Olek80

trochę to wiem ... ale jednak się boję

próbowałem rozmawiać w weekend, niewiele to dało, dodatkowo, niedziela przebiegła tak jak by rozmowy nie było ... a ja czuję się jak ostatni życiowy przegrany bo powinienem być silny dla niej a nie jestem

Może się odmieni, może za mało on się stara ... A może po prostu trzeba postawić kawę na ławę ... Szkoda tej 3 dzieci ... Ja nie mam dzieci to też jest inaczej

Porozmawiaj z żoną o terapii ... Albo jak już nie masz sił to się rozstawaj .... Ja czekam aż wychoduje jaja ... Nie rób tego bledu

Ja żyję tak od lat ... Też brakuje mi odwagi, ostatnio w intymnej sytuacji byliśmy z partnerką 2 lata temu ... Z doświadczenia powiem Ci jak nic nie zrobisz to stracisz poczucie własnej wartości, terapia albo rozwód

dziękuję

ano Bolku, racja, i Twoje mocne słowa, nie spływają po mnie jak po kaczce ... każdą waszą radę czytam i analizuję ... to nie tak że puszczam ją koło ucha ...

To prawda, rozmawiam z wami zamiast z nią, pewnie to dlatego że się boję co taka rozmowa może przynieść, wiadomo, że nie przekazuję wam wszystkiego, ale boje się że bez dobrze przemyślanego tematu, rozwiązanie będzie jedno, a ja nie wiem czy jestem na to gotowy ... egoizm, strasz, bezradność ... nawet nie umiem odpowiedzieć na pytanie czy ją kocham, zależy mi na niej, na pewno jak na dobrym przyjacielu, ale nie widzie jej chyba obecnie w roli partnerki ...

mocne słowa, ale jest w nich dużo prawdy, ja jednak powinność czuję, kiedyś obiecywałem że będziemy razem, boli mnie tylko, że nie potrafimy już znaleźć wspólnego języka ... przemyślę wszystko co ...

no i tu jest pies pogrzebany, bo z jednej strony chcę, z drugiej ... sam nie wiem, z jednej strony mam to co budowaliśmy, obietnica tego że będziemy razem, to że kiedyś obiecałem, że się nią zajmę, ... a z drugiej ... z drugiej mam wrażenie że moje życie się skończyło zanim się zaczęło

z takim technicznym rozstaniem będzie problem, mieszkaniowy, bo obydwoje mieszkamy teraz w innym mieście niż miasto naszego urodzenia...

Mam kilka przemyśleń, zwł. do ludzi po rozwozie, choć wiem, że technicznie mój związek nie jest związkiem małżeńskim to z racji stażu, uważam że jego zakończenie będzie równoważne, jak u niektórych rozwód. Tym którym chciało się przeczytać moją historię dziękuję, tym którym się nie chciało, nadmienię że nie mam do czynienia ze zdradami, ani przemocą fizyczna, bądź alkoholizmem, czy innymi używkami, więc moje pytanie jest takie, czy gdy nie ma takich "mocnych" problemów, to rozwód naprawdę jest rozwiązaniem? (chyba szukam, potwierdzenia, że mogę się rozstać)

Myślałem o Tym, nie ukrywam tego, jednak zostaje mi te kilka procent niepewności, że co jeżeli się mylę ... Co jeżeli to był / jest ten związek w którym powinienem być ... Co jeżeli za miesiąc się wszystko zmieni ... Biadole w internetowych zamiast się wsiąść za siebie

Nie jestem, zmiany były drobne, nie zauważałem ich ... Aż się nazbierało ... Poza tym w pracy jak w pracy, jest też tak że nie zawsze jest różowo ... I chyba też dało mi to do myślenia, że nie mam oparcia ... Najgorzej że wydaje miś je że ona bardzo mnie kocha, a odchodząc od niej skrzywdzę kogoś kto mnie kocha

Dokładnie tak ... Wszyscy odeszli, z każdym nie mam już kontaktu ... nawet z najbliższą rodziną ... co ja zrobiłem ze swoim życiem ...

No na razie na nikim ... To znaczy w chwilowych kryzysach pomagają mi rodzice (co z racji wieku jest żałosne ...) Lub się zapożyczamy technicznie ja to wszystko rozumiem, ten tydzień i czytanie waszych wypowiedzi wiele.mi dało, ale mam straszny lęk przed podjęciem decyzji ... A jak ona sobie coś zrobi ...

to dobre ćwiczenie, a efekt jest przerażający ... kurczę taka perspektywa naprawdę zmienia myślenie ...

czytam, i myślę cały czas, i dziękuję wszystkim, za odpowiedzi, nie jest to łatwy temat, i przyznaje że jestem w takiej samej kropce teraz w jakiej byłem na początku, a może nawet i większej ... ale dziękuję wszystkim, za rady i oceny, choć wiadomo że przedstawiam tylko swoją stronę, chciałbym przedstawić ją jak najbardziej obiektywnie

dziękuje za te słowa ...

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi i za podzielenie się wnioskami, przyznaję szczerze, że nie jestem jednak bliżej rozwiązania swojego problemu. Najtrudniej chyba to przyznać się przed sobą czego się chcę, i czego się boję. Przyznać się że może popełniło się błąd ... przyznać iż może nie ma się już siły walczyć. Może to kwestia wychowania, może lat zbudowanych na toksycznej relacji .. ale ciężko mi się mówi o swoich uczuciach, i swoich potrzebach, i choć czasem pojawiają się myśli, iż nie czuję się sobą w tej relacji, jestem nieszczęśliwy, to próbuję szukać pozytywów ... czytam i myślę że większość się zgadza ... tylko seriale są zamienione na inną rozrywkę

to jest jeden z problemów jakie mam, bo zgadzam się z Toba, coś się musiało stać, nie wiem, może ja za bardzo uciekłem w pracę, może nie byłem wystarczająco wyczulony na sygnały, może odburknąłem, a nie powinienem i ona się zamknęła, jestem w pełni świadom tego że nie jestem idealny, i pewnie w tej relacji trochę namieszałem, niekoniecznie dobrze. Tylko teraz nie wiem jak mam to poprawić, terapia by pewnie pomogła, ale to muszą chcieć dwie strony ... sam nie pójdę, bo nie wiem czy jest sens ...

myślę, że to nie jest jej wybór, nie wiem, ale mam wrażenie, że ona też się nie odnajduję w takiej sytuacji, może z mojej strony, zabrakło wsparcia i motywacji, może zamiast nią delikatnie potrzasnąć, za bardzo liczyłem że gdy nie będę stawiał warunków to ona sama się zmieni ...

Właśnie tego się obawiam ... Że się załamie ... Wiecie czego nie rozumiem w sobie i o co mam żal .. pamiętam jak że 4 lata temu (może 5) w wigilię, spędzaliśmy ja sami bo moja partnerka nie chciała spotkać się z moja rodziną, oglądaliśmy coś w TV ... A ja myślałem że nic więcej mi nie potrzeba do szczęścia ... A teraz mam wrażenie że wszystko się odwróciło ...

dla mnie były wspólne chciałbym wierzyć żedla niej tez

rozmawiałem o psychiatrze, lub o terapii dla par, bo oczywiście wiem że sam święty nie jestem a związek to dwoje ludzi, na razie niestety odbijam się od ściany.. zostawić nie jest łatwo, bo jednak lata razem spędzone, wspólne marzenia, wspólne plany, miało być po prostu inaczej i gdzieś temu sercu jednak strasznie żal