motylekk27

A moj maz wyjechal do Polski,a ja siedze w Niemczech z moja kochana coreczka.Prawie sama jak palec,mam tu jedna kolezanke.I brak jezyka niemieckiego.Mieszkamy tu dwa lata a ja wiekrzosc czasu jestem tu sama z dzieckiem.Ale juz nie dlugo bo wracamy do Polski i wkoncu bedzemy wszyscy razem.

Witam Was. Ja w wieku 8 lat stracilam ojca.(Wypadek w czasie pracy).Jako dziecko do konca nie rozumialam co sie tak naprawde stalo.Bylo nas szescioro rodzenstwa.Utrzymywalismy sie z malego gospodarstwa.Trzeba bylo zapracowac na to co sie chcialo. I tak sobie zylam przy mamie i rodzenstwie.Mijaly lata .Ojciec lubil popijac,robil to dosc czesto.Awantury w domu,brak pieniedzy.Po smierci Ojca czulam zal ale i troche ulgi.Ale gdy mialam 20pare lat.Bya noc sylwestrowa.Spedzalam ja na rynku miasta z przyjaciolmi. Gdy wybila 24 upadlam na kolana i zaczelam plakac.I wtedy poraz pierwszy poczulam jak brak mi taty.Jak ja za nim tesknie.Ze jest mi potrzebny. Za pare dni minie szesc lat,gdy odeszla moja jedyna siostra.Mialam wtedy 22 lata a ona 28.Byla chora na raka. Wielu ludzi ubolewa nad tym ze nie mogli pozegnac sie z bliskimi. Ja jedna mialam te szanse.Ale wtedy zmienilo sie cale moje zycie. Siostra umierala w wielkim bolu,ale w calkowitej swiadomosci. Zmarla mi na rekach.Do ostatniej chwili rozmawialysmy,wspominalysmy nasze wspolne wakacje,modlilysmy sie,a nawet zaspiewalysmy piosenke.Dziekuje Bogu ze moglam z nia wtedy byc.Choc ciezko mi bylo podniesc sie po jej smierci a wspomnienia do dzis wracaja,i beda przy mnie zawsze,ale gdybym jeszcze raz miala przez to przejsc przeszla bym.Bo wiem ze nie byla wtedy sama.Przeszlam depresje i zalamanie ale nie poddalam sie,podnioslam sie dla mamy.Nie zapomnialam o tym co przeszlam ,o tym co bylo .Nauczylam sie z tym zyc. I wam wszystkim cierpiacym i smutnym zycze wiele sil.