takie to łatwe, a takie trudne...

...relacje z drugim człowiekiem. Każdy niby chce tego samego - bliskości. Zaopiekować się kimś i oddać samemu w opiekę. I nie chodzi mi tu o jakieś dobra materialne, zapewnienie (dobro)bytu itd. Ale o bliskość. O stałą obecność drugiego człowieka. Więc jeśli o to w życiu chodzi dlaczego tak bardzo sobie z tym nie radzimy?

no wlasnie bliskość... czemu do cholery jasnej ludzie a w szczegolności kobiety ta bardzo jej potrzebuja... czemu tak ciezko nam okazać czulość, powiedzieć kilka milych slow...dlaczego oczekujemy tego od innych a sami nie robimy nic w tym kierunku...? zywym tego przykladem jestem ja...cóż...duma? czy strach przed odepchnieciem...?nie wiem

my się zwyczajnie boimy, a juz najgorsze jest to, jeśli czujesz coś do kogoś, nie możesz mu o tym powiedzieć, bo on kogoś ma, a jednoczesnie ten ktos daje ci do zrozumienia, że zależy mu na tobie,a le nie rozstanie się ze swym obecnym partnerem, bo nie wie, czy ty go zechcesz.... paranoja :(

Mnie zastanawia i zasmuca to, że ludzie tak powierzchownie siebie nawzajem traktują. Tzw. "syndrom zza rogu" - nie ten, to następny. Gros moich znajomych własnie jest tuż przed, w trakcie albo tuż po rozwodzie. Nie ze względu na osoby trzecie, ale ze względu na "wypalenie". I szukają dalej. Nie pracują nad tym, co było czy jest tylko brną. Niewiadomo nawet dokąd.