i jak tu sobie radzić?

jak mi dziwnie... tak jakoś inaczej. Nie moge napisac że jest mi po prostu źle lub smutno, bo jest okej. ale tak mi dziwnie. Tak jakby mnie przytłaczały moje obowiązki, nie mam siły się uczyć (a powinnam bo matura za pasem) ani nic innego robić. Od miesiąca unikam jak mogę dodatkowych zajęc, albo tych które "moge" sobie odpuścić, dorabiam sobie tylko zaległości. Każdego poranka musze się zmuszać, żeby wstać z łóżka i po prostu zacząć żyć.. I to nie jest zwykłe lenistwo, bo pomimo że nie mam siły to próbuję to robić, staram się, robię, ale brak we mnie mobilizacji, nie widze sensu tego wszystkiego. Za dużo mam na raz do załatwienia, przygniata mnie to całkowicie. Czuję się jakbym jedną noga była już w dołku psychicznym, ale ta druga, racjonalna strona mnie samej twardo mnie trzyma w świecie bo wiem, ze depresja nie ma sensu, nie teraz... Co robić? Taka rozdarta jestem i męczy mnie to niesamowicie, już nie daję sobie rady. Jak sobie z tym poradzić? Dziwnie mi:(

Nie martw sie niczym, zacznij sie usmiechac a przede wszystkim nabierz checi do zycia... Jestes jeszcze bardzo mloda, cale zycie przed Toba, uwierz A co bys zrobila jakbys juz miala rodzine, dom na glowie, prace dzieki ktorej musisz utrzymac rodzine + mase problemow??? Wiec glowa do gory, jutro bedzie lepszy dzien pozdrawiam trzymaj sie:)

mam też taką nadzieję na lepszy dzień..........ale chyba....

jak ale jak nabrać tej chęci do życia...

C7H4lHT67yWvTnX1IbDyqMpZ