Płatek

1 listopada zeszłego roku Mój Mąż poszedł do szpitala,5 listopada zmarł.2o listopada są moje urodziny , potem Święta,29 grudnia Jego urodziny.Dzisiaj wracają wspomnienia z zeszłego roku,te bolesne wspomnienia.Ale znowu mi się śni i z tego się cieszę. Dziekuję Kochanie Trzymajcie się Wszyscy.W takie dni można stracić sens wszystkiego.

/Nicole/ powiedz po prostu że nie jesteś zainteresowana .Według mnie to ten kolega powinien pomyśleć zanim zaczął składać Ci propozycje,to on zachował się nietaktownie.Niektórzy ludzie są okropni.Od razu przypominają mi się teksty typu:"Młoda jesteś jeszcze sobie życie ułożysz".

Dziewczyny - jeżeli chcecie przeczytajcie książkę "Pięć osób , które spotykamy w niebie ".Jest to fikcja literacka , ale jednak .Robi wrażenie,daje do myślenia.

/Otunia/ witam serdecznie.Pewnie już to załatwiłaś , ale pamiętaj , że do czasu kiedy dziecko się uczy, powinno dostwać z ZUSU rentę po zmarłym Rodzicu.Czasem nie są to weilkie pieniądze,ale jednak.W naszej sytuacji każdy grosz się liczy. Ból , tęsknota to wszystko zostaje .Czasem chowa sie gdzieś w kąciku , i wydaje się że możemy żyć normalnie , ale nie.Jakieś małe wspomnienie,zdarzenie , miejsce i znowu serce ściska ból.Ja cały czas uczę się z tym żyć,bo mam wrażenie że tak już będzie zawsze. Pozdrawiam Wszystkich cieplutko

Znowu zaczynam wariować,coraz bardziej boję się listopada.Znowu bezsenne noce , jakiś taki dziwny niepokój,chodzę podminowana , wszystko mnie denerwuje.Tak jakoś mimo woli wracają wspomnienia sprzed roku, a ja ich nie chcę ,chcę pamiętać te szczęśliwe chwile.

/Nicole/ bo śmierci nie można zrozumieć , pogodzić się z nią , zaakceptować.Zawsze przychodzi nie w porę.Nawet jeżeli ktoś choruje , wiadomo że nic nie można zrobić ,zawsze tli się iskierka nadziei , że może jednak jest szansa,że przyjdzie ktoś i powie że to wszystko to jedna wielka pomyłka ,że za chwilę obudzimy się i wszystko bedzie jak dawniej.Oddałabym wszystko żeby tak sie stało.

/ellyfly/ dziękuje za Twój wpis. Pozdrawiam serdecznie "starych' i "nowych".Z perspetywy 11 miesięcy nie napiszę że jest lepiej,Jest inaczej , ale nie zawsze źle.Mimo wszystko potrafię żyć , chociaż dalekosiężnych planów na przyszłość nie mogę zrobić.Ciągle zdarzają się chwile załamania,nawet płaczu , rezygnacji,ale są też chwile w których po prostu cieszę się życiem.

Wiem ,wiem...Sa sny , są zdarzenia , wspomnienia i bardzo sie z tego cieszę.Zal tylko że choć przez chwilkę nie moge słuchać Jego ciepłego głosu,poczuć jak mnie obejmuje.Można się przyzwyczaić do bycia samym , do fizycznej nieobecności Ukochanej Osoby,ale to strasznie boli.I tak trudno to wszystko zrozumieć.Chyba listopad puka do mojej psychiki i zaczynam panikować.

/Marina/ dla Ciebie szczególnie , i całej reszty znajomych z forum " Nie piszą listów nie telefonują w niebie chodzą na piechotę umarli spotkasz ich potem "

Witam. Też coraz częściej myślę o listopadzie.1 listopad - zaplanowałm sobie ,że pojadę na cmentarz wcześnie rano i potem późnym popołudniem z synem.Nie chcę być tam w tym wielkim tłumie , wolę sama.Potem 5 listopada - 1 rocznica , od kiedy Mój Skarb jest tam.Co robić w ten dzień???Nie wiem.Czasem łapię sie na tym ,że zapominam o tym ,że Karol nie wróci.Sprzatam , gotuje i nie pamietam.Kiedy przychodzi chwila opamiętania , nie wywołuje ona u mnie już histerii , płaczu tylko jeszcze wiekszy smutek,tęsknotę i żal. Pozdrawiam serdecznie Wszystkich .

...adzik - bądź cierpliwy i wyrozumiały.W takiej chwili osoba , która przeżywa tragedię nie moze się odnaleźć.Chce być sama , a jednocześnie nie chce,bo ma wrażenie że ta sytuacja dotknęła tylko ja ,że została sama z tym cierpieniem, wszystko ją denerwuje , chce na pewno rozmawiać , ale ma wrażenie że nikt jej nie rozumie.Bądź po prostu obok,Niech ona ma poczucie że jesteś , nawet jeżeli się nie odzywasz,jeżeli nie pozwala sie przytulić.Przyjdzie chwila , kiedy będzie gotowa na rozmowę , kiedy bedzie chciała żebyś ją przytulił .Po prostu bądź obok. Pozdrawiam :-)

/ppieprz/ bardzo ładne rzeczy robi firma Sacrum Granity , tylko że oni chyba drogo mają.Możesz sprawdzić. Pozdrawiam.

/pppieprz/ a jeżeli poszłabyś na pewien czas na chorobowe.Lekarz może przepisac ci tabletki , przez pewien czas może powinnas brac je pod scisłą kontrolą , do czasu aż oraganizm zacznie je tolerować tak jak powinien.Piszę z własnego doświadczenia.U mnie było podobnie , łykałam tabletki , w nocy nie mogłam spać, w dzien byłam nieprzytomna az wylądowałam na pogotowiu.Psychiatra skorygowała mi leczenie , dobrała odpowiednia porę i dawke tabletek i było w porządku. Pozdrawiam

Witam :-) Wczoraj na nowym nagrobku na naszym cmentarzu przeczytałam "....z życia do życia ...."

Witam. Za dwa dni minie 10 miesięcy - niby żyję , jem ,śpię prawie normalnie , ale jednak.Przychodzą chwile np.rozpoczęcie roku szkolnego, jakieś spotkanie klasowe , na które zawsze chodził Mój Mąż,odrabianie lekcji czy chociażby wizyta ze zwierzakiem u weterynarza, i od razu ryczę.Znowu ogarnia mnie jakaś bezsilność , zniechęcenie.Ja tego nie chcę , ale to jest jak uderzenie w głowę - zwala z nóg - dosłownie.Wiem ,że potrafię żyć bez Męża , bo przecież przeżyłam te 10 miesięcy , ale czasami po prostu nie chcę. Pozdrawiam

Ja też wierzę.Czasem nachodzą mnie chwile zwątpienia , ale wtedy przypominam sobie sny , zdarzenia i to wszystko co mi Mój Skarb obiecał.

/yyyyyyyyyyyyy/ wiesz mnie to już nie drażni.Drażniło mnie na początku, kiedy siedziałam w domu i myślałam .Potem kiedy zaczęłam wychodzić do ludzi , przebywać w tzw.tłumie , zaczęłam myśleć inaczej.Przecież to jest niemożliwe żeby wszystkim tym ludziom dobrze sie życie układało,ilu z nich przeżywa w tej chwili to samo co ja , ilu wie że ich dzieci są chore , ilu że straci Rodziców czy Małżonków.Takie jest życie - niestety- na zewnątrz wszystko ładnie wygląda , bo chyba właśnie te przeciwności losu,kopnikaki rozdawnae przez życie , nauczyły nas - ludzi robić dobrą minę do złej gry.Nie wiemy co przeżywają inni , bo o tym sie nie mówi , tzreba założyc maskę i grać.Ale życie składa się z dobrych i złych rzeczy,a ludzi obok nas żyje tylu ,że naprawdę niemożliwością jest , że tylko my w tym tłumie jesteśmy nieszczęśliwi i cierpimy. To jest moja odpowiedź na Twoje pytanie.Żadne to zapewne pocieszenie , ale właśnie takie myślenie pomogło mi wyjść do ludzi. Pozdrawiam Wszystkich serdecznie :-)

http://www.media.wp.pl/kat,1022957,wid,11414589,wiadomosc.html poczytajcie. Serdeczne pozdrowienia dla Wszystkich :-)

Witam. Miałam kilka dni przerwy.Odwiedziła mnie koleżanka , którą znam od 17 lat.Powspominałyśmy , nagadałyśmy się.Dobrze mi to spotkanie zrobiło.Nie możemy widywać się zbyt często , bo mieszkamy o 300km od siebie.Żal mi było gdy odjeżdżała.Te kilka dni to było oderwanie od smutnej rzeczywistości.Teraz znowu wróciła rutyna dnia codziennego,która coraz bardziej męczy. Pozdrawiam serdecznie

Witam. Rzeczywiście pusto sie tutaj zrobiło.Z jednej strony to dobrze , bo część z nas wróciła do jakiegoś życia, ale z drugiej strony nie ma kto wysłuchać nowych osób , napisać coś mądrego.U mnie minęło 9 miesięcy i 7 dni.Jak jest ? Sama nie wiem.Ale to normalne.Tak mi pani psycholog powiedziała.Powiedziała ,żebym nie słuchała rad typu:'juz tyle czasu minęło , musisz zrobić to czy tamto , powinnaś ...itp'.Każdy potrzebuje innej ilości czasu ,żeby jakoś to ogarnąć(?) ,zrozumieć(?) czy przyjąć do wiadomości.Nasze życie nigdy już nie będzie takie jak dawniej.Życie nas w pewien sposób okleczyło.Nie widać tego , bo to jest okaleczona psychika , serce,nie sposób tego zobaczyć , ale my to czujemy.Ja powoli wracam do życia , ale wiem że nigdy już nie będzie to takie spokojne , poukładane życie.Pozostał pewien bałagan , chaos , którego chyba nigdy nie będę w stanie poukładać.Niby na zewnątrz jakoś to wszystko wygląda , wychodzę z domu , jem ,usmiecham się , ale coraz częściej mam wrażenie ,że to wszystko jest jakieś sztuczne, nie ma w tym odrobimny szczerości. pozdrawiam serdecznie.

Witam. Depresja to też choroba i niestety bardzo trudna do leczenia.Ja po śmierci Męża zachorowałam na depresję reaktywną.Powoli z tego wychodzę.Pani psycholog mówiła mi, że miała takie pacjentki , właśnie kobiety - matki,które ponad wszystko kochały swoje dzieci , rodziny , ale niestety choroba była silniejsza.Mimo pomocy ze strony rodzin , mimo leczenia dla niektórych przszedł taki moment załamania , że kobiety popełniały samobójstwo.I to nie jest to ,że one nie chciały się leczyć ,że nie kochały swoich rodzin.Chodziły na terapię po kilka lat nawet ,starały się ale choroba je pokonała.Niestety u nas , jak ktoś choruje na depresję znaczy że jest "psychiczny" , ludzie traktują go jak trędowatego i dlatego wielu się nie leczy,bo to wstyd dla samej osoby , dla rodziny chorego.Takie panuje przekonanie. Pozdrawiam serdecznie.Trzymajcie się Wszyscy.

Muszę Wam napisać co dziwnego dzieje się u mojej koleżanki w domu.Ona od dawna wie ,że ma "lokatora".Pies dziwnie się zachowuje , córka która ma prawie 18 lat budzi się w nocy przestraszona.Kaśka kładzie się spać , zamyka wszystkie szafy , szafki - rano są pootwierane.Zamontowała specjalne zatrzaski , mimo to w nocy "się otwierają".Z półek spadają książki.Regał z książkami stoi w kącie przy drzwiach , a książki Kaśka rano znajduje na środku pokoju.Wczoraj pokazała mi coś - u jej córki w pokoju na podłodze pojawił się ślad stopy.Wygląda to tak jakby ktoś namoczył sobie stopę w rozpuszczalniku i postawił na parkiecie.Jest wywabiony , kompletnie bez lakieru ślad stopy.Tylko w tym jednym miejscu.Nie wiem co o tym myśleć , wczoraj starałysmy się racjonalnie myśleć i tłumaczyć to co się dzieje.Ale jak.Nie ma racjonalnego wytłumaczenia. Wszystko to co się dzieje zbiega się w określonym czasie.Kaśkę znam od półtora roku.Poznałyśmy sie w pracy.Ona w międzyczasie zmieniła pracę na inną , ale utrzymujemy kontakt.Zmarł Mój Mąż - ona bardzo dużo mi pomogła.Taka bratnia duszyczka , z którą mogę rozmawiać o wszystkim.Teraz mam wrażenie ,że z każdej strony "coś" lub "Ktoś" stara sie mi przekazać , że to tylko rozstanie czasowe,że Oni są ,czekają , dają znaki.My często ich nie zauważamy.

/ppieprz/ na cmentarzu zostało tylko ciało - a nasi Najbliżsi są z nami zawsze.Zaraz po śmierci Mój Mąż śnił mi się często , ja rozpaczałam , zadawałam miliony pytań.Którejś nocy przyśnił mi sie i powiedział ,że On jest z nami zawsze - kiedy wychodzimy z domu , kiedy wracamy ,śpimy , jemy , oglądamy telewizję .Zawsze.I ja w to wierzę. Pozdrawiam

/Aga/ mam nadzieję ,że tabletki bierzesz przepisane przez lekarza , nie na własną rękę.Jeżeli Ci pomagają nie odstawiaj ich , niech lekarz zmniejszy Ci dawkę,porozmawiaj z nim o tym. Co do zdjęć - ja nie bardzo pamiętam jak wyglądał Mój Mąż w trumnie.I dobrze bo nie chcę Go takim pamiętać.Wiem ,że na pogrzebie ktoś robił zdjęcia , dotarła do mnie potem płyta ze zdjęciami ,podpisana imieniem Mojego Męża.Nie wiedziałam ,że to zdjęcia z pogrzebu i zaczęłam przeglądać.Zaczęłam i nie skończyłam.Schowałam tę płytę sama nie wiem gdzie.I dobrze.Chcę pamiętać Męża takim jakim był - uśmiechniętym,cieplutkim ,w sportowym ubraniu - nie w trumnie w garniturze. Aga nie ma sensu mieć wyrzutów sumienia - wiem ,że to Cię nie pocieszy ale naprawdę na niektóre rzeczy w życiu nie mamy wpływu.Możemy się buntować , starać z tym walczyć,ale to naprawdę nic nie da.Wszyscy tutaj mieliśmy poukładane życie , zaplanowaną przyszłość i jedna chwila przekreśliła wszystko.Chwila o której nigdy nie myśleliśmy , nie planowaliśmy.Pogodzić się z tym nie sposób,zrozumieć też chyba nie.Ale niestety nie ma żadnego cudownego sposobu na przetrwanie , dalsze życie.Każdy z Nas znajdzie swój sposób , bo każdy z Nas jest inny. Pozdrawiam serdecznie Wszystkich bez wyjątku.

Witam. Może jestem naiwna ale jak już wielokrotnie pisałam , ja wierze ,że Bóg jest jeden , chociaz każda religia nazywa Go po swojemu.Mój Mąż był ateistą - ja jestem katoliczką.Może gdybyśmy byli wyznawcami innej wiary,było by nam trudniej.Nie wiem , nie ma co gdybać.Wiem ,że Mój Mąż był cudownym człowiekiem.Szanował innych , był bardzo tolerancyjny , wyrozumiały.I wierzę ,że On czeka na nas ,gdzieś -szykuje nam dom , bo tak obiecał. Po bardzo długiej przerwie znowu zaczął mi sie śnić. Pozdrawiam Wszystkich serdecznie :-)