Skoda_kwa

No tak, Lewemu wiadomo, że jest na rękę żeby robić jak najwięcej transferów. Nie mam o nim dobrego zdania, biznesmen a nie lekarz.

A co Wam radzą lekarze, robić PGS czy nie?

A co z uszkadzaniem zarodków w wyniku PGS? Na jakimś filmiku widziałam, że małe szanse ale tu na tym forum ktoś pisał, że nie można wykluczyć.

Myślę, że to bardzo dobry pomysł - przygotować się (również logistycznie) na jak najwięcej możliwych niefajnych przypadków.

Zawsze lepiej słuchać serca:) Tak naprawdę jeszcze miałaś (moim zdaniem) za mało prób zeby juz się poddać. Te ivf na Twoich komórkach zdaje się, że miały male szanse sie udać, dobrze pamietam? Więc tak naprawde mialas dopiero jedną nieudaną procedurę, ktora miała szansę zakończyć się powodzeniem. Na Twoim miejscu skupiłabym się żeby przy kolejnych podejściach wyeliminować do minimum ryzyko bólu fizycznego przede wszystkim (chyba to jest najbardziej traumotwórcze, przynajmniej mi się tak wydaje) czyli np. nie dać sobie badać na żywca czemu łożysko się nie chce odkleić, nie wyobrażam sobie w ogóle żeby mi lekarz miał wkładać rękę aż do macicy. Zorganizowałabym sobie to tak, żeby przy następnych takich ewentualnych przypadkach wszystko odbywało się w znieczuleniu (chociaż w sumie nie wiem czy to możliwe). U mnie nic tak nie wywołuje traumy jak ból fizyczny, niepowodzenia (psychicznie) myślę że dałabym radę znosić.

Myślę że po prostu miałaś pecha z tym krwotokiem przy poronieniu i to nie jest tak, że jesteś jakoś bardziej w grupie ryzyka. Mogło się to przydarzyć każdej kobiecie, która poroniła (również młodej, która zaszła naturalnie w ciążę) a przecież poronienia są bardzo częste a jednak powikłania i śmierć z tego powodu to tylko jakiś promil pewnie.

Dziękuję Ci i trzymam kciuki żeby Tobie się udało!

43 to jeszcze nie tak dużo. Ja sobie daję czas do 48, jak Weronika:)

Piszesz że nie chcesz dziecka za cenę własnego życia. No ale nie przewidzisz tego, tak naprawdę to każda próba zajścia w ciążę potencjalnie może się skończyć w najgorszym razie utratą życia.

Ja (jeżeli znajdę partnera, którego nie odstraszy ivf z kd) będę próbować do skutku (w miarę oczywiście możliwości finansowych). Jeżeli coś mi się złego stanie przy tym (na przykład umrę) to trudno, wiem, że żyjąc bez dziecka nie będę szczęśliwa więc chcę zrobić wszystko co w mojej mocy. Mam dużą rodzinę, większość ma dzieci a mnie za każdym razem boli serce jak dowiaduję się o nowych ciążach. Zazdroszczę mamo z dzieciakami na spacerach, zdarza mi się zagapić czasem na jakieś dziecko. Nie chcę być bezdzietna. Ostatnio czytałam wywiad w Veevie z Weroniką Marczuk - ona jest taka szczęśliwa że aż miło czytać. A córeczka śliczna. Jej udało się w wieku 48 dopiero. 2 lata temu straciła ciążę bliźniaczą z powodu skracającej się szyjki. 2-3 tygodnie później i te dzieci miałyby szansę przeżyć, straszny pech. Podziwiam ją bardzo za wolę walki. Teraz ma największą nagrodę.

Prawdę? Ok, rozumiem, że ona jest jasnowidzem albo siedzi w głowie każdego faceta. Ja tak nie uważam jak ona i nie potrzebuję żeby mnie ktoś ciągnął w dół zamiast wspierać (za ponad 250 zl za 50 min).

Ale żenada. No właśnie to pokazuje jakie jest przygotowanie psychologów w tej kwestii w Polsce. W Anglii (o ile nie pomyliłam krajów) są specjalne książeczki z obrazkami przygotowane w tym celu dla dzieci. Ja też jestem zdecydowanie za tym żeby powiedzieć. Wystarczy jedno niefortunne wydarzenie medyczne przy którym się wyda, że matka nie jest matką genetyczną i cała relacja z dzieckiem może się schrzanić na zawsze.

No ja odniosłam wrażenie, że ona idzie bardziej w stronę sugerowania, że lepiej już zrezygnować z prób i że dziecko to nie takie znowu samo szczeście ale i wiele trosk. A moim zdaniem powinna wspierać w walce o dziecko, dopóki ktoś ma siły walczyć.

Bardzo trudno trafić na dobrego psychoterapeutę (na znającego się na temacie bezpłodnosci to jeszcze trudniej) a zły może zaszkodzić zamiast pomóc.

Tej pani nikomu bym nie poleciła a już na pewno nie osobom borykającym się z takim obciążeniem jak niepłodność. Miałam z nią kilka sesji kiedy rozstałam się z partnerem. Opowiadałam jej, że mam nadzieję jeszcze się zakochać i stworzyć związek z kimś kto będzie chciał mieć ze mną dziecko w taki czy inny sposób (kd lub az) a ona mi na to jak obuchem w głowę, że szanse, że w moim wieku (tuż po 40) na poznanie partnera który by chciał in vitro i to z kd są bliskie zeru i żebym starała się przestać trzymać kurczowo tej myśli, że muszę być w ciąży. Nie jestem psychologiem, nie znam się ale intuicja mi mówi, że psycholog nie powinien odbierać nadziei tylko wręcz przeciwnie.

To już jakaś przesada. No i ciekawe skad taka duża rozbieżność.

Ile kosztuje surogacja, ze 100 tys? W Czechach też robią czy tylko na Ukrainie (z najbliższych nam krajów)?

No tak, łatwo by było robić kolejne transfery gdyby pieniądze leżały na ulicy. Wydaje mi się, że medycyna nie poznała jeszcze do końca wszystkich czynników zapłodnienia/implantacji i dlatego tak te statystyki marnie wyglądają. Co jednak nie zmienia faktu że w warunkach naturalnych u płodnych ludzi też tylko około 30-40% zarodków jest prawidłowych. IVF jest taką sytuacją, w której powiedzenie "pieniądze szczęscia nie dają" jest całkowicie nieprawdziwe..

Dziewczyny no niestety takie są statyatyki. Czytałam wywiad z embriologiem, który mówił że na 6 pobranych komórek od dawczyni poniżej 35 rż. statystycznie tylko 2 zarodki się rozwiną prawidłowo. Dodatkowo, nie każdy zarodek (nawet genetycznie prawidłowy) da ciążę. Więc nie ma się co dziwić że nie udaje się jedna czy 2 procedury. O pechu to można pewnie mówić po nieudanych około 8- 10 transferach. Chociaż (chyba) Unica gwarantowała darmowe trzecie podejście jeśli poprzednie dwie nie dały ciąży. Nie wiem czy nadal tak jest.

Pogrzebałam w necie i wygląda na to, że przy recznym usuwaniu łożyska i łyżeczkowaniu standardem jest znieczulenie, chyba trafiłaś na wyjątkową rzeźnię a nie szpital, że Ci to robili na żywca a o uśpienie do łyżeczkowania też się musiałaś prosić:(

Dlaczego cesarka przy tak malym plodzie jest niebezpieczna a przy normalnym 9 miesięcznym już nie, uzasadnili to jakoś?

To jest okropne co przeszłaś:( Nie dziwię się, że masz traumę. Ja jestem mało odporna (na ból fizyczny przede wszystkim) i nie wiem czy bym się po czymś takim jeszcze odważyła próbować. Miałam 2 operacje na endometriozę (druga z powikłaniem, reoperacją i transfuzją bo doszło do krwotoku i miałam już nieciekawe ciśnienie i silną anemię) i bardzo dużo mnie to zdrowia psychicznego kosztowało, mimo że nie było dużo fizycznego bólu. Ale to co Ty przeżyłaś (konieczność rodzenia martwego dziecka) i jeszcze ból związany z usuwaniem łożyska - chyba skończyłabym z załamaniem nerwowym po czymś takim. A nie dało się usunąć tej ciąży w jakiś inny sposób niż wywołując poród? Nie wiem, np. cesarką? Może palnęłam teraz głupstwo ale nie znam się zupełnie.

Mogę spytać czy z tym poronieniem późniejszym byl związany ból (fizyczny)?

Krokus może obejrzyj ten webinar (niestety po angielsku) jeśli wahasz się czy robić PGS? Wygląda na to że to jednak zwiększa szanse na ciążę i zdrowe dziecko a ryzyko uszkodzenia embrionu (jeśli się robi biopsję blastocysty, a nie wcześniej, to tylko 2-3%, jeżeli wierzyć temu profesorowi. W ogóle to po obejrzeniu tego jestem w szoku że w normalnych warunkach (tzn. w naturalnych poczęciach) tworzy się aż tak dużo wadliwych zarodków. Statystycznie tylko 42% zarodków dożywa trzeciego tygodnia, reszta umiera przed implantacją albo wkrótce po. To tylko bardziej pokazuje, że sukces w naszej sytuacji zależy niestety od ilości prób. Niestety podczas IVF tworzy sie jeszcze wiecej wadliwych zarodków niż w naturalnych poczęciach:( Ten prof. pokazywał też jeden wykres który mnie podniósł na duchu - w IVF z kd sukces glownie zalezy od zdrowego zarodka, a nie od wieku matki (tzn. biorczyni). Na Twoim miejscu robiłabym to PGS żeby jak najbardziej zmniejszyć ryzyko transferu wadliwego zarodka.

W jakim sensie nie wiecie co robić? Przecież mutacje genetyczne się zdarzają i u dzieci zdrowych rodziców.