Adr

Witam. Wydaje mi się, że mam następujący problem. Mam 30 lat, młodszą, bardzo ładną i ułożoną żonę, oboje mamy dobrą pracę, nie pochodzimy z patologicznych rodzin, jesteśmy zdrowi i wysportowani. Od wszystkich dookoła słyszymy, że można tylko nam zazdrościć życia, niczego nie musimy sobie odmawiać i niczego nam nie brakuje. Na czym więc polega problem? Otóż NIC w tym życiu nie daje nam radości, nie umiemy się cieszyć z w zasadzie niczego, za to więcej rzeczy denerwuje i martwi. Wewnątrz czuje ciągle napięcie i niepokój, w kółko chce czegoś więcej i wiecznie jest mi za mało, chociaż jest mi to wszystko nie potrzebne, bo i tak nie umiem z tego korzystać. Z obserwacji i z tego co mówi żona, wiem, że ona ma takie same przemyślenia. Jak zacząć czuć, że żyjemy?

Odpowiadając na część powyższych wypowiedzi, dodam, że zdecydowanie nie przepracowujemy się a wakacje mamy kilka razy w roku więc na pewno nie jest to wypalenie zawodowe ani przepracowanie. Trafna rada wydaje się być ta dotycząca bliskości natury, ponieważ często wyjeżdżamy na weekendy na podlasie lub Mazury i tam czujemy się najlepiej, jednak nie sposób jest wszystko tutaj za sobą zostawić.

Tak, wiem. Pytanie jak to zrobić