w smutku

to niesamowite że można mieć w sobie ciągły smutek. . . tak jakby on był częścią mnie, tak jak mój kochany był częścią mnie. . . umiem jeść, spać, śmiać się, śpiewać, pić piwo. . a smutek jest nieprzerwanie, nieustatnie. Wystarczy jedno wspomnienie, jedno nieopatrzne słowo i łzy na nowo. . . żyję od nowa ale jakiś ból w sercu zostaje, to jest tragedia o której nie da się zapomnieć, z nią można się tylko nauczyć żyć. . . Nawet teraz gdybym tylko mogła oddałabym za Niego życie, marzę o jeszcze jednej rozmowie z Nim, powiedzieć, że nie ma większego bólu niż zycie bez Niego. . . ale żyję. . . . .

wczoraj pierwszy raz wyszłam z domu ze znajomymi, wcale nie miałam ochoty i nie czułam się z tym najlepiej, ale każdy mi to doradzał, więc poszłam.... byliśmy w pubie, potem na pizzy, ja z koleżankami, miły wieczór... choć trochę się zastanawiam czy to nie za wcześnie, czy nie powinnam jeszcze poczekać... cały czas myślę o nim, tęsknię niesamowicie, ta tęsknota niszczy mój świat...