ChocolateMuffin

Bardzo mi przykro ze taka masz relacje z mama. Po tylu latach przebywania z nia, nie bedzie proste sie od niej oderwac, ale dla wlasnego zdrowia psychicznego i emocjalnego mysle ze to najlepsza droga. I nie mowie o zerwaniu kontaktu, ale podobnie jak inni, musisz popracowac nad soba i ustalic jak ma wyglada Twoja relacja z nia. Jej pasywna agresja w stosunku do Ciebie, toksyczna wiez emocjonalna ktora, wydaje mi sie, z nia masz (np. mowiac ze nie chcesz jej sprawic przykrosci) tylko bedzie Ciebie sciagnac w dol. Brzmi to troszke jak szersza definicja syndromu sztokholmskigo. Bycie asertywnym nie wiaze sie ze sprawianiem komus przykroscia a umiejetnosci bezpostedniego wyrazenian swojej opini, czy mowieniu o uczuciach. Mozesz jej grzecznie powiedziec ze rozumiesz jej frustracje z mezem, ale to jest tez Twoj tata i nie czujesz sie komfortowo o nim sluchac. I tyle. Za kazdym razem powtarzalabym to jak mantre az w koncu zrozumie. Jak sie obrazi, to jest jej wybor. To ona postanowila tak sobie "poradzic" z Twoja opinia. Nie mozesz byc odpowiedzialna za jej niedojrzalosc emocjonalna. A na pewno masz prawo do wlasnej opinii, do wlasnych uczuc, do wlasnych wyborow. Ktos fajnie napisal o zmianie myslenia w stosunku do jej zachowania, np. milczenia. Ja bym jeszcze dodala, ze jak ona sie tak zachowyuje, to pomysl sobie ze jest Ci jej po prostu szkoda. Ze kobieta nie radzi sobie emocjonalnie, jest niedojrzala I nie potrafi inaczej wyrazic swoich mysli czy emocji. Jeszcze jedna motywacja dla pracy nad soba moze byc Twoje dziecko. Dzieci bardzo szybko wychwytuja niuanse w naszych zachowaniach, kopiuja nas i sie od nas ucza. Pomysl jak chcialabys wychowac swoje dziecko, jaki przyklad zachowania chcesz mu/jej pokazac. Musisz sie uchronic od jej emocjonalnego terrroryzmu. Pamietaj, bycie asertywnym nie wiaze sie ze sprawianiem przyktosci. Masz prawo do bycia soba, taka jaka jestes, z zaletami dodatnimi i zaletami ujemnyni Masz prawo wychowac swoje dziecko jak sobie zyczysz.

Troszke ostro, nie znamy jej sytuacji

Nie jest latwo i rozumiem Twoje rozterki, ale Twoj maly bedzie ok. Placze bo jestes, jak wyjdziesz najprawdopodobniej sie uspokoi i zacznie sie bawic. Dzieci bardzo dobrze wyczuwaja i czytaja nasze emocje, byc moze czuje ze sie stresujesz i martwisz. Lek przed separacja zaczyna sie okolo 1 roku to jak dlugo bedzie trwal zalezy od rodzicow I jak reaguja. Dzieci szybko sie przyswajaja do innych opiekunow i mysle ze Twoj 4 latek da sobie rade, jak nie od razu to po kilku razach. Riva fajnie poradzila, wyjdz na troche, przejdz sie I wroc po 30 min zeby wiedzial ze to na troche. Refleksja nad Twoja reakcja i emocjami tez moze Ci pomoc w radzeniu z sytuacja.