Bartosz3039

Ostatni post dla potomnych, jeśli będziecie mieć taką samą sytuację. Już nic z tego nie będzie to koniec. One nawet nie mają w planach kiedyś wrócić. Mają was dosyć. Trudne do przeżycia, ale prawdziwe

1 godzinę temu, malinka 123 napisał:

A gdzie ma ci odpisac? Moze sie pogubila, Ja mojego zzczepilam na priv, nie odpisuje, chyba zwarjuje

Ma odpisać na FB. Mieliście niby "przerwę" czy zakończyliście związek? Kto z was to zainicjował? Widocznie to co mówią couchowie działa, a brak kontaktu pobudza wyobraźnię kobiety

Napisała, że ma szkole i teraz nie będzie o tym myśleć, więc czas do wieczora

Obudziłem się dzisiaj z takim stanem lękowym, że inaczej nie mogłem postąpić

1 minutę temu, Bartosz3039 napisał:

Powiedziała, że to moja decyzja, a nie jej uczucia. Że ją wkurzyłem właśnie i nie ma ochoty kontynuować ten rozmowy po tym jak ją oszukałem (powiedziałem, że "chyba kocham"), że "zawsze tylko ty i ty". Napisałem, żeby napisała do 14 jak już emocje opadną czy to definitywny koniec i rozstajemy się na zawsze, czy nie jest to koniec, ale wtedy rozmowa i plan działania. Koniec tych domysłów

Dodałem, że brak odpowiedzi to jasny sygnał, że to koniec 

Powiedziała, że to moja decyzja, a nie jej uczucia. Że ją wkurzyłem właśnie i nie ma ochoty kontynuować ten rozmowy po tym jak ją oszukałem (powiedziałem, że "chyba kocham"), że "zawsze tylko ty i ty". Napisałem, żeby napisała do 14 jak już emocje opadną czy to definitywny koniec i rozstajemy się na zawsze, czy nie jest to koniec, ale wtedy rozmowa i plan działania. Koniec tych domysłów

Tak jak radziliście, napisałem jej że tak nie umiem i że każde powinno pójść w swoją stronę. Dziękuję za odpowiedzi

20 minut temu, Bimba napisał:

A od kiedy to "cudowny facet" ma przyjaciółeczkę na boku a sam jest o wszystko zazdrosny?

Znałem ją jeszcze przed związkiem, ale zakończyłem dla byłej te relację. Z zazdrości nie jestem dumny, ale przepracowałem to bo nie chciałem być taki

9 minut temu, agent of Asgard napisał:

Zapoznanie kogoś, by zapomnieć, to podłe wykorzystanie nowej osoby.

Tak, wiem, ale i tak tego nie zrobię, bo raz za wcześnie, dwa głupie poczucie zdrady, trzy nie chciałbym też być dla kogoś opcją na polepszenie nastroju. Fajnie by było wyjść do ludzi, teraz staram się odnowić utracone kontakty, pandemia niestety nie sprzyja spontanicznym wyjściom na miasto. Myślałem o pójściu do lekarza, bo wkurza mnie, że zawalam pracę, chodzę wkurzony i niezdrowo funkcjonuję. Może leki pomogą w ten okres. Muszę tylko zebrać się na odwagę, żeby napisać do niej, że na nią nie czekam i przed samym sobą zakończyć te relację, bo dla niej ona już raczej nie istnieje. 

Najgorsza jest niepewność i rozstawianie się na raty. Z jednej strony nadzieja jest kojąca, ale to oddala mnie od zaakceptowania rozstania. Nie chce już tak się czuć, chciałbym się z nią spotkać, ale tylko to tylko pogorszy sytuację, bo ona to odbiera jako narzucanie się. Nie radzę sobie z emocjami, a są one wielkie i przytłaczające, stąd terapia, na którą idę. Chciałbym kogoś poznać, żeby zapomnieć, ale mam wtedy poczucie zdrady. Jak funkcjonować w takich emocjach, żeby nie zawalać swojego życia? 

Dodam, że prosiłem ją, żeby powiedziała, że mnie nie kocha i to koniec, ale usilnie unika tych słów. One by mi pomógłby, powiedziała tylko "Daj mi i sobie czas".

Cześć, mam 23 lata, a moja była już dziewczyna jest w moim wieku. Byliśmy razem prawie 3 lata, szybko ze sobą zamieszkaliśmy po kilku miesiącach znajomości, a po roku się zaręczyliśmy. Nasz związek przetrwał wiele przykrych sytuacji - złość o moją znajomość z przyjaciółką, z którą zerwałem kontakt, momentami chorobliwą zazdrość, którą przepracowałem i od roku prawie w ogóle jej nie okazywałem. Ostatnimi czasy zaczęło się powoli psuć. Po studiach zaczeła pracę 60 kilometrów od mojej miejscowości, a 30 od miejsca mojej pracy. Jednak bardzo ją kochałem, więc połowę tygodnia przebyłem w jej domu rodzinnym. Wówczas zauważyłem, że coraz rzadziej okazujemy sobie uczucie, miałem też trudny okres w stresującej pracy i myślę, że trochę dałem jej to odczuć, następnie ona oznajmiła mi, że zgubiła pierścionek zaręczynowy, co mnie bardzo zabolało. Kiedyś była mowa o ślubie, potem przez pandemię temat upadł. W jednej chwili poczułem, że mój żal jest tak duży, że zrobiłem najgorszą głupotę jaką mogłem. Powiedziałem jej w złości, że chyba ją kocham i jeśli nie naprawimy związku rozmową to myślałem o rozstaniu. Jednak rzeczywiście nie myślałem tak. Wówczas kazała mi jechać do domu po płaczu. Zamiast do domu pojechałem po kwiaty i ją przeprosiłem, zawsze się godziliśmy w takiej sytuacji. Ona nadal uparła się, żebym jechał. Pojechałem. Tego samego dnia napisała mi, że bardzo ją zraniłem i potrzebuje przerwy, ale nie chciała powiedzieć ile ona ma trwać. Nie zgodziłem się, pojechałem do niej przeprosić, a ona powiedziała mi, że nie uszanowałem jej decyzji, że ona potrzebuje czasu na przemyślenie, że myślę tylko o sobie. Nie odzywałem się przez 3 dni, po których chciała się spotkać. Powiedziała mi, że kocha mnie, ale nie może ze mną przebywać, bo się źle z tym czuje i że chciałby przerwy. Załamałem się, bo przerwa prawdopodobnie oznacza zerwanie lub poznanie kogoś innego. Powiedziała, że podczas tej kłótni wiele się zmieniło i że przeraża ją myśl, że musi ze mną spędzić dzień. Powiedziałem jej, żeby powiedziała, że ze mną zrywa i jest to koniec. Ona mówi że to przerwa na nieokreślony czas, aż coś się zmieni, złe emocje odejdą, a jeśli miłość jest prawdziwa to przetrwa. Od tamtego czasu pisałem jeszcze do niej, odpowiada mi zdawkowo. Powiedziała, że zapisała się do psychologa, żeby popracować nad sobą i że na razie chce być sama ze sobą. Ja to bardzo przeżywam, nie mogę jeść, spać, ciągle pije, bo tylko to mi pomaga, dużo palę. Stwierdziłem, że nie mogę popadać w nałogi, więc zapisałem się na terapię poznawczą, może mi pomoże. Nie mogę nikogo poznać, bo trochę jeszcze za wcześnie, a z drugiej strony mam jeszcze nadzieję, że ona się sama odezwie, w końcu minął tydzień od kłótni. Raz napisała mi, żebym "Dał spokój i jej nie osaczał", "Że czuje miłość, ale nie potrafi ze mną być bo się z tym źle czuje". Bardzo ją kocham, a teraz moje plany umarły, nie mogę znaleźć sobie miejsca w domu, w pracy nie mogę się skupić, jestem na przemian zły, pijany i załamany. Jak sobie poradzić? Schowałem zdjęcia, bo szkoda mi było wyrzucić. Przecież gdyby kochała to by nie odchodziła, tylko rozmawiała. Najgorsze jest trzymanie w zanadrzu, to najbardziej boli i sprawia, że nie mogę się otrząsnąć, bo nadal mam nadzieję, chociaż wiem, że to głupie. Tyle dobrych chwil i w ciągu dnia jedna kłótnia i jesteśmy obcymi ludźmi. Pisałem do niej, żeby mi powiedziała, że do definitywny koniec to nie chciała. Pisałem, czy jak dam jej przestrzeń to czy będzie dla nas szansa napisała, że "nie wie". Dwa dni przed kłótnią jeszcze pisała do mnie przez cały dzień, spotykaliśmy się co weekend, więc dziś już mam apogeum smutku. Pierwszy od 3 lat weekend bez niej.

Co byście zrobili na moim miejscu? Jak zapomnieć i iść dalej? Jak poradzić sobie, gdy świat i plany się walą? Czy mogła odkochać się w jeden dzień, bo raczej gdyby kochała to by nie odchodziła? Czy mogło ją to tak zaboleć, że gdy mnie widzi to płacze i nie może nawet przytulić, a kwiaty odbiera jako "robienie na złość"? Zapytałem ja przy początku tej "przerwy" czy jesteśmy narzeczeństwem to powiedziała, że nie, bo przecież zerwaliśmy, żeby ona teraz pomyślała o sobie. Raz tylko napisała, że tęskni, ale boli ją to jak ją zraniłem potem cisza i zero kontaktu. Może ma kogoś? Zawsze gardziła ludźmi, którzy zdradzają, zrywała z nimi kontakt.

Witam.

Czy posiadając już tytuł magistra na kierunku ekonomicznym, a kończąc w przyszłości kierunek techniczny będę mógł się tytułować magistrem inżynierem, czy jest to odrębny temat?