Wychowywałam się przy ojcu alkoholiku, w dniu moich 16 urodzin mama miała wypadek i i ojciec zostawił nas razem z 10letnim wtedy bratem. Rodzina pomagała do osiągnięcia przeze mnie pełnoletności, po czym zostawili mnie z mamą i bratem. Ogarniałam swoją szkole, sprawy urzędowe mamie- sama rozwiodłam moich rodziców i ogarnelam alimenty bratu zaraz po 18 urodzinach, lekarzy, rehabilitacje, zakupy, szkoły naukę i wywiadówki brata, dom.. gdy nie mialam sily rodzina mowiła ze matką trzeba się opiekować. Moje marzenia o wyjeździe na studia medyczne legły w gruzach. Poszlam na miejscu na studia których nawet ze względu na brak środków nie skończyłam (pomimo tego że pracowalam- ale bylam żywicielem rodziny, bo mamy renta wystarczała na leki pampersy i tylko część opłat)
Po latach mama stała się zgorzkniała i pretensjonalna. Jej sie należy, bo ona mi zmieniała pampersy. Z tym, że trwalo to max 3 lata a ja dzis mam 32 wiec ogarniam ją od 15..
Nie moglam sobie ułożyć zycia, bo kazda osoba z jaką się spotykałam była zła, nieodpowiednia i rodzina z matķą robila wszystko zeby znajomość została zakończona. Wiecznie byłam najgorsza i posądzana o różne rzeczy typu palenie papierosów w liceum(nigdy nie wypaliłam ani jednego), wynoszenie plotek z domu (nie rozmawiam z ludźmi na tematy mojej prywatności). Wiecznie było źle. Wiecznie Rodzina matki stosowała wobec mnie i brata psychiczną przemoc po to, aby na koniec zawsze wywołać poczucie winy.
Dzis jak już wyzej pisalam mam 32 lata. Od jakiegoś czasu budze sie w nocy i...boje się, stresuje. Nie wiem dlaczego.
Nie mam przyjaciół. Stałam się dla ludzi zimna i oschła i chyba nie potrafię stworzyć przyjacielskich relacji. Zawsze byłam introwertykkiem, ale dzis jestem aspołeczna. W każdym aspekcie zycia wszystko mi jedno. Już od wielu lat nie czułam się szczesliwa ani nawet radosna.
Weszlam w romans z żonatym znajomym. Nie lubię go nawet, ani mi się nie podoba..ale milo jak czasem ktos mnie przytuli, a pozniej kazde wraca do swojego życia.
Pracuje w korpo, mam kontakt z klientem. Moi współpracownicy mają mnie za wesołą i miłą osobę. Gdy wraxam do domu potrafię juz do konca dnia nie odezwać się do nikogo ani raz. Najlepiej nie chcialabym nikogo słyszeć ani do nikogo mówić. Weekendy po tym co musze zrobić spędzam w lozku. Większość wolnego czasu przesypiam, czuje gdzies wewnętrznie że zycie mi tak ucieka a jednocześnie..nie mam sily i nie potrafię nic z tym zrobić. Czasem jest mi smutno ale zazwyczaj wszystko jedno i to jedyne co czuje.
Czy ja jestem jakas wadliwa?
