Faktycznie brakuje na forum męskich wypowiedzi, więc postanawiam się włączyć. Po pierwsze, przerabiamy z Żoną to samo, nasz 3 letni Emil, raz na jakiś czas potrafi maksymalnie się nakręcić i wpaść w furię. Ostatnio krzyczał godzinę, że nie pójdzie do przedszkola (które uwielbia), potrafi zrobić kilkudziesięcio minutową akcję o jakąś bezsensowną bzdurę. Stosujemy wszystkie metody wspomniane w Waszych wypowiedziach, przeczekanie, odwracanie uwagi, wychodzenie itd. Nasz syn jest dodatkowo strasznie uparty i to zwiększa jeszcze problem. Na szczęście zdarza mu się to rzadko (raz na tydzień, może dwa tygodnie), oczywiście poza tym jest super dzieckiem, jest mądry, potrafi okazywać uczucia, świetnie się bawi, sami i z innymi dziećmi. Zastanawiamy się z Żoną gdzie popełniliśmy, lub popełniamy błąd ? Przeraża nas, że podczas tej histerii kompletnie nie można do niego dotrzeć, w jego oczach widać jakiś amok, to naprawdę straszne uczucie patrzeć na własne dziecko w takim stanie. Po przeczytaniu Waszych wypowiedzi skłaniam się ku wizycie u psychologa, chyba szkoda czasu na szukanie sposobu postępowania metodą prób i błędów, trzeba się chyba oprzeć na sprawdzonych rozwiązaniach. Aha myślę, że jesteśmy normalną rodziną, mamy tylko jedno dziecko, mieszkamy sami, poświęcamy dziecku dużo czasu (spacery, czytanie, klocki, puzzle, rozmowy itd.) więc wydaje nam się że to takie niesprawiedliwe jak Emil zaczyna swoją akcję. No, to właśnie się uspokoiłem i już tęsknię za maluchem, chociaż po dzisiejszej akcji (od samego rana) obiecałem mu, że skończyły się dobre czasy. Bardzo dobrze, że piszecie o tych sprawach, ważne by nie myśleć o swoich dzieciach jak jakiś odosobnionych przypadkach. Pewnie gdy mój syn będzie miał lat 12, czy 16, to będę z żalem myślał o tym jak pięknie było gdy miał 3 lata. Pozdrawiam wszystkie Panie na forum i wszystkie niegrzeczne dzieci też.
Faktycznie brakuje na forum męskich wypowiedzi, więc postanawiam się włączyć. Po pierwsze, przerabiamy z Żoną to samo, nasz 3 letni Emil, raz na jakiś czas potrafi maksymalnie się nakręcić i wpaść w furię. Ostatnio krzyczał godzinę, że nie pójdzie do przedszkola (które uwielbia), potrafi zrobić kilkudziesięcio minutową akcję o jakąś bezsensowną bzdurę. Stosujemy wszystkie metody wspomniane w Waszych wypowiedziach, przeczekanie, odwracanie uwagi, wychodzenie itd. Nasz syn jest dodatkowo strasznie uparty i to zwiększa jeszcze problem. Na szczęście zdarza mu się to rzadko (raz na tydzień, może dwa tygodnie), oczywiście poza tym jest super dzieckiem, jest mądry, potrafi okazywać uczucia, świetnie się bawi, sami i z innymi dziećmi. Zastanawiamy się z Żoną gdzie popełniliśmy, lub popełniamy błąd ? Przeraża nas, że podczas tej histerii kompletnie nie można do niego dotrzeć, w jego oczach widać jakiś amok, to naprawdę straszne uczucie patrzeć na własne dziecko w takim stanie. Po przeczytaniu Waszych wypowiedzi skłaniam się ku wizycie u psychologa, chyba szkoda czasu na szukanie sposobu postępowania metodą prób i błędów, trzeba się chyba oprzeć na sprawdzonych rozwiązaniach. Aha myślę, że jesteśmy normalną rodziną, mamy tylko jedno dziecko, mieszkamy sami, poświęcamy dziecku dużo czasu (spacery, czytanie, klocki, puzzle, rozmowy itd.) więc wydaje nam się że to takie niesprawiedliwe jak Emil zaczyna swoją akcję. No, to właśnie się uspokoiłem i już tęsknię za maluchem, chociaż po dzisiejszej akcji (od samego rana) obiecałem mu, że skończyły się dobre czasy. Bardzo dobrze, że piszecie o tych sprawach, ważne by nie myśleć o swoich dzieciach jak jakiś odosobnionych przypadkach. Pewnie gdy mój syn będzie miał lat 12, czy 16, to będę z żalem myślał o tym jak pięknie było gdy miał 3 lata. Pozdrawiam wszystkie Panie na forum i wszystkie niegrzeczne dzieci też.