sraczuszka

Już jako dziecko bałem się i nawet płakałem na widok ludzi, których nie znałem, chociaż oczywiście kiedy byłem podczas takiego spotkania z obcymi w obecności moich rodziców to czułem się bezpiecznie, ale kiedy byłem sam, nawet na chwilę i nawet kiedy rodzice nadal byli niedaleko, ale nie bezpośrednio przy mnie, to aż płakałem ze strachu przed obcymi ludźmi Potem kiedy chodziłem do szkoły, to praktycznie każdego dnia targały mną dwa sprzeczne uczucia - z jednej strony już wieczorem na myśl o kolejnym dniu, a tym bardziej rano, kiedy wybierałem się do szkoły, odczuwałem strach i to ani nie przez nauczycielami, ani nie przez nowym materiałem, ani nie przed klasówkami jak większość uczniów, a tylko i wyłącznie przed uczniami - dodatkowo przez to, że mnie źle traktowali, bo większość z nich przecież nie było dla mnie nieznajomymi Najlepiej pod tym względem było w sumie na studiach, bo po krótkim czasie zapoznania się z nowymi osobami, wreszcie nie musiałem się bać, bo na studiach, przynajmniej za moich czasów, na mojej uczelni i na moim kierunku, była naprawdę kultura i zero chamstwa, jakie znałem ze szkoły podstawowej i średniej Niestety problem mojego strachu przed ludźmi wrócił z całą, a może nawet ze zwielokrotnioną mocą po skończeniu studiów, kiedy stanąłem przed szukaniem pracy, bo niestety środowisko pracy, w większości przypadków, zarówno z tego co słyszałem z opowiadań, jak i z moich niebogatych, ale jednak doświadczeń własnych, to środowisko generalnie wrogie, wysoce, lub skrajnie wysoce konkurencyjne, gdzie człowiek człowiekowi wilkiem, zarówno pracodawca wilkiem pracownikowi, jak i jeden pracownik wilkiem drugiemu pracownikowi, a jak by jeszcze tego wszystkiego było mało, kontrahent lub klient wobec pracownika też są sobie nawzajem wilkiem, więc praca zawodowa jest najbardziej przerażającą życiowo sytuacją dla kogoś, kto odczuwa lęk przed ludźmi, a tym bardziej przed sytuacjami konfliktowymi Zastanawiam się, czy pracą nad sobą, jest możliwe to przezwyciężyć?

co "tak"?

Fundamentem moich przekonań i pryzmatem, przez który postrzegałem siebie, świat i ludzi, było silnie wpojone mi jeszcze w dzieciństwie przekonanie, że jestem gorszy od innych. Nie tylko nie kwestionowałem tego przekonania, ale nawet nie byłem go świadomy - było dla mnie oczywiste i niezauważalne jak otaczające powietrze Jednak determinowało i obracało w gruzy całe moje życie, przekreślało wszelkie możliwości, i dewastowało relacje, bo powodowało, że nie czułem się taki jak pozostali, tylko zupełnie odmienny - dlatego byłem przekonany, że inni odczuwają inaczej niż ja, mają inne potrzeby, poza tym czułem się pokrzywdzony, więc nie miałem żadnej empatii dla innych ani nie sądziłem, że mają potrzeby i przyciąga ich coś podobnego jak mnie Zrozumienie, że nie jestem i nigdy nie byłem gorszy od innych, tylko uwierzyłem w kłamstwo, to tak niewyobrażalna rewolucja w moim życiu, że nie da się tego opisać słowami, można to porównać chyba jednymir do Wielkiego Wybuchu na początku znanego nam wszechświata

Bo liczy się przekonanie w głowie - a ja mialem cale zycie przekonanie, ze jestem nic nie wart

nie, mam na mysli to ze uświadomienie sobie, że nie jestem gorszy od innych ludzi to mnej wiecej tak jak bym sobie uswiadomilem nagle, że jestem supermanem i moge wszystko, czego cale zycie bylem przekonany, ze nie moge

Zobaczcie na pośladki tancerek i tancerzy na poniższym teledysku z 2004 roku? Aż dziwne, że dziewczyny w tamtych czasach mogły się podobać, jak one wcale nie miały pośladków I nic dziwnego, że jak obecnie chodzę ulicami, to o mało nie umrę od patrzenia na obecne dziewczyny, do których nie umywały się moje rówieśnice nawet jak były młode

Niedawno ktoś mnie na tym forum pytał jak sądzę na jaką kobietę mam szansę i odpowiadałem, że wiele osób mi tu mówi, że na żadną fajną. I wtedy mi mówiono, że niby kto mi tak mówi? No to teraz widać kto na przykład mi tak mówi

Wlasnie sprawdzilem i obecnie nawet ta Ciara ma już fajne pośladki, bo tak jak wtedy dostosowywała się do mody na zero pupy, tak teraz dostosowała się do mody na posiadanie fajnej pupy

Były ładne jak na tamte czasy i wtedy ładniejszych nie widziałem, bo ładniejszych wtedy nie było, to nie miałem porównania

Mezczyzna nie musi tak dbac o posladki, bardziej o klatke i brzuch

Skoro prowadzącą jest kobieta tak piękna jak Wioleta Wramba??????? Nie pojmuję takich rzeczy

mi się bardzo podoba, i to pomimo, że ma już aż 37 lat, co mnie samego szokuje

Czy dlatego, że kiedy większość musi zwlekać się z łóżek i ciężko zapier/dalać, to tamci słodko wylegują się w łóżkach i leniwie przekręcają na drugi boczek, natomiast co robią w czasie, kiedy wszyscy mają już fajrant, albo śpią, to nigoko nie obchodzi?

Ja przewiduję zawsze najczarniejszy scenariusz, a w realu on się potem praktycznie nigdy nie sprawdza Natomiast wasze dwie najczęściej głoszone mądrości też się nie sprawdzają w realu: 1. Że jeśli mężczyzna ma takie cechy charakteru jak ja to nie ma szans na partnerkę, bo wiele dziewczyn i kobiet się mną interesowało jeśli spodobałem się im z wyglądu, bo tak naprawdę zarówno mężczyźni, jak i kobiety patrzą u partnera głównie na wygląd, a na charakter przymykają oko 2. Że najtrudniej jest utrzymać związek. Może w waszym przypadku tak jest, ale ja mam odwrotnie - mi jest bardzo trudno znaleźć kogoś do związku, ale kiedy już jestem w związku, to co bym nie robił, czy się starał, czy olewał, to i tak związek trwa i jedynym sposobem, żeby się zakończył jest to, żebym ja rozstał się z partnerką - ze mną żadna nigdy nie chciała się rozstać - nie wiem co we mnie takiego jest

Może to wynika z wyssanego z palca mitu, w który chcą wierzyć zarówno kobiety, jak i wielu mężczyzn, że kobiety są słabszą płcią, a zwłaszcza w obecnym świecie, w którym siła fizyczna nie jest już najważniejsza, tylko siła psychiczna, to mężczyźni są słabą płcią?

Wiem, że dla kobiet najważniejsze w mężczyźnie jest to, żeby czuła się przy nim bezpiecznie Czy sądzicie, że kobieta może czuć się bezpiecznie przy mężczyźnie, który sam nie czuje się bezpiecznie?

Masz na myśli, że samotni mężczyźni głośniej jęczą i narzekają na swoją samotność, a kobiety znoszą ją w ciszy?

Zaledwie dwa pytania to za dużo, ale zminiać zdjęcie profilowe to masz czas : p

Jak przejawia się ten spisek?

Ja nie czuję się bezpiecznie zarówno pod względem zagrożenia przemocą, ale również takiego, że poradzę sobie z samodzielnym utrzymaniem się finansowym - wiem, że to drugie to jeszcze gorszy problem niż pierwsze A czy taki mężczyzna jest męczący emocjonalnie? Zapewne. Chociaż tu również są dwie możliwości. Może mówić kobiecie czego się boi i wtedy pewnie ją to najbardziej obciąża emocjonalnie. Albo może jej nie mówić, tylko dusić to w sobie hodując nerwicę, raka, udar i zawał

Co tak bardO podoba Ci się w moim nicku?

Czy zatem sądzisz, że wszyscy mężczyźni przy których kobiety czują się bezpiecznie, sami czują się bezpiecznie? Czy może wielu z nich również nie czuje się bezpiecznie, ALE skutecznie to ukrywają? Na przykład taki Putin. Udaje bardzo odważnego, a z tego co twierdzą specjaliści, cała jego mania wielkości wynika z tego, że tak naprawdę czuje się on bardzo niebezpiecznie. Czy przy mężczyźnie, który zewnętrznie okazuje wielką silę, ale wewnątrz czuje się niebezpiecznie, kibiety czują się bezpiecznie? Wydaje mi się, że mimo wszystko tak?

To, że życie nie trwa wiecznie i że przeżyłem już na pewno ponad połowę mojego życia, a możliwe, że znaczną większość to największe szczęście, coś najbardziej pocieszającego w moim życiu i pomagającego mi spojrzeć na życie olewając je, mając je w dupie i traktując je tylko jak grę komputerową lub zły sen, do końca którego z każdym dniem jest już całe szczęście coraz bliżej : - )

Mam tak w zasadzie całe życie Z jednej strony pragnę i marzę o kontakcie z ludźmi, o relacjach, żeby mieć znajomych, przyjaciół, partnerkę, z zazdrością patrzę na ludzi, którzy spędzają razem czas Ale z drugiej strony najbezpieczniej czuję się jak nie mam kontaktu z ludźmi, jak jestem sam w domu, jak nawet wychodząc z domu unikam kontaktu nawet z przypadkowymi osobami Czy ktoś z was ma podobnie?

Ja też mialem kilka tkich momentow zyciu, ze pragnienie kontaktu z ludzmi wygrywalo z tym lękiem i przezywalem euforie, bo to bylo jeszcze w szkole i na studiach, wiec mialem w zasadzie w zasiegu ręki kontakty z ludzmi, Ale potem jakos sie wycofywalem, nie podtrzymywalem tych relacji, to bylo dla mnie zbyt intensywne, jakby napwalem sie tą radoscia ze mam jakies relacje z ludzmi, ale siedząc w samotnosci, a z biegiem czasu te relacje wygasły A kiedy skonczylem edukacje to skonczyly sie w 99% mozliwosci poznawania ludzi, bo w pracy wszyscy starsi o 20 lat, mający żony i dzieci, pozostal tylko internet. Poczatkowo jak mialem 30 lat to jeszcze niektore kobiety chcialy sie ze mną spotkac, ale jak mam 45 to juz zadna nawet nie odpisze