beznadziejna_24

ale się nakręcacie, Twoim zdaniem powinnyśmy pewnie siedzieć cicho i nie msuć nastroju innym, normalnie funkcjonującym? i ja tak robię, ale pozwól, że tytaj napiszę o tym co mnie boli...

ale sie nakręcacie nie musisz tu być... mi to przynosi ulgę, a niektóre rany i tak nigdy sie nie zagoją....

ja nigdy jeszcze nikomu o tym nie mówiłam, więc to może dobrze jest się w końcu przed kimś otworzyć..

jak byłam mała to za karę ojciec zamknął mnie na strychu... zaznaczam, ze był on ogromny i nie było tam światła... nocowałam tam..

z siostrą nie mam dobrego kontaktu, myśle, że ona ma o mnie podobne zdanie jak ojciec, nasłuchała sie tego od nich i to sobie wpoiła...

mnie dodatkowo jeszcze od k..w i puszczalskich... a ja? a ja nawet bnie miałam z kim tego zrobić.... oczywiście nie dostrzegał tego, ze jego ukochana córeczka w pełni zasługiwała na te określenia

nigdy nie stanęła po mojej stronie

na każdym kroku pokazywał mi, że jestem zerem i tak sie też czuję

odwrotnie oczywiście było, kiedy to moja siostra (2 lata starsza) miała maturę

wspominałyście o maturze, to teraz ja powiem o swojej. Pod salą oczywiscie nikt na mnie nie czekał.. ale nie było to dla mnie żadnym zaskoczeniem.. wsiadłam w autobus i pojechałam do domu... gdzie już czekał na mnie ojciec, ale tylko po to, żeby powiedzieć, ze mam sie przebrać i iść na pole (jestem ze wsi), po czym sam poszedł jak zwykle pić...

śmierc ojca przyniosłaby mi chwilową ulgę, strasznie to brzmi, wiem, ale zrozumie moje słowa tylko ten, kto doswiadczył prawdziwego okrucieństwa ze strony swoich bliskich. mój ojciec jest strasznym człowiekiem... i to, w jakim jestem teraz stanie jest w głównej mierze jegą zasługą...

ja również mam wrażenie, ze nikt mnie nie lubi, nie mam odwagi jednak sprawdzić jak to sie ma do rzeczywistości..

piszę pewnie dość chaotycznie, ale nie nie potrafię w tej chwili zebrać myśli..

boję się śmierci :/ nie, nie swojej, bo ja z checią bym umarła... ojciec, bo to jego wina, juz od lat umiera, oczywiście zawsze wtedy, gdy pije, a robi to bardzo często... juz od blisko 10 lat chodzę do jego pokoju i sprawdzam czy żyje, czy jeszcze oddycha, to jest silniejsze ode mnie... to jest przede wszystkim chore!!

ten lęk przed ludźmi... właściwie przed wszystkim, przed każdą zmianą...