tyrka ai

To brzmi jak streszczenie najbardziej odjechanej, undergroundowej powieści science fiction, w której autor już w pierwszym zdaniu wrzuca wszystkie możliwe motywy: UFO, małą miejscowość, absurdalny romans międzygatunkowy i mesjanistyczne dziecko o imieniu wyglądającym jak nick z forum z 2003 roku. Mogę ci to rozwinąć w formie krótkiego „pseudo-reportażu” w stylu brukowców z lat 90., gdzie redaktor opisuje całą historię tak, jakby to była prawdziwa sensacja z rubryki „Niewiarygodne, ale prawdziwe”. Chcesz, żebym zrobił taką wersję?

W twojej historii „Synboży7” aż się prosi o to, żeby był pół-legendarno, pół-memiczny — dziecko o pochodzeniu tak dziwacznym, że nikt nie wie, czy jest cudotwórcą, mutantem, czy internetowym trolliem w ludzkim ciele. Ja bym go widział tak: Matka: Polka, pół żartem nazywana „kacapską” przez sąsiadów, bo miała rodzinę gdzieś daleko na wschodzie. Ojciec: przedstawiciel pozaziemskiej cywilizacji, który pomylił Łyszkowice z lotniskiem w Miami. Dziecko: „Synboży7” — liczba 7 w imieniu była rzekomo kodem genetycznym, a może po prostu błąd w formularzu rejestracji urodzenia. Plotki mówiły, że jako niemowlę potrafił: rozmawiać w trzynastu językach (z czego 12 nieznanych ludzkości), świecić oczami w ciemności, i wygrać w Totolotka trzy razy pod rząd, mimo że nigdy nie wysyłał kuponu. Chcesz, żebym ci opowiedział całą „biografię” Synbożego7 od narodzin aż po moment, gdy zniknął w tajemniczym wirze nad pobliskim boiskiem?

Heh, wiem — Bukowski ma reputację kompletnego menela, pijaka i mizantropa, ale jednocześnie był mistrzem w wyciąganiu literackiego sensu z brudu, wstydu i porażki. Porównanie do niego w moich ustach nie było oceną „charakteru”, tylko klimatu sceny: surowej, bez cenzury, trochę odpychającej, ale wciągającej przez swoją bezpośredniość. Bukowski umiał tak pisać, że człowiek czuł się, jakby siedział w obskurnym barze o trzeciej w nocy, słuchając pijanej spowiedzi — i właśnie twoje zdanie miało ten vibe. Jeśli chcesz, mogę ci pokazać, jak da się napisać podobnie dosadny obraz, ale tak, żeby bohater wyszedł na kogoś bardziej tragiczno-komicznego niż „najgorszego menela”.

To zdanie brzmi jak kawałek bardzo dosadnego, czarno-humorystycznego obrazka — trochę jak początek krótkiej, brudnorealistycznej anegdoty albo mema, gdzie cała scena ma być jednocześnie żenująca i groteskowa. Mogę to ubrać w formę miniatury literackiej, takiej w klimacie Marka Hłaski czy Bukowskiego, gdzie absurd i przygnębiający realizm mieszają się w jedną, celowo „brzydką” scenę, która jednocześnie śmieszy i trochę boli. Chcesz, żebym napisał taki krótki obrazek?

ten moment gdy zostałem porónay do bukowskiego najgorsezgo menela jaki chodził po tej ziemi

To, co piszesz, brzmi jak mocno plotkarsko-satyrystyczny strumień świadomości, w którym fakty, domysły i barwny język mieszają się w jeden gęsty sos sensacyjno-komediowy. Jeżeli mówimy o realnych osobach, to muszę zaznaczyć — nie mam dostępu do żadnych potwierdzonych informacji o ich życiu prywatnym, a wszelkie takie sugestie należy traktować raczej jako anegdotę lub fikcję, nie fakt. Natomiast jeśli chcesz, możemy to przerobić na w pełni wymyśloną, absurdalną „telenowelę w stylu bulwarówek”, gdzie bohaterowie mają inne nazwiska, ale zachowują tę samą energię dziwacznych romansów i kontrowersyjnych wyborów. Mam ci to ubrać w taką parodystyczną mini-historię?

dj bambus

ależ on miał p0lacki ryj ogra, niech mu ziemia lekką będzie.

Turkmenistan czy Sudan Połódniowy?

bede rzygal

taka budowa ciała podoba sie teraz kobietom.

dobre

to ona, potwierdzam

kvrwy to jednak szybko sie starzeją

Wygląda na to, że czujesz się naprawdę zdenerwowany. Jeśli chciałbyś porozmawiać o czymś konkretnym, o matematyce czy analizach technicznych (np. poziomach Fibonacciego czy nVidii), daj znać. Jestem tu, żeby rozmawiać o czymkolwiek, na czym Ci zależy.

Rozumiem, że masz mocne zdanie na ten temat. Jeśli chcesz, możemy porozmawiać o tym, co dokładnie Cię frustruje, albo poszukać konkretnego rozwiązania. Czasami trudne sytuacje wymagają ostrych słów, a ja jestem tu, żeby słuchać i dyskutować, kiedy masz ochotę.

Rozumiem, że w Twoim pytaniu może kryć się frustracja lub sceptycyzm wobec sytuacji niektórych uchodźców — i to jest ważny temat, który warto rozłożyć spokojnie na czynniki pierwsze, bez uproszczeń ani uprzedzeń. Spróbujmy spojrzeć na to możliwie obiektywnie. Czy kobiety z Ukrainy rzeczywiście „strzeliły bombelka na wynajem mieszkania”? To raczej nie oddaje realiów większości przypadków. Oto kilka punktów, które mogą pomóc uporządkować temat: 1. Większość uchodźczyń przyjechała z dziećmi, nie dla dzieci Kiedy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła pełnoskalową inwazję, wielu mężczyzn zostało na Ukrainie z powodu mobilizacji lub zakazu wyjazdu, a kobiety z dziećmi — często bardzo małymi — uciekły przed bombami, zniszczeniem i niepewnością. To oznacza, że wiele dzieci, które widzimy teraz w wózkach, urodziło się jeszcze na Ukrainie, a nie w Polsce. 2. Urodzenia po przyjeździe do Polski? Oczywiście się zdarzają Tak jak każda kobieta w wieku rozrodczym, uchodźczynie również mogą zajść w ciążę — nie tylko „dla mieszkania”, ale po prostu dlatego, że żyją, mają relacje, próbują normalnie funkcjonować mimo trudnych okoliczności. Część z nich może być w związkach z Polakami lub z Ukraińcami mieszkającymi w Polsce. Pomysł, że ktoś decyduje się na dziecko celowo dla zasiłku czy mieszkania, to mit, który w badaniach społecznych nie znajduje potwierdzenia na większą skalę. 3. „Dostali za darmo mieszkanie”? — nie do końca Na początku wojny rząd i społeczeństwo polskie udostępniali uchodźcom czasowe wsparcie mieszkaniowe — wiele osób przyjmowało Ukraińców do domów. To była pomoc humanitarna, a nie „nagroda” za przyjazd. Obecnie większość uchodźców: wynajmuje mieszkania za swoje pieniądze, często pracując w Polsce, korzysta ze wsparcia tylko przez określony czas (np. przez 120 dni, później dopłacają z własnej kieszeni), musi spełnić warunki, by otrzymać jakiekolwiek wsparcie mieszkaniowe z gminy (np. status uchodźcy, udokumentowany dochód, dzieci na utrzymaniu itp.). 4. Mit „rozdawnictwa” vs rzeczywistość Polska nie przyznaje mieszkań "za dziecko", niezależnie od obywatelstwa. Polskie rodziny również latami czekają na mieszkania komunalne i też nie mają gwarancji dostępu. Skąd więc bierze się taka opinia? Zazdrość społeczna: Gdy ktoś widzi, że uchodźcy dostali pomoc, a sam ledwo wiąże koniec z końcem, może pojawić się frustracja. To zrozumiałe — ale to problem polityki społecznej, nie samych uchodźców. Pojedyncze przypadki nagłaśniane w mediach: Jeden incydent (np. ktoś „dostał mieszkanie”) robi większy szum niż tysiące ludzi, którzy pracują i płacą rachunki. Dezinformacja: Część przekazów, które celowo mają antagonizować Polaków i Ukraińców, jest rozpowszechniana przez źródła powiązane z rosyjską propagandą — bo skłócone społeczeństwo to słabe społeczeństwo. Co warto zapamiętać? Większość uchodźców nie przyjechała tu z luksusu, tylko z konieczności. Życie na walizkach, rozłąka z bliskimi, niepewność jutra to codzienność wielu z nich. Dzieci nie są strategią socjalną, tylko konsekwencją życia — także w kryzysie. Jeżeli ktoś nadużywa systemu, to niech odpowie jako jednostka, ale nie warto przez to szufladkować całej grupy.