Małgosia poly

Dziękuję To była daleka droga

Wiecie co? Rok temu myślałam że umrę. Byłam zmęczona przez przemocowego faceta. Uciekłam od niego, podchodziłam na terapię żeby jakoś się pozbierać, nacieszyłam się samotnością. Teraz pierwszy raz czuję, że chciałabym się zakochać. Rok temu nie wierzyłam, że kiedykolwiek przestanę cierpieć, a jednak przestałam Przesyłam dużo miłości dla tych, którzy przechodzą ciężkie chwile w życiu. To minie.

Dom jest jego, jeszcze nie mam dokąd się wyprowadzić. On chce, żebym zostawiła dziecko. Chyba na po prostu położę się i umrę.

Mam jeszcze takie pytanie. Nie wiem, czy zostać w tym mieście? Mam tu przyjaciół, dwadzieścia lat tu mieszkam, ale jeśli on będzie z kochanką mieszkał w naszym domu to nie chcę na to patrzeć.

Pomóżmy sobie razem, ja jestem w takiej samej sytuacji

U mnie jest to samo. Boli mnie serce, że muszę wyrwać dziecko z jego świata, ale psychicznie nie jestem w stanie znieść tego, jak mnie mąż traktuje. To takie niesprawiedliwe, że zdradza mnie, oszukuje i jeszcze wyzywa. Nie myślałam, że spotka mnie w życiu coś tak trudnego. Na początku chciałam walczyć o ten związek, ale potem jakoś oprzytomniałam i zobaczyłam, jak złym jest człowiekiem. Widzę, jak dużo jest cierpiących kobiet na tym forum, może wzajemnie sobie pomożemy jakoś bardziej realnie?

Ale jeśli ktoś jest spragniony miłości, przytulania i bezpieczeństwa to same koleżanki nie wystarczą. Ja wiem, że masz rację, że trzeba umieć być szczęśliwym w pojedynkę ale ja chyba nie umiem

To prawda, ale człowiek jest zwierzęciem społecznym i potrzebuje innych dorosłych.

Boże, przechodzę przez to samo. Nie mogę uwierzyć, że on już mnie nie kocha. Patrzę na list, jaki napisał do kochanki, że ona jest jedyną miłością jego życia i nie mogę w to uwierzyć. Chyba receptą na to jest nowa miłość, ale ja boję się, że znowu wejdę w toksyczną relację. Teraz chodzę do psychologa żeby nauczyć się tego, jak wygląda normalny związek.