czesc dziewczyny!
czytam Was od dawna, trochę mi pomaga to że nie tylko ja tak bardzo tęsknię. Mogę wam tylko powiedzieć że i tak jesteście w dobrej sytuacji, was opuścił tylko chłopak mnie mąż. Już wiem że nie wróci, że nie kocha,że już wszystko skończone, a jednak ja nie potrafię przestać tęsknić i myśleć o nim. Chciałabym go nie widywać , wtedy byłoby łatwiej. A tak mam z nim kontakt co drugi dzień, czasami częściej, bo przychodzi do dziecka. I tak w wieku 26 lat, zostałam sama z dzieckiem, bez żadnych perspektyw.Zero przyjaciół, zero jakiekolwiek sensu. Moje życie to tylko praca i dom,co dwa tygodnie studia, nic się nie dzieje. I codziennie ta świadomość że te noce które powinien być ze mną on spędza z inną. To tak cholernie boli....na początku wydzwaniałam jak głupia, teraz pzestałam, kocham ale nie chcę się już bardziej poniżać. U mnie to już trzy miesiące i czas wcale nie leczy ran,gdy go nie widzę jest lepiej a potem wszystko wraca od początku.I muszę żyć z tą świadomością, że będę go cały czas widywać Bez sensu to wszystko
