Zuzanna Mess

To gdzie się twoja dziewczyna wychowywała ?

Kiedy otworzono granice rynek pracy wyglądał zupełnie inaczej. Siła nabywcza złotówki jak i same wypłaty była znaczenie niższe. Bezrobocie szalało w okolicach 20-30% a bardziej od fachu liczyły się znajomości. Więc to "radzenie sobie na rynku pracy" nie ma co przyrównywać do czasów obecnych. Odnoszę się do okresu w którym sama wyjechałam. Obecnie ranek pracy się polepszył i nie tylko ale też ludzi wyjeżdżających jest mniej. Więc taka teoria trochę z dupy na tamte czasy, bo o poradnosc nie chodziło a o fatalny rynek pracy. PS. Fach zdobyłam w Anglii i zawodowo radzę sobie, aczkolwiek uk ma wiele mankamentów.

Ja wyjechałam zaraz po liceum, granice od niedawna były otwarte i duża część Polaków ruszyła do uk. Co do radzenia sobie na rodzimym rynku to o ile dobrze pamiętam w mojej okolicy bezrobocie wynosiło około 30% a wartość minimalnego wynagrodzenia była niska, podobna sytuacja była w całej Polsce. Rynek pracy zupełnie inaczej wyglądał niż oobecnie. Głównie młodzi wyjeżdżali, jedni dorobić na studia, inni znaleźć lepiej płatną pracę często po studiach a część tak jak ja odrazu po szkole beż zahaczania o polskiego pracodawcę.

Musisz dzieciństwo przepracować, bo ciężko ułożyć sobie życie jeżeli ciągnie się ono za tobą. Sama to przerabiałam/przerabiam. Proponuję terapię i jeżeli naprawdę sądzisz ze to ten to się odezwij do niego I mu to powiedz. Powodzenia

Planowaliście ślub i przyszle życie a wyznanie miłości skwitowałaś żeby się nie angażować? Dziwne to.

Moje życie rodzinne jest porażką od samego początku. Do 12 roku mieszkałam z ojcem alkoholikiem, były awantury, wyzywanie, poniżanie, bicie i brak pieniędzy. Musiałam "pomagac" w domu sprzątać, zajmować się 9 lat młodszym bratem, przewijać go jako 10 latka itp. nie mając czasu na naukę czy dzieciństwo. Później był rozwód, wyprowadzka od ojca pijaka i myśl że może być tylko lepiej, ale czy było? Mieszkając z matką i mlodszym bratem dalej miałam ich i cały dom na głowie.Bylam służąca, niewolnicą i osoba do pomiatania. Matka wprowadziła swój terror, wymagała żeby było postrzatane i ugotowane, każdego dnia jak wróci z pracy, później miałam dopilnować brata ze szkołą, jak on nie chciał się uczyć, to była to moja wina, bo nie potrafiłam go odpowiednio zainteresować materiałem. Nie mogłam zapraszać znajomych do domu, nie mogłam też wychodzić z domu, napewno nie często i nie na długie godziny, nawet w wakacje. Jak to mi kiedyś matka powiedziała "myślisz że co tydzień będziesz wychodzić?", i nie chodziło tu o jakieś wyjście na imprezę, a zwykłe wyjscie z domu na powiedzmy 2h. Chciała żebym poszła do zawodówki, żebym mogla szybko znaleźć pracę i jej pomagać finansowo. Zawsze chwaliła dzieci swojej koleżanki z pracy, że jest ich dużo, że zajmują się sobą nawzajem a ona po pracy nic nie musi-jej koleżanka, to był jej obraz udanego rodzicielstwa, odchować jako-tako pierwsze "uruchomić mechanizm" a dalej to już wiecie.Poszłam do liceum, kurs na prawko miałam w szkole za darmo, ale za egzamin trzeba płacić, oczywiście mogłam o tym zapomnieć. Liceum też musialam wybrać lokalnie, bo powiedziała że jej nie stać na dojazdy czy na internat, a marzył mi się internat i wyrwanie się z domu. W wieku 18 lat nie wytrzymałam i wyjechalam wyprowadzając się z domu, będąc jeszcze w liceum. Poszłam do liceum wieczorowego, w dzień pracowałam w akwizycji, mieszkałam w wynajętym pomieszczeniu od spółdzielni "strychu", miałam 0 wsparcia finansowego, alimenty które miałam przyznane od ojca moja matka brała. Było mi bardzo ciężko, często nie miałam co jeść, nic nie mogłam sobie kupić ale w końcu czułam się wolna i mimo tak złych warunków bytowych moja psychika się poprawiła. Jeszcze mieszkając z matką dorobiłam się ataków paniki i ogólnego bólu ciała spowodowanego psychiką. Sama wybrałam się do psychiatry i nie otrzymałam żadnej pomocy, poinformowano mnie, ze leków nie dostanę bo nie mam ukonczone 18 lat, a najlepsza była by terapia ale takiej nie prowadzą. Jak powiedziałam to Matce to stwierdziła, że to są konowały, ot cała jej refleksja na ten temat. W wieku około 15 lat miałam też próbę samobójczą, chciałam się powiesić, ale niestety pękła lina. Tamtego dnia został mi odcisk na szyi, matką go zauważyła i skwitowała, że głupia jestem i tylko głupoty przychodzą mi do głowy, żebym lepiej zajęła się czymś pożytecznym, to może nie będę mieć durnych pomysłów. Obecnie mam 37 lat i do tej pory nie potrafię otrząsnąć się z okresu mieszkania z rodzicami. Mieszkając z ojcem była totalna patola i stwarzanie pozorów na zewnątrz. Jak matka będąc w ciąży była w szpitalu a ja miałam w tedy z 9 lat to pijany ojciec tak mnie katował, że moja 13 letnia siostra wybiegła z mieszkania, możliwe że ratując mi życie, bo ojciec pobiegł za nią a wtedy ja uciekłam z domu. Z jakiegoś powodu największą traumę mam mimo wszystko z późniejszego okresu mieszkania już bez ojca. Sorry. Wątek miał być o pomocy i wsparciu i trochę wyszło nie na temat, ale też nie do końca. Pomocy i wsparcia jest 0, za to trauma.