Cześć!
Założyłam sobie konto na Kafe specjalnie żeby Ci odpisać. A to dlatego, że Twoje perypetie przypominają mi moje własne. Postanowiłam podzielić się moim doświadczeniem, może akurat Ci to pomoże? Uprzedzam, to długa historia, ale wnioski prawdopodobnie dadzą Ci do myślenia.
Byłam w podobnej relacji jak Twoja. Mój ówczesny ukochany był rozwiedziony, dzieci zostały z mamą, ale widywał je w weekendy.
Poznaliśmy się świeżo po jego rozwodzie. Była żona widziała w nim tylko maszynkę do zarabiania, traktowała jak g... wg jego relacji.
Długo mu zajęło zebranie się do rozwodu, ale w końcu miarka się przebrała, wyprowadził się do kolegi. Był emocjonalnym wrakiem w dodatku kompletnie spłukanym.
Hej ho, niebiosa zesłały mu mnie. Kochankę, pocieszycielkę, wsparcie finansowe i organizatorkę czasu wolnego w jednym.
Mnie jakby piorun trzasnął, tak się zakochałam. Pierwszy raz w życiu, a jestem po 30tce. Byłam wyrozumiała wobec jego wahań emocjonalnych, wiele przeszedł z tamtą niedobrą kobietą...Ja byłam inna, dobra, cierpliwa, tak dobrze się rozumieliśmy, seks był nieziemski.
Mieliśmy ze sobą zamieszkać, byłam gotowa przeprowadzić się do jego miasta, wynająć fajne mieszkanko w pobliżu jego dzieci.
Gruba jazda zaczęła się, kiedy te fajne mieszkanko znalazłam. Nagle pojawiły się przeciwności. Rozprawiałam się z jedną po drugiej, znajdowałam rozwiązania, tłumaczyłam, ustępowałam wobec jego niezrozumiałych wybuchów. Ale próbowałam doprowadzić do realizacji planu. Przecież tego chciał, marzył o tym, piał ze szczęścia, na widok kanapy, którą podarować mi mieli znajomi. No ale...
Przewrotny los kolejny raz uderzył. Była żona kategorycznie nie zgadzała się na moje w pobliżu zamieszkanie/kontakt z dziećmi.
Zbiegło się to w czasie z odkryciem jego profilu na match.com (brytyjski portal randkowy) przez moją koleżankę.
To był ten pierwszy raz, kiedy cofnęłam się o krok i użyłam logicznego myślenia przeciw mojemu ukochanemu.
I cóż, wszystkie jego argumenty były z d... Logował się regularnie, koleżanka zrobiła zdjęcia jego profilu, kiedy był online, jak długo i tak dalej.
Odkryłam, że po kłótni, do której sam doprowadził ( zarzucając mi zaborczość ) by ulotnić się z pikniku, na który go zaprosiłam, zalogował się na match i spędził tam trzy godziny. Kiedy ja bezskutecznie próbowałam się do niego dodzwonić. Zrozumieć, co w ogóle się dzieje. Obwiniając się za źle dobrane słowa, załamana i skołowana. Wysłałam mu wtedy dużo wiadomości. Odpisywał chaotycznie, histerycznie, w tym samym czasie randkując na match...
No. Każdy już by się w głowę pukał, ale nie ja. Owszem, po prezentacji, jaką zrobiła koleżanka, coś we mnie tąpnęło. Kiedy napisał, że potrzebuje czasu, odpisałam "ok" i nie odzywałam się. Nie minęły dwa dni, zaczął pisać, potem dzwonić, potem przyjechał, został na noc, no.
Następnego ranka, zaczęłam zadawać pytania. Nie miał odpowiedzi. Zaczął krzyczeć na mnie, że nie dam mu zjeść spokojnie, że go kontroluję, jestem zaborcza i w ogóle to z takimi robotami nie da się żyć.
Uderzył celnie. Jestem bardzo analityczna i logiczna, dla postronnych zimna. Sama się kiedyś zdiagnozowałam, że mam aspargera, ale nie będę wnikać. I tak dużo czytania. Co istotne, mam przyjaciół, rodzinę, praktyczny zawód, dobrą sytuację. Brakowało mi miłości.
Śniadania nie dokończył, wyleciał na k...ch i j...nych robotach , zostawiając mnie osłupiałą z jajecznicą spływającą ze ściany.
Postanowiłam, że nie piszę. Chciałam bardzo, ale skopał mnie do rowu. Bolało, ale ani jękłam, czułam się jak nic.
Wieczorem napisał, że musi się oswoić z faktem, że jestem dziwna. Kocha mnie bardzo, ale ta miłość go rani. Potrzebuje czasu.
"Ok" napisałam. I cisza z mojej strony. Co czułam, pewnie wiesz. Jak się kocha to każda minuta złej ciszy gryzie do kości.
Oczywiście powtórka z rozrywki. Kocha, oj jak kocha, nikt tak nie kocha zwłaszcza, że mnie tak trudno kochać, ale damy radę!
Damy radę!
Niestety mam taki charakter, że muszę poznać prawdę. Odpuściłam rozmowy o match, bo nie mógł sprostać faktom. Wiedziałam, że kłamie, chciałam wiedzieć dlaczego. Zrozumiałam ułomność jego charakteru, ale ciągle wierzyłam w prawdziwość jego uczuć.
Szukałam odpowiedzi dla naszego wspólnego dobra, serio. Tak jak Ty teraz myślisz. Że to się nie trzyma kupy, ale czy te oczy mogą kłamać?
Zatem gdy była małżonka przeciwstawiła się mojej przeprowadzce, zadzwoniłam do niej. Spotkałyśmy się. Rozwiodła się (ona!) z powodu jego chronicznej niewierności i niewydolności w roli męża i ojca.
Mądra, dobra kobieta, nadmienię. Żadnych negatywnych emocji wobec przyszłych wybranek byłego. Ewentualnie współczucie. Oszukiwał ją osiem lat.
Po tej rozmowie poczułam się jak kamień. Nie chciałam go oglądać, wyrzucałam sobie głupotę jednocześnie za nim tęskniąc.
Jakim szalonym uczuciem jest miłość! I jakim brutalnym, kiedy nieodwzajemniona...
Teraz się skup, bo chcę Ci powiedzieć coś ważnego.
Miłość jest czysta, nie rani i nie niszczy.
Jak w Hymnie o miłości. Która nie szuka swego, nie zazdrości, nie unosi się pychą.
Popatrz na siebie teraz. Tak, to o Tobie. Tego chciałeś dla Was obojga. Czego chce ona?
Twojego oddania. Żebyś był na kolanach, gotowy spełniać jej zachcianki. A ona w końcu sobie poużywa.
Urządza Ci jazdy by poczuć swoją władzę nad Tobą. Kiedy tylko się przeciwstawisz uderzy w najczulsze struny żebyś znowu uległ i cieszył się będąc na kolanach u jej ołtarza. Popatrz uważnie. Wyobraź sobie przyjaciela, który jest w Twojej sytuacji. Co mu doradzisz?
Żeby spier... czem premdzej, prawda?
Wiem, że to jest bardzo trudne. Też się do końca nie wyleczyłam, ale popatrz, jestem prawie na końcu tej drogi. Kosztowało mnie to dużo czasu, nerwów, bólu i k...wa pieniędzy też, ale koniec. On mnie nie kochał nigdy, byłam jego j..nym osiołkiem. Ty też jesteś osiołkiem i nie łudź się na lepszą przyszłość. Skoro w obliczu prawdziwej miłości i oddania ona zdecydowała się Tobą manipulować i karać Cię za to, że szczerze ją kochasz, odpuść.
Cztery lata zmarnowałeś, szkoda, ale nie marnuj ani dnia więcej.
Powodzenia
