agent of Asgard

Niestety, ale nie ma takich samych szans, jak osoba pełnosprawna. Nie wiadomo, jakiego rodzaju jest jej niepełnosprawność. Może mieć wpływ na jej urodę, sprawność fizyczną i intelektualną. Związek z osobą niepełnosprawną to często wyrzeczenia i ograniczenia. Tacy ludzie mają szansę na miłość, ale myślę, że łatwo poznać kogoś na żywo, a nie przez Internet. Im Autorka będzie bardziej pozytywną, wesołą, osobą, tym łatwiej jej będzie.

Moim zdaniem najwartościowsze związki powstały na gruncie przyjaźni. Miłość to przyjaźń z bonusem. To, co „dzieje się samo i od razu” to tylko pożądanie, które może (lecz nie musi) przerodzić się w coś trwałego.

Może Leżaczek zainwestuje. Trzeba by go spytać, czy się opłaca. Pewnie ma jakieś wykresy na poparcie swej tezy.

Niestety ale Twoje zdanie się nie liczy, gdyż jesteś raczej antyautorytetem.

Skasowałem Twoją wiadomość bez oglądania tej damy. 🖐

Nie chciałem.

Daj link do swojego.

Coraz bardziej podobają mi się ludzie bez tatuaży, ale tatuaż czy jego brak nie są najważniejsze.

Myślałem, że sednem jest Wasz związek, a nie zbiory. A jak to rozwiązywała, kiedy nie była z Tobą związana i jak planowała pogodzić zbiory z pracą zawodową, której rzekomo szuka?

Jeśli nie pije od 18 lat, to szacun dla niego - jest tzw. niepijącym alkoholikiem. Trzeba dużo hartu ducha, aby przestać pić. Alkoholicy to często wrażliwi ludzie. Jeśli jest „niewidoczny”, może być introwertykiem, ale czy jego pozycja w domu nie daje Ci nic do myślenia?

Zastanawiam się też, jaki jest jej ojciec partnerki Autora. Autor raz wspomniał o „rodzicach” - potem tylko o matce. Bo tak, jak jest traktowany ojciec, taki ma ta kobieta wzór partnera. Czy ojciec partnerki Autora jest szanowany w domu?

Przypuszczalnie masz szansę na „uratowanie” tej relacji, jeśli zgodzisz się zamieszkać niedaleko „teściowej”, żona nie pójdzie do pracy, tylko będzie pomagać swoim rodzicom, a i Ty będziesz im pomagał po wykonaniu swoich obowiązków. Moim zdaniem partnerka dąży do takiego rozwiązania.

Dlatego napisałem, że jeśli ktoś chciał uciec z toksycznej sytuacji, to uciekł. W tym momencie ta dziewczyna świadomie ją wybiera, a jednocześnie ma już sporo nawyków, sabotujących związek. Przypuszczalnie nie będzie w stanie stworzyć zdrowej relacji, nawet, jeśli podjęłaby decyzję o odejściu z domu rodzinnego (wskazuje na to jej sposób rozwiązywania problemów). Ponadto osoby przewlekle niepracujące są - delikatnie mówiąc - oderwane od realiów życia. Nie wiem tylko, czy nasze rady przydadzą się komukolwiek na coś. Na Kafeterii jest dużo opisów patologicznych relacji, ale z doświadczenia wiem, że większość osób chce dalej w nich tkwić...

Można jeszcze dodać: wiem, że moja dziewczyna będzie dobrą matką, przekazując własnym przykładem swojemu potomstwu następujące wzorce: - rodzina to mamusia i inne osoby spokrewnione - mąż jest do zarabiania pieniędzy - kobiety nie pracują i mają prawo robić, co chcą - jeśli masz jakiś problem, nie odzywaj się 3 dni. Tak to widzę.

Niczego takiego nie pisałem.

A teraz pozwól, że zrobię Ci podsumowanie z Twoich własnych wypowiedzi. Przychodzi do przyjaciel i mówi: mam wspaniałą dziewczynę! Chcę się z nią ożenić! Moja dziewczyna: - jest osobą przewlekle niepracującą, nie pracowała przez cały nasz związek i do żadnej pracy się nie kwapi - ma toksyczną mamę, do której jest bardzo podobna, jeśli chodzi o zachowanie - namówiła mnie do wyjazdu za granicę, bym mógł zarobić pieniądze dla nas, gdyż ona kompletnie nic nie zarabia - dla mojej partnerki najważniejsza jest jej rodzina, jeśli kiedykolwiek założymy własną, prawdopodobnie zarówno ja i nasze dziecko będziemy zaniedbywani na rzecz jej matki - z moją dziewczyną spędzamy cudowne urlopy, na których robię drugi etat, fizycznie pracują na działce jej matki, za co zawsze mogę liczyć na złe słowo od jej mamy - moja dziewczyna zwykła okłamywać mnie w ważnych sprawach życiowych (np. obiecywała mi, że się ogarnie, by móc wyprowadzić od mamy - ale przez kilka lat kompletnie nic w tym kierunku nie zrobiła, za to fochem i „cichymi dniami” próbuje mnie zmusić do zmiany naszych wspólnych planów na jej plany) - zawsze, kiedy mam problem, nie możemy go wspólnie rozwiązać, bo moja dziewczyna ma focha i chodzi nabzdyczona przez kilka dni, póki nie ulegnę - mimo tego wszystko, co dla niej robię, zawsze uważa, że robię za mało, za mało się staram, jestem zbyt mało zainteresowany i za mało czuję się odpowiedzialny za jej mamusię Jestem taki szczęśliwy!!! Co mu odpowiesz?

Widzisz to, że „teściowa” jest toksyczna, a nie widzisz tego, jak bardzo toksyczna jest Twoja partnerka, nakłaniając Ciebie do bezpłatnej pracy na rzecz swojej mamy. Łatwiej jej „zrzucić winę” na kogoś, kogo nie kochamy - ale brzydka prawda jest taka, że Twoja partnerka jest taka sama jak jej mama pod tym względem.

Skąd pomysł, że się „marnuje”? Gdyby jej zależało na pracy w zawodzie, z pewnością przez ok. 8 lat by ją znalazła. Z tego, co piszesz, jedynie Ciebie „zmotywowała” do znalezienia lepszej pracy. Być może w nadziei, że utrzymasz ją i jej mamę.

Skoro mówiła, że musi się usamodzielnić, a teraz mówi, że nie może zostawić mamy, to wychodzi na to, że kłamała. A jeśli w wieku 32 lat nie znalazła pracy po studiach na politechnice, to w zawodzie raczej już nie znajdzie, tylko np. w Żabce.

Jak planowaliście rozwiązać sprawę jej relacji z mamą? Co dokładnie mówiła?

W życiu każdego dziecka nadchodzi taki czas, gdy musi przeciąć pępowinę, by założyć własną rodzinę. Dla Twojej partnerki priorytetem jest rodzina, którą już ma. Nic z tego nie będzie. Nie masz też powodu z nią rozmawiać, bo ona już wybrała, a poza tym sam napisałeś, że rozmawiać z nią się nie da (dwu, trzydniowe fochy). Wyobrażasz sobie wychowywanie dzieci w takiej rodzinie? Osoby, które chciały się uwolnić z toksycznej rodziny, już się z niej uwolniły. Nie zmienisz dorosłego człowieka.

Może dobry terapeuta jest w stanie postawić go na nogi.

Trudno powiedzieć, jakie zaburzenia ma Przemo, poza lękowymi. Nie mam dużej wiedzy poza tym, co albo mnie osobiście dotyczy, albo interesuje.

Zabrzmiało to jak generalizacja. To forum jest bardzo ciekawe z punktu widzenia psychologii.

Wskazuję podobieństwa. Gdzie widzisz zawiść?