Georgia1a

Mojej mamy to nie interesuje. Ważne jest picie i wymyślanie nowy kłamstw. Chcemy skierować ją na przymusowe leczenie razem z moją babcią. Ale ona twierdzi że wyjeżdża za granicę a nawet gdyby udało nam się skierować ze jak tylko uda jej sie wyjść z leczenia to pierwsze co pójdzie pić...

Mój tata chce rozwodu nie wybaczy jej kolejnej zdrady. A wyszła z domu i spakowała się świadomie bo nie była wtedy pijana.

Tata nie jest uzależniony. Czasem wypije jak normalny człowiek.

Bardzo Wam wszystkim dziękuję za Wasze opinie.

Moja mama jest uzależniona od alkoholu od 20 lat. Przez te wszystkie lata walczyłam o nią, terapie, psycholodzy, wsparcie duchowe i rodzinne nawet wszywka nic nie pomogło. Obecnie po 30 latach małżeństwa z moim tatą odeszła zostawiając go do rzekomej "miłości z dzieciństwa". Zostawiła również mnie kłamiąc że wyjeżdża na 3 miesięczny odwyk po tym jak wyrzucili ją z kolejnej pracy za spożywanie alkoholu. Niedawno urodziłam 2 córeczkę i nawet to nie pomogło w ciąży prawie przez nią poroniłam bo przez kilka dni nie dawała znaku życia a nigdy wcześniej tak nie robiła. To tak w skrócie. Co robić? Co radzicie ? Jeszcze dodam ze wiem że ona nie jest szczęśliwa z tym facetem żałuja tego co zrobiła ale tak bardzo zapętliła się w swoje kłamstwa że sama nie wie co robi.

Bardzo dziękuję to chyba najbardziej pfzydatna odpowiedź

Pewnie masz rację. Każdy ma swoją trudną historię.

Może masz racje i dobrze mi tak. Dziękuję za opinię.

Narzeczony mieszka razem ze mna u moich rodziców. Kocham jak ludzie piszą własne scenariusze.

Masz rację życie to jedna wielka rutyna a później się umiera...jednak nie musi tak być. Wiem życie to nie film ale nie musi być rutyna.

Wiem To sie nie sprawdzi już próbowałam nie mieliśmy kontaktu ponad 4 lata a zawsze to wracalo.

Mam rodzinę narzeczonego i 2 małych dzieci. Jestem młoda ale uważam że sporo przeżyłam jak na swój wiek. I nie wiem jak opisać to co mnie gryzie to trwa latami. Gdy byłam jeszcze w gimnazjum miałam przyjaciela który z czasem został moim chłopakiem. Muszę przyznać że potraktowalam go okropnie zostawiłam go (do obecnego ojca dzieci), zwodzilam i dalam mu duzo niepotrzebnej złudnej nadzieji. Jednak mimo ubiegających lat nie potrafie przestać o nim myśleć wiem że on o mnie też bo utrzymujemy kontakt od czasu do czasu. W moim związku jest sama rutyna praca, dom, dzieci i to trwa już od długiego czasu. Jednak dzieci potrzebują pełnej rodzinny i dwojga rodziców. Bardzo tęsknię i czuję że nie powinnam ale kocham moją dawno miłość i wiem ze jestem okropna, nie powinnam. Ale proszę o nieocenianie a o rady... Jak stłumić uczucia?