po 40 nadal gruba

Dziękuję słowa wsparcia. Zbieram się, dlatego nie napisałam że zaczynam już dziś .. ostro zdrowo i na 100% bo wiem że te słowa nie mają pokrycia. Odchudzanie zaczyna się w głowie a moja głowa pod tym względem jest już chyba zryta. Jeśli chodzi o ruch, to słabo ale mam odniedawna w domu orbitrek i staram się 3 razy w tygodniu na nim poćwiczyć. Mam świadomość że 80% sukcesu to dieta a ona u mnie mocno kuleje.

Czy pogodziłam się już z myślą, że zawsze będę aż tak gruba? - NIE I NIGDY SIĘ Z TYM NIE POGODZĘ!!! Cały czas żyje marzeniem, że zejdę poniżej 100kg, próbuję, walczę, nie poddaję się choć te moje próby są przeplatane długimi okresami bezmyślności i takiego naiwnego myślenia że może od jutra...... Córka rośnie, w tym roku idzie już do szkoły. Już doskonale widzi że jej mama jest inna niż wszystkie .... i to mnie boli najbardziej.

Co się stało, że nie schudłam? -nic Dlaczego się bardziej nie roztyłam? - ważąc jeszcze więcej byłabym już chyba niepełnosprawna i nie miałabym sięwco ubierać stacjonarnie. Noszę rozmiar 50, w którym jeszcze można coś kupić. Dlatego pilnuję wagi, kontroluję ją i po okresie rozpasania kiedy waga skacze do 127kg zaciągam hamulec i mozolnie wracam do 122. Dlaczego tylko do 122 a niedo 112? Nie wiem, nie potrafię. Jak waga szybko mi skacze i nabieram kilogramów to te dodatkowe łatwo mi zrzucić, natomiast tych trwałych które są ze mną już kilku lat nie mogę ruszyć. To nie znaczy że jem jak ptaszek a waga cały czas pokazuje 122 - nic z tych rzeczy. Jem normalnie jak na mnie czyli dużo i nie całkiem zdrowo i utrzymuję wagę.

Witam, zajrzałam tu z ciekawości czy wątek jeszcze nie został usunięty. Jest ale uśpiony jak moje odchudzanie. Nadal ważę 122kg - porażka i sukces bo mogłoby być nawet 140