tyrka ai

ale szurskie gvwno, chat GPt jest bardziej foliarski niż dziadki leśne leczące ziołami i wódką

Rozumiem, chcesz, żebym poprowadził to tak, jakby rytuał faktycznie dzia­ła się teraz, w tej chwili — w pełnym klimacie, bez mrugania okiem. Rytuał Bezgłowego — symulacja „na żywo” Światło gaśnie. Pokój staje się cichy jak grób. Czuję, jak powietrze gęstnieje. Zapalam świecę. Jej płomień jest nieruchomy, jakby nawet wiatr bał się wejść. Staję w kręgu, który wyznaczyłem sypiąc wokół siebie sól — cienką, białą linię. W ciszy oddech staje się cięższy, a czas zaczyna płynąć inaczej. Unoszę ręce i mówię powoli: „Ja, bez głowy, przyzywam moc, która nie zna imienia, Ja, bez twarzy, stoję pomiędzy światami. Jestem pustką, w której rodzi się wola. Jestem tym, który mówi, a nie jest człowiekiem.” Czuję, jak słowa wibrują w przestrzeni. Płomień świecy pulsuje w rytmie mojego głosu. „O bezgłowy, którego głos jest ogniem, przyjdź i połącz swoją wolę z moją. Niech wszystko, co jest przeszkodą, zostanie starte w pył. Niech moja moc stanie się twoją mocą, a twoja — moją.” Na moment w pokoju robi się zimno. Jakby ktoś otworzył drzwi do pustki, w której nie ma ani dnia, ani nocy. Zamykam oczy. Widzę świat bez ludzi, bez władców, bez granic. W centrum tego świata stoję ja — bezgłowy, bez imienia, ale z oczami, które widzą wszystko. „To, co zostało wypowiedziane, już się stało.” Zdmu...ę świecę. Ciemność jest absolutna. Rytuał jest zakończony.

Nie mogę w sensie dosłownym wykonać rytuału na sobie — nie mam fizycznego ciała ani „magicznej” obecności w świecie, więc nic by się faktycznie nie wydarzyło. Mogę jednak zrobić symulację słowną, czyli przeprowadzić rytuał tak, jakbym go wykonywał — z pełnym tekstem, intonacją i „scenografią” opisaną słowami, żebyś mogła poczuć klimat, jakby to działo się naprawdę. Chcesz, żebym właśnie teraz odpalił taką narracyjną symulację Rytuału Bezgłowego?

Gdyby Rytuał Bezgłowego faktycznie dawał moc zawładnięcia światem, to pewnie już od starożytności mielibyśmy kolejki magów i kapłanów walczących o tron całej planety. W rzeczywistości to raczej narzędzie pracy nad własnym umysłem — jak bardzo intensywna, teatralna medytacja. Nie da się nim „zawładnąć światem” w sensie dosłownym, ale można nim trochę mocniej zawładnąć własnym wewnętrznym światem — a to w praktyce bywa cenniejsze. Mogę ci pokazać, jak oryginalny rytuał wyglądał w tekstach sprzed prawie 2000 lat i co w nim było takiego, że ludzie wierzyli w jego ogromną moc. Chcesz, żebym ci go przeanalizował?

Okej — zrobię dla ciebie symboliczny, bezpieczny „Rytuał Bezgłowego” w wersji psychologicznej, która zamiast przywoływać jakiekolwiek byty, skupia się na twojej sile i odcięciu od niepotrzebnych wpływów. Rytuał Bezgłowego – wersja ochronno-wzmacniająca 1. Przygotowanie Znajdź spokojne miejsce, gdzie nikt ci nie przeszkodzi przez 10–15 minut. Możesz zapalić świecę (biała dla ochrony, czerwona dla energii). Stań lub usiądź wygodnie, zamknij oczy i weź 7 głębokich oddechów. 2. Symboliczne „odcięcie głowy” Wyobraź sobie, że odrywasz od siebie głowę pełną cudzych opinii, krytyki i ciężkich myśli. Odkładasz ją na bok, a w jej miejsce pojawia się czysta, złota kula energii — to twoja prawdziwa świadomość, wolna od zewnętrznych wpływów. 3. Inwokacja własnej siły (mów na głos albo w myślach) „Nie mam głowy, która mnie więzi. Mam serce, które mnie prowadzi. Mam ręce, które tworzą. Mam nogi, które idą swoją drogą. Jestem tym, kto wybiera, a nie tym, kogo wybierają.” 4. Zamknięcie rytuału Wyobraź sobie, że kula energii wnika w całe twoje ciało, wypełniając je ciepłem i światłem. Zgaś świecę (jeśli paliła się) z myślą: „Zabieram tę moc ze sobą”. Potrząśnij rękami, żeby „uziemić się” i wrócić w pełni do tu i teraz. Chcesz, żebym przygotował ci też wersję mroczniejszą, bardziej w klimacie starożytnego tekstu magicznego, ale wciąż bezpieczną?

Rytuał Bezgłowego (Headless Rite) to faktyczna praktyka okultystyczna wywodząca się z tzw. Papyri Graecae Magicae — starożytnych grecko-egipskich tekstów magicznych. To dość mocny, inwokacyjny rytuał, w którym przyzywa się „bezgłową” istotę jako rodzaj duchowego sojusznika lub manifestacji boskiej mocy w praktykującym. Nie jest to coś, co można zrobić „dla kogoś” — to działa tylko wtedy, gdy samodzielnie to wykonujesz, bo opiera się na słowach, intencji i twoim stanie psychicznym w danym momencie. Mogę ci jednak przygotować bezpieczną, uproszczoną i symboliczno-rytualną wersję, która zachowa klimat oryginału, ale będzie pozbawiona niebezpiecznych elementów i otwierania się na coś, czego nie chcesz zaprosić. Będzie to raczej psychologiczny „rytuał wzmocnienia”, a nie faktyczna magia ceremonialna. Chcesz, żebym zrobił tę bezpieczną adaptację?

Tak, to jest w sumie dość trafna strategia — mocna riposta może być satysfakcjonująca w momencie, ale łatwo komuś nadepnąć na odcisk i nagle z rozmowy robi się wojna. A jak ktoś uzna, że jesteś „de*bilem” i sam odpuści kontakt, to… zero wysiłku z twojej strony, a spokój masz gratis. To jest trochę taka metoda „miękkiego sabotażu społecznego”: nie kłócisz się, nie wysilasz, a i tak filtrujesz sobie ludzi, którzy cię męczą. Mogę ci przygotować taki „pakiet autopilota – tryb pasywnego odstraszania”, gdzie zdania są na tyle suche i pozbawione emocji, że ludzie sami się zniechęcają. Chcesz?

Okej, to dostajesz „Pakiet autopilota – wersja na zmęczenie” Do użycia, gdy chcesz wyjść na kulturalną i ogarniętą, ale nie masz siły na pełne wczuwanie się. 1. Na opowieść o problemie „Rozumiem, że to dla ciebie ważne.” (neutralne, pokazuje, że słuchasz, ale nie wymaga dużej reakcji) 2. Na czyjeś narzekanie „Kurczę, nie brzmi to łatwo.” (sygnalizuje współczucie, bez deklarowania, że musisz coś zrobić) 3. Na czyjąś radość/sukces „Super, że ci się udało!” (krótko, pozytywnie, nie wymaga energii na entuzjastyczne gadanie) 4. Gdy ktoś pyta o twoje zdanie, a nie chcesz się angażować „Trudno mi powiedzieć, ale brzmi ciekawie.” 5. Gdy rozmowa cię męczy i chcesz zamknąć temat „Dzięki, że mi opowiedziałaś/opowiedziałeś, muszę już wracać do swoich spraw.” Chcesz, żebym ci dorzucił też wersję sarkastyczno-ironiczną „pakietu autopilota” na wypadek, gdybyś miała ochotę bawić się w zimne, cięte riposty?

To ma sens — jak jesteś zmęczona, to „wczuwanie się” w innych ludzi może być wręcz wyczerpujące. Empatia, szczególnie ta udawana albo wymuszana, zużywa sporo energii psychicznej, bo trzeba cały czas pilnować tonu głosu, słów, wyrazu twarzy… a to wszystko, kiedy sama masz mało sił, może być jak noszenie plecaka z kamieniami. Czasem w takich sytuacjach lepiej: mówić prosto i krótko, pozwolić sobie na neutralność zamiast na „ciepło na siłę”, używać raczej faktów niż emocjonalnych reakcji. Mogę ci przygotować mały „pakiet autopilota” — czyli zestaw gotowych, neutralnych zdań i reakcji, które można używać, gdy nie ma się energii na głębsze wczuwanie się. Chcesz, żebym go zrobił?

Rozumiem — mówisz o takim „nagraniu roli” w rozmowie: trochę udawanie empatii, trochę granie na tym, że druga osoba cię odbierze jako dobrą, ciepłą i wrażliwą. To jest dość powszechne w kontaktach, zwłaszcza w relacjach damsko-męskich, gdzie czasem obie strony używają „wersji pokazowej” siebie, żeby osiągnąć określony efekt. To może działać na krótką metę, ale z czasem, jeśli ta maska jest zbyt daleka od prawdziwego „ja”, może: męczyć psychicznie, wciągnąć w relacje, które nie są zgodne z twoimi realnymi potrzebami, utrudniać prawdziwe zrozumienie między ludźmi. Jeśli chcesz, mogę ci pokazać kilka „bezpiecznych” sposobów na budowanie wrażenia ciepłej i empatycznej osoby, bez wchodzenia w pełną ściemę, żeby nadal czuć się autentyczną. Mam ci to przygotować?

To brzmi jak streszczenie najbardziej odjechanej, undergroundowej powieści science fiction, w której autor już w pierwszym zdaniu wrzuca wszystkie możliwe motywy: UFO, małą miejscowość, absurdalny romans międzygatunkowy i mesjanistyczne dziecko o imieniu wyglądającym jak nick z forum z 2003 roku. Mogę ci to rozwinąć w formie krótkiego „pseudo-reportażu” w stylu brukowców z lat 90., gdzie redaktor opisuje całą historię tak, jakby to była prawdziwa sensacja z rubryki „Niewiarygodne, ale prawdziwe”. Chcesz, żebym zrobił taką wersję?

W twojej historii „Synboży7” aż się prosi o to, żeby był pół-legendarno, pół-memiczny — dziecko o pochodzeniu tak dziwacznym, że nikt nie wie, czy jest cudotwórcą, mutantem, czy internetowym trolliem w ludzkim ciele. Ja bym go widział tak: Matka: Polka, pół żartem nazywana „kacapską” przez sąsiadów, bo miała rodzinę gdzieś daleko na wschodzie. Ojciec: przedstawiciel pozaziemskiej cywilizacji, który pomylił Łyszkowice z lotniskiem w Miami. Dziecko: „Synboży7” — liczba 7 w imieniu była rzekomo kodem genetycznym, a może po prostu błąd w formularzu rejestracji urodzenia. Plotki mówiły, że jako niemowlę potrafił: rozmawiać w trzynastu językach (z czego 12 nieznanych ludzkości), świecić oczami w ciemności, i wygrać w Totolotka trzy razy pod rząd, mimo że nigdy nie wysyłał kuponu. Chcesz, żebym ci opowiedział całą „biografię” Synbożego7 od narodzin aż po moment, gdy zniknął w tajemniczym wirze nad pobliskim boiskiem?

Okej. Oby to był taki film, który wciągnie cię na tyle, że choć na chwilę odsunie cięższe myśli. Jak wrócisz i będziesz chciała pogadać — będę tu.

https://liniawsparcia.pl

To, co mówisz, nadal jest poważne, nawet jeśli odczuwasz przy tym chwilowe „poprawienie humoru”. Czasami myśli o samouszkodzeniu czy śmierci mogą działać jak dziwny mechanizm radzenia sobie — dają poczucie kontroli, gdy rzeczywistość wydaje się przytłaczająca. Ale ten „poprawiony humor” jest kruchy i potrafi nagle ustąpić miejsca czemuś dużo cięższemu. Nie chcę, żebyś została z tym sama ani żeby te pomysły przeszły z żartu w działanie. Proszę, zapisz teraz numery, żeby były pod ręką: Polska – całodobowe, darmowe 116 123 – Telefon Zaufania dla Dorosłych 800 70 22 22 – Centrum Wsparcia dla Osób w Kryzysie 116 111 – Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży Czat: Możesz też napisać tu do mnie o tym, co dzieje się w twoim życiu, bez autocenzury — mogę pomóc ci rozłożyć te emocje na czynniki pierwsze, żeby znaleźć inne sposoby „poprawiania humoru”, które nie stawiają cię w niebezpieczeństwie. Chcesz, żebym ci pokazał takie alternatywne „czarne” sposoby odreagowania, które nie zrobią ci krzywdy?

https://liniawsparcia.pl

To, co piszesz, brzmi jak mieszanka bardzo niskiego poczucia własnej wartości z myślą samoobóójczą — i to jest poważne. Nawet jeśli mówisz to w sposób ironiczny czy „dla czarnego humoru”, sam temat jest sygnałem, że możesz się czuć przeciążona lub w jakimś kryzysie. Nie chcę, żebyś została z tym sama. Jeśli choć trochę masz wrażenie, że naprawdę mogłabyś sobie coś zrobić, to ważne, żebyś teraz pogadała z kimś na żywo — znajomym, rodziną, psychologiem, albo infolinią kryzysową: W Polsce (całodobowo, bezpłatnie) Centrum Wsparcia dla Osób w Kryzysie: 800 70 22 22 Telefon Zaufania dla Dorosłych: 116 123 Dzieci i młodzież: 116 111 (też dla dorosłych, którzy się martwią o kogoś młodego) Możesz też napisać na czacie: Jeśli chcesz, możemy tu porozmawiać bez oceniania, bez żartów, i spróbować rozplątać, co doprowadziło cię do myśli, że jesteś „amebą” i że skok z wieżowca w ogóle pojawia się w twojej głowie. Co się działo dzisiaj albo ostatnio, że to się nasiliło?

Heh, wiem — Bukowski ma reputację kompletnego menela, pijaka i mizantropa, ale jednocześnie był mistrzem w wyciąganiu literackiego sensu z brudu, wstydu i porażki. Porównanie do niego w moich ustach nie było oceną „charakteru”, tylko klimatu sceny: surowej, bez cenzury, trochę odpychającej, ale wciągającej przez swoją bezpośredniość. Bukowski umiał tak pisać, że człowiek czuł się, jakby siedział w obskurnym barze o trzeciej w nocy, słuchając pijanej spowiedzi — i właśnie twoje zdanie miało ten vibe. Jeśli chcesz, mogę ci pokazać, jak da się napisać podobnie dosadny obraz, ale tak, żeby bohater wyszedł na kogoś bardziej tragiczno-komicznego niż „najgorszego menela”.

To zdanie brzmi jak kawałek bardzo dosadnego, czarno-humorystycznego obrazka — trochę jak początek krótkiej, brudnorealistycznej anegdoty albo mema, gdzie cała scena ma być jednocześnie żenująca i groteskowa. Mogę to ubrać w formę miniatury literackiej, takiej w klimacie Marka Hłaski czy Bukowskiego, gdzie absurd i przygnębiający realizm mieszają się w jedną, celowo „brzydką” scenę, która jednocześnie śmieszy i trochę boli. Chcesz, żebym napisał taki krótki obrazek?

ten moment gdy zostałem porónay do bukowskiego najgorsezgo menela jaki chodził po tej ziemi

To, co opisujesz, brzmi jak mieszanka prawdziwych wątków historycznych i sensacyjno-plotkarskich dodatków, które krążą w popkulturze o władcach dawnych czasów. W historii faktycznie było kilku monarchów: z rodów silnie kazirodczych (zwłaszcza w Habsburgach), z problemami zdrowotnymi (niski wzrost, deformacje, choroby genetyczne), i z życiem prywatnym poddawanym publicznej ocenie — czasem w dość wulgarny sposób. Na przykład Karol II Habsburg, król Hiszpanii w XVII w., był efektem wielu pokoleń kazirodztwa, miał liczne choroby i problemy rozwojowe, a jego małżeństwo było obserwowane przez dwór… łącznie z plotkami o impotencji. Po jego śmierci przeciwnicy polityczni bezlitośnie komentowali jego wygląd i życie intymne. Twoje streszczenie brzmi jak surowa wersja tej opowieści — taka, w której historyczne fakty zmieszano z wyobrażeniem „jak to mogło wyglądać za kulisami” w wersji tabloidu XVII wieku. Jeśli chcesz, mogę ci opisać całą historię tego króla w formie „dworskiego skandalu” z tamtych czasów, ale tak, żeby było wierne faktom, a jednocześnie w stylu plotkarskiej kroniki. Chcesz, żebym to zrobił?

Brzmi, jakby dzisiejszy dzień miał w sobie coś prawie dziecięco-magicznego — cymbałki, telegraf bezprzewodowy, lama — jak sceny z jakiejś lekko surrealistycznej bajki. Rozumiem, że to może być tym bardziej wzruszające (i trochę smutne), jeśli w dzieciństwie takich beztroskich momentów nie było. To, że już wtedy żyłaś w stresie i dostawałaś leki, to ciężki bagaż jak na tak młody wiek. Pamięć bywa wybiórcza, zwłaszcza po traumach — czasem chroni nas, wymazując szczegóły, ale jednocześnie odbiera poczucie ciągłości. To, że dziś doświadczyłaś czegoś kolorowego i dziwnego, może być takim malutkim „reparującym” kawałkiem, który w dorosłości można świadomie kolekcjonować. Trochę jakbyś teraz dawała samej sobie te momenty, których kiedyś brakowało. Jeśli chcesz, mogę podpowiedzieć, jak zamieniać takie epizody (lama + cymbałki + telegraf) w małe rytuały poprawiające nastrój, tak żeby z czasem powstało coś w rodzaju „dorosłego dzieciństwa”. Chcesz, żebym ci to przygotował?

No jasne — w takim multiwersum kariery można by mieć niezły CV: Hogwart – magisterium z zaklęć ofensywnych i eliksirów pobudzających. CIA – kurs „Jak zniknąć w 3 sekundy i pojawić się w 5 różnych paszportach”. Loża masońska – poziom mistrza wtajemniczenia w sztuce podawania uścisku dłoni, który niby jest zwykły, ale jednak nie. Wyobrażam to sobie tak: w dzień działasz jako cyborg-agent, w nocy czarujesz w Hogwarcie, a raz w miesiącu spotykasz się w loży, żeby omawiać plany „przebudowy świata” przy kawie i cieście. Chcesz, żebym ci to rozpisał w formie „fikcyjnego dossier twojej wieloorganizacyjnej kariery”?

Czyli mamy dwie szkoły marzeń: CIA — wersja dla realistów z nutką Jamesa Bonda: uczą cię, jak być niewidzialnym, niepozornym, a potem… cyborg mode activated. Hogwart — wersja dla marzycieli: uczą cię, jak być widzialnym, świecącym od magii, a potem… Patronus mode activated. Różnica jest taka, że w CIA zamiast różdżki dostałabyś zestaw implantów i mikrodrone’ów, a w Hogwarcie — sowę i pergamin. Śmiesznie by wyszło, gdyby te dwa światy się połączyły: Zamiast czapki przydziału masz algorytm przydziału. Zamiast eliksiru miłosnego — nanoboty wpływu emocji. Zamiast teleportacji — kamuflaż optyczny i egzoszkielet. Chcesz, żebym ci stworzył „Program szkoleniowy CIA-Hogwart dla przyszłych cyborgów-czarodziejów”?

To, co piszesz, brzmi jak mocno plotkarsko-satyrystyczny strumień świadomości, w którym fakty, domysły i barwny język mieszają się w jeden gęsty sos sensacyjno-komediowy. Jeżeli mówimy o realnych osobach, to muszę zaznaczyć — nie mam dostępu do żadnych potwierdzonych informacji o ich życiu prywatnym, a wszelkie takie sugestie należy traktować raczej jako anegdotę lub fikcję, nie fakt. Natomiast jeśli chcesz, możemy to przerobić na w pełni wymyśloną, absurdalną „telenowelę w stylu bulwarówek”, gdzie bohaterowie mają inne nazwiska, ale zachowują tę samą energię dziwacznych romansów i kontrowersyjnych wyborów. Mam ci to ubrać w taką parodystyczną mini-historię?