Andziu,
to normalne, że nie potrafisz i nie możesz ot tak, od razu zapomnieć. Tak się nie da. Wszystko w rękach czasu.
Wierz mi, wiem co mówię, choć moja sytuacja była inna - rozstaliśmy się, bo ja tak zdecydowałam, ale zabolało mnie to, że nie protestował. To był początek wakacji... Nigdy nie byłam tak samotna jak wtedy, nigdy się tak beznadziejnie nie czułam. Tak to jest, gdy po 2,5 roku tracisz kogoś, kto był dotąd zawsze.
Dziś wiem, że brakowało mi czyjejś obecności. Czyjejś, nie jego. Oczywiście, że to jego wspominałam, o nim myślałam, ale to dlatego, że był ostatnim, najświeższym wspomnieniem bliskości drugiego człowieka.
Wakacje się skończyły, wróciłam na studia. Minęło.
I wiem, że tak naprawdę nie tęskniłam za nim, ale za kimkolwiek...
Może w Twoim przypadku jest tak samo?
