Mimoza

Serce mi się łamię, bo wiem, że sama czułabym się tak samo w Twojej sytuacji. Dwa razy w życiu bałam się, że mogę być w ciąży i wszystko o czym mogłam myśleć to to, jak mogę ją przerwać, jeśli nie stać mnie na wyjazd za granicę. To były jedne z najgorszych dni mojego życia. Kiedy patrzyłam na siebie w lustrze wzrok automatycznie kierował mi się na podbrzusze i bezgłośnie szeptałam "błagam, zacznij krwawić". Karałam własne ciało intensywnymi ćwiczeniami, za każdym razem jak widziałam schody chciałam się z nich rzucić. Na myśl o tym, że to ciąża zaczynałam płakać, głowa zaczynała mnie boleć, czułam węzeł w żołądku, ogarniała mnie panika i pojawiały się myśli samobójcze. Czułam, że nie dam rady żyć z dzieckiem na pokładzie. Jedyne co ci mogę poradzić, to niestety banał: porozmawiaj z kimś. Jedna osoba z rodziny, przyjaciel, przyjaciółka, partner, terapeuta lub kompletnie obca osoba z Internetu. Obojętnie kto. Kiedy zaczniesz o tym mówić z kimkolwiek, kiedy już zaczniesz swoje myśli i uczucia ubierać w słowa to wszystko lepiej układa się w głowie, całą sytuację łatwiej ułożyć w logiczny ciąg i przedstawić swój punkt widzenia innym, rozmowa staje się łatwiejsza. Ten post to pierwszy krok i sądzę że Ty to wiesz. To co teraz napiszę Cię zaboli i z góry za to przepraszam, ale wiedź, że ja również popełniłam błąd zamykania się w sobie w trudnej sytuacji. Sądzę, że celem rozmów z innymi, byłoby ostateczne poinformowanie partnera - bo jako ojciec zasługuje na to, żeby wiedzieć jakie emocje tobą targają, aby mógł przygotować się na to co go może czekać. Sytuacja może rozwinąć się różnie, ale zamykając się w sobie utrudniasz mu możliwość reagowania i płacisz za to własnymi nerwami. Niezależnie od tego co czujesz do niego, powinnaś mu uczciwie przedstawić swoje stanowisko. Zachowując te uczucia dla siebie postępujesz niesprawiedliwie wobec niego.