktach z ludźmi, a trzeba też zaznaczyć, że w wielu przypadkach opiekunki stają przed większym wyzwaniem i to nawet pominąwszy barierę językową: muszą nawiązać kontakt z pacjentem i rodziną, ludźmi często o bardzo różnych poglądach, na które nierzadko wpływ wywarła również choroba. I z jednej strony dobrze jest, jeśli opiekunka jest osobą emocjonalną, ale jednocześnie nie może czuć się do przesady osobiście zaangażowana w problemy pacjenta. Wyznaczenie rozdziału na kontakty prywatne i profesjonalne nie zawsze jest łatwe, a zawsze konieczne.
… a trochę trzeba się nauczyć
Jednak opiekunka to przede wszystkim osoba, która ma nieść pomoc. Nawet jeśli przez niektórych jest to działanie bagatelizowane, bo nie wszyscy traktują serio pomoc w codziennej higienie czy karmienie pacjentów, którzy sami nie są w stanie jeść, bo to przecież najbardziej podstawowe czynności. Jednocześnie jednak umiejętności umycia podopiecznego, który nie zawsze może wstać z łózka czy podawania posiłków osobie chorej, trzeba się po prostu nauczyć. I nawet jeśli wydaje się, że to tak banalne czynności, tak samo, jak z każdą umiejętnością – nie każdy jest w stanie je opanować, więc i nie każdy może opiekować się osobami starszymi.
Opiekunka to nie pomoc domowa
Każdy potrafi (też lepiej lub gorzej) posprzątać, każdy potrafi zrobić zakupy – pomocą domową może być więc każdy, choć nie każdy dobrą. I opiekunki godzą się z tym, że czasem również muszą wykonywać i takie czynności, jednak granica między zawodem opiekunki a pomocy domowej jest bardzo wyraźna. Bycie opiekunką oznacza osobistą odpowiedzialność za zdrowie i samopoczucie drugiego człowieka. Obowiązki pomocy domowej, choć ważne, aż takiego znaczenia nie mają. Kto więc nie potrafi poradzić sobie z tą odpowiedzialnością, a bywa, że jest ona naprawdę sporym ciężarem, nie może zostać opiekunką. Dziś już inaczej patrzymy na ten zawód niż kilka lat temu – nie jest to zdecydowanie zawód dla każdego, a być może w ogóle jest to bardziej powołanie niż zawód, podobnie jak w przypadku zawodów medycznych. I coś jest na rzeczy, bo opiekunki potrafią wykonywać wiele zadań pielęgniarek, zatem i ich odpowiedzialność rośnie, tak samo, jak wymagania stawiane przez podopiecznych i ich rodziny- nie zawsze łatwo je spełnić, a ktoś, kto nie próbuje, opiekunką nie zostanie.
Kilka lat temu na zachód wyjeżdżały tysiące Polek, które zostawały opiekunkami. W praktyce większość z nich zawsze realizowała jedynie obowiązki pomocy domowej, bo, i trzeba to zaznaczyć wyraźnie, opiekunka nie jest zawodem dla każdego. Opiekunką trzeba się trochę urodzić… Opiekunka osób starszych to zawód bardzo specyficzny. Każdy z nas doświadczył tego, że ze starszymi, nawet własnymi rodzicami czy dziadkami, czasem ciężko jest się porozumieć, a opiekunka musi umieć rozmawiać z różnymi ludźmi. Wszędzie bez zrozumienia powtarza się banał, że „trzeba nauczyć się dialogu”, ale to nie jest kwestia konkretnych umiejętności, a raczej przede wszystkim charakteru. Takie jego cechy jak wyrozumiałość, cierpliwość i tolerancja są niezbędne w kontaktach z ludźmi, a trzeba też zaznaczyć, że w wielu przypadkach opiekunki stają przed większym wyzwaniem i to nawet pominąwszy barierę językową: muszą nawiązać kontakt z pacjentem i rodziną, ludźmi często o bardzo różnych poglądach, na które nierzadko wpływ wywarła również choroba. I z jednej strony dobrze jest, jeśli opiekunka jest osobą emocjonalną, ale jednocześnie nie może czuć się do przesady osobiście zaangażowana w problemy pacjenta. Wyznaczenie rozdziału na kontakty prywatne i profesjonalne nie zawsze jest łatwe, a zawsze konieczne. … a trochę trzeba się nauczyć Jednak opiekunka to przede wszystkim osoba, która ma nieść pomoc. Nawet jeśli przez niektórych jest to działanie bagatelizowane, bo nie wszyscy traktują serio pomoc w codziennej higienie czy karmienie pacjentów, którzy sami nie są w stanie jeść, bo to przecież najbardziej podstawowe czynności. Jednocześnie jednak umiejętności umycia podopiecznego, który nie zawsze może wstać z łózka czy podawania posiłków osobie chorej, trzeba się po prostu nauczyć. I nawet jeśli wydaje się, że to tak banalne czynności, tak samo, jak z każdą umiejętnością – nie każdy jest w stanie je opanować, więc i nie każdy może opiekować się osobami starszymi. Opiekunka to nie pomoc domowa Każdy potrafi (też lepiej lub gorzej) posprzątać, każdy potrafi zrobić zakupy – pomocą domową może być więc każdy, choć nie każdy dobrą. I opiekunki godzą się z tym, że czasem również muszą wykonywać i takie czynności, jednak granica między zawodem opiekunki a pomocy domowej jest bardzo wyraźna. Bycie opiekunką oznacza osobistą odpowiedzialność za zdrowie i samopoczucie drugiego człowieka. Obowiązki pomocy domowej, choć ważne, aż takiego znaczenia nie mają. Kto więc nie potrafi poradzić sobie z tą odpowiedzialnością, a bywa, że jest ona naprawdę sporym ciężarem, nie może zostać opiekunką. Dziś już inaczej patrzymy na ten zawód niż kilka lat temu – nie jest to zdecydowanie zawód dla każdego, a być może w ogóle jest to bardziej powołanie niż zawód, podobnie jak w przypadku zawodów medycznych. I coś jest na rzeczy, bo opiekunki potrafią wykonywać wiele zadań pielęgniarek, zatem i ich odpowiedzialność rośnie, tak samo, jak wymagania stawiane przez podopiecznych i ich rodziny- nie zawsze łatwo je spełnić, a ktoś, kto nie próbuje, opiekunką nie zostanie.