Cimerie

No jasne, najważniejsze żebyś dowiedziała się co Ci dolega. U mnie problemem jest mleko, zupełnie nie mogę pić ani jeść czegokolwiek, nawet produkty bez laktozy nie pomagają. Czasem też rezygnuję zupełnie z glutenu, a też chyba mam jakąś lekką nietolerancję bo zawsze mi lepiej wtedy - chleb bezglutenowy to świetna sprawa, zaspokaja potrzebę jedzenia kanapki, a nie napędza chęci zjedzenia kolejnej - sama byłam uzależniona od pszenicy, a mąka z pszenicy i wyroby z niej mają najmniej wartości. Obecnie próbuję rodziców oduczyć jedzenia białego chleba, mama sobie kupiła thermomix i może jej zamówię karton mąki graham to będzie zmuszona piec chleb w domu

Ja niedługo planuje się przejść na ten biorezonans właśnie, koleżanka jest po terapii i jej powychodziły różne dziwne rzeczy, jak na przykład bakterie chlamydiozy, wiele różnych grzybów. Musiałam najpierw przekonać partnera, bo jak sama sobie zrobię terapię, a razem mieszkamy to zaraz znów jakąś candide załapię, a to będzie kosztować z 600 zł za osobę więc bez sensu wydawać pieniądze na marne.

Co jakiś czas w diecie warto robić sobie przerwy, aby organizm mógł się przyzwyczaić do nowej wagi, dalej trzeba oczywiście pilnować co się je, ale jednak jeść więcej. Unika się wtedy efektu jojo i przy kolejnej próbie zaczyna się odchudzanie tak jakby od zera i waga szybciej leci. Robiłaś badania na obecność grzybów i pasożytów w jelitach? 90% społeczeństwa żyje z różnymi świństwami, które właśnie dają takie objawy, a kwestia tygodniowej kuracji i problemy znikają. Niestety lekarze w Polsce zbytnio nie biorą takich rzeczy pod uwagę, koleżanka z pracy ma już za sobą kolono i gastroskopie, a na podstawowe rzeczy nawet się nie zbadała... Warto też pójść na biorezonans, jeśli wierzysz w skuteczność metod lekko niekonwencjonalnych.

Od jak dawna jesteś na diecie, może być tak, że organizm jest już zbyt zestresowany i waga nie spada. Tak, leki od razu sprawiły, że cokolwiek ruszyło. Pytałaś czego sobie nie odmawiam. Od początku odchudzania uznałam, że po prostu lubię jeść i jeśli będę sobie ograniczać różne rzeczy, to szybko się zniechęcę. Jem wszystko na co mam ochotę, ale w rozsądnych ilościach i na przykład raz na tydzień. Taki mam mniej więcej tryb życia też od dłuższego czasu, że życie mi się toczy od weekendu do weekendu i tylko wtedy mam okazję wyjść na kolację, albo zamówić pizzę. Trochę to ułatwia, a też wiele osób mówi, że powinno się rozpatrywać to co jemy na przestrzeni całego tygodnia, a nie pojedynczych dni, a zwłaszcza na początku jak jeden dzień nie pójdzie to już koniec motywacji i często też samego odchudzania. Oczywiście zdarzają mi się jakieś drożdżówki, albo batoniki czy ciastka, ale wszystko mam sprawdzone ile ma mniej więcej kalorii, drożdżówki kupuję (niestety) w biedronce, a batoniki proteinowe, żeby miały jakiekolwiek wartości odżywcze, a są naprawdę dobre. Do kawki sobie kupuję ciastka Frank Oli, mają 250 kcal i połowę dziennego błonnika dostarczają, to odkrycie mojego życia bo są pyszne i często na promocji. Dziś właśnie sobie kupiłam kilka kokosowych w Rossmanie za 2,29 z 2,99, a na obiad łosoś w North fish, chyba najzdrowsza opcja z fastfoodów :D

Spacerki na początku świetnie wspominam, właśnie na przemian z basenem. Ale przed basenem zawsze walka z własną głową i każdy najmniejszy ból brzucha, czy to że później wyjechałam z pracy i będą duże korki, albo więcej ludzi niż zwykle. Na siłowni na początku było zresztą tak samo. Ogólnie nieważne czy robisz post przerywany, czy jesz normalnie jeśli spożywasz ponad zapotrzebowanie kaloryczne, to niestety waga będzie stała w miejscu. Ważne jest też spożywanie błonnika. Obserwuję trochę różnych trenerów i każdy tylko mówi białko, węgle, tłuszcze, a o błonniku mało kto mówi, a też jest bardzo ważny. W sumie według mnie, jeśli ktoś nie uprawia sportu, a chce schudnąć, to powinien liczyć tylko kalorie i błonnik.

To jedyne skuteczne odchudzanie w moim życiu przeprowadzam sama, ogólnie to ostatnie 14 z 24 lat życia było jedną wielką nieustanną próbą odchudzania. Zaczynałam u dietetyków, ale przez długi czas nikt nie wpadł nawet na pomysł, żeby zbadać czy nie mam jakichś chorób metabolicznych - dlatego mam małe uprzedzenie do dietetyków, ufam tylko mojej endokrynolog Trafiłam do niej, gdy moja zaciągnęła mnie do lekarza od zmniejszenia żołądka, ale na szczęście był to lekarz z pasji, a nie żeby tylko zarobić i kategorycznie odmówił jakiejkolwiek operacji i wysłał mnie właśnie do swojej znajomej doktor endokrynolog. Gdy zaczęłam brać leki, to w końcu waga zaczęła schodzić w dół - wcześniej przez trzy miesiące ściśle stosowałam się diety, chodziłam na treningi personalne i schudłam... kilogram. A taka zmiana to może być po prostu inny dzień cyklu albo zebrana woda. Więcej ruchu - tu masz rację, z treningiem siłowym nie mam problemu, ale kompletnie nie czuję cardio, biegać jeszcze nie mogę, żeby nie uszkodzić stawów, a chodzenie na bieżni strasznie mnie nudzi. Żeby się odchudzać tak na 100% to trzeba mieć masę wolnego czasu, tak naprawdę to druga praca na pół etatu, tylko wypłata jest w oszczędnościach na lekarzach na starość Z dietą problem mam taki, że zawsze starałam się liczyć te kalorie, tak od dwóch miesięcy nie mam do tego motywacji i jem tak jak czuję. Waga niby nie wzrasta, ale się tak super nie czuję jak wcześniej i powoli widzę że mam mniej siły i szybciej się męczę.

Sauna to świetna sprawa, również dla zdrowego serca. Oprócz tego polecam szczotkowanie na sucho i masaże z olejkiem i bańką. Przy wprowadzeniu ćwiczeń zauważyłam dużą poprawę jędrności skory, zwłaszcza w obrębie klatki piersiowej (ale jeszcze nie jestem matką więc to się pewnie zmieni ). Zaczynałam od samego pływania, ale musiałam przełamać jednak wstyd na basenie, a to duża przeszkoda na początku. Bardzo Wam dziękuje i chętnie podzielę się jakąś wiedzą, bo na szczęście to najtrudniejsze budowanie zdrowych nawyków mam już za sobą, ale czuje mały kryzys motywacyjny odnośnie diety od jakiegoś czasu i waga stoi w miejscu, dlatego zdecydowałam się udzielić w wątku

Hej, do tej pory schudłam 50 kg w około 3 lata - zaczynałam z wagą 150 kg. Schudłam zupełnie niczego sobie nie odmawiając, a przede wszystkim nie katując się głodówkami czy nierealnym deficytem kalorycznym, a od roku nawet trenuję siłowo Myślę, że przede mną jeszcze z 20 kg, ale priorytetem jest jakość skóry, a ta po takiej ilości zrzuconej tkanki tłuszczowej ma prawo być rozciągnięta, ale walczę o uniknięcie operacji usunięcia skóry Pozdrawiam