Bartosz3039

Piszesz, że jest świetnym facetem, więc zasługuje na szczęście. Przestań go i siebie oszukiwać i go zostaw. Nie możesz unieszczęśliwiać człowieka brakiem miłości, bo to jedyna opcja, żeby wyrwać się z domu. Już teraz jest dla ciebie zbyt miękki, niedługo zaczniesz nim gardzić i będzie rozwód. Myślisz, że rodzina wybaczyłaby ci rozwód, skoro jest taka konserwatywna? Tak czy inaczej musisz odejść. Chłopak pocierpi, dowie się jakie jest życie, a potem znajdzie kogoś z kim będzie szczęśliwy, ty również.

Witajcie. Trochę czasu mnie nie było. Odnośnie mojego wcześniejszego wątku o przerwie w związku. W skrócie po kłótni narzeczona chciała przerwy, dałem jej kilka dni. Po 3 dniach rozstała się ze mną, powiedziała, że potrzebuje czasu dla siebie, przestrzeni i przemyśleć sobie wszystko. Bardzo to przeżyłem. Po dwóch tygodniach napisała, że tęskni i chce się spotkać żeby porozmawiać o nas. Sytuacja wygląda tak, że spotkaliśmy się i ona powiedziała, że chciałby zacząć od nowa relację ale powoli, żebyśmy mogli być za jakiś czas razem. Byliśmy na wycieczce w Gdańsku. Było fajnie, ale czułem dystans i ona po wszystkim napisała mi, że "Było fajnie, ale czułam się pod koniec przytłoczona". Mówi, że za dużo do niej pisze i nie ma już o czym pisać przez to i zaczęła być nad wyraz oschła, aż w końcu przestała sama pisać. Powiedziała że zachowałem się na wyjeździe jakbyśmy już byli parą (dużo się śmiałem i złapałem są za kolano w aucie - może zrobiłem źle ale nie potrafię po 3 latach związku udawać, że dopiero się poznajemy, że nic nie było między nami) a ona nie potrafi udawać, że już jest dobrze między nami. Powiedziała, że skoro ja chce miłości na już, a ona przestrzeni to na razie powinniśmy się przyjaźnić, a ja powiedziałem, żeby się określiła, bo brakuje mi czułości i nie wiem czy mam kogoś poznać, zapomnieć czy dalej się narzucać. Powiedziała, że jeśli chce to mogę kogoś poznać, ona mi nie zabrania. Spotkałem się z jedną, ale kurczę nie potrafię tak, więc już się drugi raz nie spotkałem. Ciągle o niej myślę. Zapytała czy się z kimś spotkałem (zobaczyła relację na Instagramie, że gdzieś jadę), a ja powiedziałem, że tak, a ona to przyjęła bez emocji i powiedziała, że chce kontaktu, bo jej mi brakuje, ale nie zareagowała na to spotkanie w żaden sposób. Ona żyje swoim życiem, nie jest zazdrosna. Mam do niej żal, że zrobiła mi nadzieję, ale już nic nie mogę zrobić. Chyba muszę to przeboleć, a może dać więcej przestrzeni i czekać, a może i odwlekać żałobę po rozstaniu. Ale jak ratować coś skoro nie mogę napisać, bo wtedy ją "naciskam", a ona czuje, że nie może sprostać moim oczekiwaniom, a dłuższe spotkania ją przytłaczają. Ona by chciała spotkać się na kawę jak przyjaciele bez oczekiwań, a jak tak nie potrafię. Jak się z tego wyleczyć. Trudno jest mi funkcjonować normalnie, mam poczucie, że mogę przez to zawalić studia i pracę, co mnie bardziej dobija.

Witaj. Jak sytuacja u ciebie? Mam podobnie z była już narzeczoną

Dodam, że uczęszczam na terapię od początku rozstania. Psycholog zrobił taki eksperyment. Ja byłem nią, a on mną. Jak zaczęliśmy rozmawiać to uświadomiłem sobie, że było mnie za dużo w związku. Cały czas z nią byłem, mieszkaliśmy razem, a gdy wróciła do rodziców, bo znalazła bliżej pracę to byłem u niej przez połowę tygodnia. Zapewne rutyna. Pewnie postąpiłbym tak samo, gdybym był przytłoczony. Chciałbym przestrzeni, ale ona nie podała mi wtedy żadnego terminu przerwy, a czekanie czy za miesiąc, rok jej się zmieni mnie niszczyło. Z drugiej strony gdybym kochał to bym wolał naprawić i ustalić nowe zasady, więcej czasu dla siebie samego itd. Chyba to już było wypalenie, a miłość umarła

Na spotkaniu widziałem, że odżyła beze mnie. Jest szczęśliwa. Powiedziała, że chce żebym też szczęśliwy i że chce kontaktu, ale nie związku na chwilę obecną

Cześć, mam 23 lata, a moja była już dziewczyna jest w moim wieku. Byliśmy razem prawie 3 lata, szybko ze sobą zamieszkaliśmy po kilku miesiącach znajomości, a po roku się zaręczyliśmy. Nasz związek przetrwał wiele przykrych sytuacji - złość o moją znajomość z przyjaciółką, z którą zerwałem kontakt, momentami chorobliwą zazdrość, którą przepracowałem i od roku prawie w ogóle jej nie okazywałem. Ostatnimi czasy zaczęło się powoli psuć. Po studiach zaczeła pracę 60 kilometrów od mojej miejscowości, a 30 od miejsca mojej pracy. Jednak bardzo ją kochałem, więc połowę tygodnia przebyłem w jej domu rodzinnym. Wówczas zauważyłem, że coraz rzadziej okazujemy sobie uczucie, miałem też trudny okres w stresującej pracy i myślę, że trochę dałem jej to odczuć, następnie ona oznajmiła mi, że zgubiła pierścionek zaręczynowy, co mnie bardzo zabolało. Kiedyś była mowa o ślubie, potem przez pandemię temat upadł. W jednej chwili poczułem, że mój żal jest tak duży, że zrobiłem najgorszą głupotę jaką mogłem. Powiedziałem jej w złości, że chyba ją kocham i jeśli nie naprawimy związku rozmową to myślałem o rozstaniu. Jednak rzeczywiście nie myślałem tak. Wówczas kazała mi jechać do domu po płaczu. Zamiast do domu pojechałem po kwiaty i ją przeprosiłem, zawsze się godziliśmy w takiej sytuacji. Ona nadal uparła się, żebym jechał. Pojechałem. Tego samego dnia napisała mi, że bardzo ją zraniłem i potrzebuje przerwy, ale nie chciała powiedzieć ile ona ma trwać. Nie zgodziłem się, pojechałem do niej przeprosić, a ona powiedziała mi, że nie uszanowałem jej decyzji, że ona potrzebuje czasu na przemyślenie, że myślę tylko o sobie. Nie odzywałem się przez 3 dni, po których chciała się spotkać. Powiedziała mi, że kocha mnie, ale nie może ze mną przebywać, bo się źle z tym czuje i że chciałby przerwy. Załamałem się, bo przerwa prawdopodobnie oznacza zerwanie lub poznanie kogoś innego. Powiedziała, że podczas tej kłótni wiele się zmieniło i że przeraża ją myśl, że musi ze mną spędzić dzień. Powiedziałem jej, żeby powiedziała, że ze mną zrywa i jest to koniec. Ona mówi że to przerwa na nieokreślony czas, aż coś się zmieni, złe emocje odejdą, a jeśli miłość jest prawdziwa to przetrwa. Od tamtego czasu pisałem jeszcze do niej, odpowiada mi zdawkowo. Powiedziała, że zapisała się do psychologa, żeby popracować nad sobą i że na razie chce być sama ze sobą. Ja to bardzo przeżywam, nie mogę jeść, spać, ciągle pije, bo tylko to mi pomaga, dużo palę. Stwierdziłem, że nie mogę popadać w nałogi, więc zapisałem się na terapię poznawczą, może mi pomoże. Nie mogę nikogo poznać, bo trochę jeszcze za wcześnie, a z drugiej strony mam jeszcze nadzieję, że ona się sama odezwie, w końcu minął tydzień od kłótni. Raz napisała mi, żebym "Dał spokój i jej nie osaczał", "Że czuje miłość, ale nie potrafi ze mną być bo się z tym źle czuje". Bardzo ją kocham, a teraz moje plany umarły, nie mogę znaleźć sobie miejsca w domu, w pracy nie mogę się skupić, jestem na przemian zły, pijany i załamany. Jak sobie poradzić? Schowałem zdjęcia, bo szkoda mi było wyrzucić. Przecież gdyby kochała to by nie odchodziła, tylko rozmawiała. Najgorsze jest trzymanie w zanadrzu, to najbardziej boli i sprawia, że nie mogę się otrząsnąć, bo nadal mam nadzieję, chociaż wiem, że to głupie. Tyle dobrych chwil i w ciągu dnia jedna kłótnia i jesteśmy obcymi ludźmi. Pisałem do niej, żeby mi powiedziała, że do definitywny koniec to nie chciała. Pisałem, czy jak dam jej przestrzeń to czy będzie dla nas szansa napisała, że "nie wie". Dwa dni przed kłótnią jeszcze pisała do mnie przez cały dzień, spotykaliśmy się co weekend, więc dziś już mam apogeum smutku. Pierwszy od 3 lat weekend bez niej. Co byście zrobili na moim miejscu? Jak zapomnieć i iść dalej? Jak poradzić sobie, gdy świat i plany się walą? Czy mogła odkochać się w jeden dzień, bo raczej gdyby kochała to by nie odchodziła? Czy mogło ją to tak zaboleć, że gdy mnie widzi to płacze i nie może nawet przytulić, a kwiaty odbiera jako "robienie na złość"? Zapytałem ja przy początku tej "przerwy" czy jesteśmy narzeczeństwem to powiedziała, że nie, bo przecież zerwaliśmy, żeby ona teraz pomyślała o sobie. Raz tylko napisała, że tęskni, ale boli ją to jak ją zraniłem potem cisza i zero kontaktu. Może ma kogoś? Zawsze gardziła ludźmi, którzy zdradzają, zrywała z nimi kontakt.

Witajcie. Trochę czasu mnie nie było. Sytuacja wygląda tak, że spotkaliśmy się i ona powiedziała, że chciałby zacząć od nowa relację ale powoli, żebyśmy mogli być za jakiś czas razem. Byliśmy na wycieczce w Gdańsku. Było fajnie, ale czułem dystans i ona po wszystkim napisała mi, że "Było fajnie, ale czułam się pod koniec przytłoczona". Mówi, że za dużo do niej pisze i nie ma już o czym pisać przez to i zaczęła być nad wyraz oschła, aż w końcu przestała sama pisać. Powiedziała że zachowałem się na wyjeździe jakbyśmy już byli parą, a ona nie potrafi udawać, że już jest dobrze między nami. Powiedziała, że skoro ja chce miłości na już, a ona przestrzeni to na razie powinniśmy się przyjaźnić, a ja powiedziałem, żeby się określiła, bo brakuje mi czułości i nie wiem czy mam kogoś poznać, zapomnieć czy dalej się narzucać. Powiedziała, że jeśli chce to mogę kogoś poznać, ona mi nie zabrania. Spotkałem się z jedną, ale kurczę nie potrafię tak, więc już się drugi raz nie spotkałem. Ciągle o niej myślę. Zapytała czy się z kimś spotkałem, a ja powiedziałem, że tak, a ona to przyjęła z uśmiechem i powiedziała, że chce kontaktu, bo jej mi brakuje, ale nie zareagowała na to spotkanie w żaden sposób. Ona żyje swoim życiem, nie jest zazdrosna. Mam do niej żal, że zrobiła mi nadzieję, ale już nic nie mogę zrobić. Chyba muszę to przeboleć, a może dać więcej przestrzeni. Ale jak ratować coś skoro nie mogę napisać, a dłuższe spotkania ją przytłaczają.

No właśnie do tego zmierzam. Powoli zaczynałem dochodzić do siebie, a tu znowu wszystko wraca. Najgorsze, że po tym wszystkim utwierdzam się w przekonaniu, że kobietom nie można wierzyć na słowo, trzeba patrzeć na czyny, zresztą podobnie jest z niektórymi facetami. Napisała "Chcę się spotkać, bo tęsknię, a nie wiem czy powinniśmy znowu być razem i chce o tym porozmawiać". W sumie korci mnie, żeby zobaczyć co powie, ale oczywiście tak jak mówisz, nie mam złudzeń, że nie jestem opcją B. Przecież gdyby kochała to by nie odeszła.

Różnie może być. W niedzielę mówiła, że nie jest jasnowidzem i nie wie co będzie kiedyś, a w sobotę sama pisała, że tęskni. Moim zdaniem 3 opcje: 1. Naprawdę przemyślała sobie i chce być razem 2. Drugi gość ją zostawił i chwyta się znajomej deski 3. Nieplanowana ciąża i szukanie ojca. Wiem, że matka by ją za to zabiła, a z byłym narzeczonym miałaby luz u rodziców Nie wiem, cała sytuacja jest grubymi nićmi szyta. Jeszcze mówi, że to nie na telefon, więc są różne myśli

Do wyrka nie, bo za łatwo byłoby wtedy na dziecko złapać

Przecież jakby był inny to i tak bym się nie dowiedział. Trudno zaufać teraz

Jakby nie mogła przez telefon. Nie wiem walczę z myślami, muszę się zastanowić czy w ogóle chcę. Wcześniej chciałem, ale teraz mam wątpliwości

Słuchajcie, napisała do mnie wczoraj, że tęskni i chce się spotkać. To pytam "Po co? Przecież drugi raz nie musisz zrywać. Ona powiedziała, że chce porozmawiać, ale nie przez telefon. Mam nadzieję, że nie miała żadnego typa i nie chce mnie złapać na dzieciaka, bo już półtorej miesiąca tego nie robiliśmy, a ona robiła test na kilka dni przed rozstaniem. Nie wiem, nie ufam w dobre intencje

Jak to jest, że po rozstaniu kobieta nie chce powiedzieć szczerze, że nic do mnie nie czuje? Pytam "Co teraz do mnie czujesz?", "Jest jeszcze miłość?" Ona pisze, że "Nie wie co będzie w przyszłości. Nie jest jasnowidzem". Tak to jeszcze pisze normalnie, bez emocji, ale odpisywała, a jak zaczynam temat uczuć to "Teraz to nie mam czasu rozmawiać. Zajęta jestem". Dlaczego trudno powiedzieć, że się kogoś nie kocha? Taka wiedza wbrew pozorom pomaga przeżyć trudny czas.

Nie była "do bzykania". Nigdy nawet o niej nie myślałem w sposób intymny, nie była w moim guście zresztą, ale nie ma sensu tego tłumaczyć. Sądząc po twoim sposobie myślenia, chyba też cię ktoś kiedyś bardzo skrzywdził. Znam to i współczuję

Łatwo jest pisać, gdy nie zna się przedziału czasowego i szczegółów, ale tego nie wymagam na forum, bo skąd osoby postronne mają je znać? Przyjaciółkę znałem 2 lata przed związkiem, a zakończyłem relację w PIERWSZYM MIESIĄCU ZWIĄZKU na dowód, że mi zależy. Zazdrosny byłem o osoby z pracy mojej byłej, jedna pisała jej, że ma obłędne nogi i chciała by pójść z nią o 20 nad Wisłę wypić winko. To było w pierwszym roku związku. Ona też zakończyła tę relacje. Ja przystałem być zazdrosny. Raz sama mnie zapytała, czy ją kocham, bo nie obchodzi mnie kto do niej pisze, ale ja powiedziałem, że moje wyrzuty były słabe, więc staram się ogarnąć. Z perspektywy czasu uważam, że brak komunikacji przesądził o wszystkim. Każda kłótnia kończyła się złością i cichymi godzinami, brak tu było przegadania problemu. Przeważnie ja coś odwalałem, więc przepraszałem i było ok, tylko problem nadal był gdzieś tam pod dywanem. Spytasz, czemu nie próbowałem rozmawiać? Próbowałem, ale odbierała to personalnie jako atak na jej charakter, krytykę jej osoby, więc przestałem po pewnym czasie. Było nam dobrze, gdy się nie kłóciliśmy, więc błędnie starałem się nie widzieć problemu. Trochę nie doceniłem ostatniej kłótni, gdy się rozstaliśmy, bo miewaliśmy gorsze, ale być może wtedy było trudniej zerwać, bo mieszkaliśmy razem na wynajem od 5 miesiąca związku, więc trudniej było zerwać, a gdy ona wyjeżdżała do siebie, żeby się uspokoić, jeszcze tego samego dnia często już było dobrze. Potem szybkie zaręczyny po roku znajomości. To był szalony czas, pędził. Jej mama przyjeżdżała do mojej i już planowali ślub po 2 latach znajomości, ale covid, więc wiadomo. Mówię, w 3 lata byliśmy na etapie, na którym niektórzy nie są po 5 latach. Być może szybko się też wypaliło. Mało czasu, moja praca zawodowa od godziny 18 do 6 rano, jej od 8 do 16. Rutyna, zmęczenie i zakopane dawne problemy. Chciałem, żeby ten związek odżył. Odłożyłem kilkanaście tysięcy, mieliśmy wyjechać na wakacje zagranicę, ale już nie zdążyłem zrealizować planów.

Może zrobię aktualizację. Wczoraj wieczorem chciałem zadzwonić i dowiedzieć się o decyzję, którą już zapowiedziałem w wątku. Pamiętam, że tydzień temu kupiłem jej biżuterię, która miała być na przeprosiny z kwiatami. Gdy zerwała w złości wyrzuciłem ja gdzieś niedaleko jej domu. Wczoraj ją znalazła i powiedziała, że "po ... oddałam takie akcje i prezenty pod płotem zostawiam". Wracając do tematu, chciałem zadzwonić, ale nie odbierała, bo "rodzice są w domu i słyszą", więc napisała, że "Chce być sama i tyle", akurat wracałem z miejscowości niedaleko, więc zaproponowałem, że podjadę to porozmawiamy o przyczynach przerwy, na co ona, że "nawet nie próbuj podjeżdżać, już ci mówiłam przyczyny". Podziękowałem za wspólnie spędzony czas, napisałem, że przykro mi, że mogła od razu powiedzieć, że coś się skończyło, a nie zaczynać z przerwą. Napisała, że nie ma ochoty tego znowu tłumaczyć i żebym nie osaczał, bo się boi. Powiedziałem, żeby nie myślała o mnie źle i się pożegnałem. Tyle w sumie. Trzeba przeboleć

W jakim sensie? Wiadomo że strasznie tęsknię, ale chociaż wiem na czym stoję. Wiem, że ona chce być sama, ale chciałbym uczestniczyć w jej życiu, mimo że to samolubne, jest to mechanizm obronny i tak to działa. Muszę pozwolić odejść, ale jest to cholernie trudne

Że "nie chce być i tyle". To mi pomogło. Teraz idę dalej już mam spokój w sercu, bo bez sensu nie czekam

Ostatni post dla potomnych, jeśli będziecie mieć taką samą sytuację. Już nic z tego nie będzie to koniec. One nawet nie mają w planach kiedyś wrócić. Mają was dosyć. Trudne do przeżycia, ale prawdziwe

Ma odpisać na FB. Mieliście niby "przerwę" czy zakończyliście związek? Kto z was to zainicjował? Widocznie to co mówią couchowie działa, a brak kontaktu pobudza wyobraźnię kobiety

Napisała, że ma szkole i teraz nie będzie o tym myśleć, więc czas do wieczora

Obudziłem się dzisiaj z takim stanem lękowym, że inaczej nie mogłem postąpić

Dodałem, że brak odpowiedzi to jasny sygnał, że to koniec

Powiedziała, że to moja decyzja, a nie jej uczucia. Że ją wkurzyłem właśnie i nie ma ochoty kontynuować ten rozmowy po tym jak ją oszukałem (powiedziałem, że "chyba kocham"), że "zawsze tylko ty i ty". Napisałem, żeby napisała do 14 jak już emocje opadną czy to definitywny koniec i rozstajemy się na zawsze, czy nie jest to koniec, ale wtedy rozmowa i plan działania. Koniec tych domysłów