chel

I dziękuję wam za ten topik. Przeczytałam od deski do deski. Znalazłam miejsce dla swoich słów, choć na chwilę. Nie nienawidzę ojca, raczej nienawidzę być słaba, nienawidzę upadać pod ciężarem tego, co wyniosłam z domu. Ale tutaj nie upadłam, tylko wykrzyczałam: nie wybaczę. I poczułam się lżejsza o ten jeden kamyk z całej góry żwiru, jaki mam w sobie. Będę zaglądać czasami. Dziękuję.

Nie wybaczę. Nie umiem. Mam dwadzieścia dziewięć lat. Mój ojciec zrzucił mnie ze schodów. Złamalam rękę. Jestem Żydówką. Moja matka również. Ojciec przez całe dzieciństwo uczył mnie nienawiści do Żydów. O swoim pochodzeniu dowiedziałam się jako nastolatka. Nie wybaczę. Jestem lesbijką. Ojciec wyrzucił mnie z domu. Nie wybaczę. Moja matka nie żyje. Popełniła samobójstwo. Nie wybaczę. Ojciec nie chce mnie znać. Ja też nie chcę go znać. Teraz jestem wolna. Ale nigdy nie wybaczę ojcu. A co najgorsze, nie zapomnę.