Przepraszam, nie wiem czemu to robię ale nie mam komu się wygadać, nie chce mi się żyć...chce odejść z tego świata.
Mam 25 lat, obecnie przebywam za granicą, przyjechałem tutaj kilka dni temu. Nie wiem od czego zacząć, co mówić...czuję się najgorzej w życiu. Przyjechałem tutaj na dwa miesiące, ale nie dożył bym do tego czasu, tak jestem życiową **** wiem o tym.
Tak strasznie tęsknię za domem, za wszystkim...jestem tutaj sam jak palec, w przeciągu kilku dni spałem może parę godzin. Każdej nocy prawie do rana płacze w poduszkę, w przerwie w pracy idę do łazienki aby płakać. Pracuje po 13 godizn nie daje rady ani fizycznie ani psychicznie. Wyjazd udało mi się skrócić do 10 września ale to i tak jest za długo, już tej nocy chciałem sobie coś zrobić i to pewnie kwestia czasu. Nie mogę wrocic wcześniej bo nie mam za co a gdybym miał możliwość to dziś pakuje się i wracam. Jestem sam jak palec w życiu a tutaj to już wg...pisząc to właśnie płacze jak jakiś mięczak a w końcu dorosły facet...mam w życiu sporo problemów a teraz jeszcze doszło to wszystko, ja sobie tutaj nie poradzę, nie dam rady...w życiu tak nie tęskniłem, nie było mi tak źle jak teraz. Myślę nad ukroceniem sobie tego cierpienia bo ja nie wytrzymam tak...pewnie mało kto mnie zrozumie, wielu wyśmieje, obrazi ale jestem do tego przyzwyczajony, więc śmiało...mi już nie zależy na niczym. Nie wiem czy jest ktoś, kto wie co ja czuję...myślę że nie. Przepraszam, że to piszę, ale czułem że muszę, nic mi to nie pomoże, ale ktoś tam w świecie będzie wiedzieć że o mnie...przepraszam.
