musze to napisac bo nie moge nikomu powiedziec

nienawidze siebie, mam wobec siebie duze wymagania, uwazam ze albo sie jest dobrym albo zlym,brzydkim albo ladnym, nie umiem wyposrodowac i dletego nigdzie niemoge sobie znalescmiejsca, w miejscu ktorym pracuje czuje sie najbrzydsza, ciagla mi sie wydaje ze moj chlopak zdradza mnie w myslach, jestem nie do zniesienia przez to niszcze jego i maszzwiazek, ale to nie chodzi o ten zwiazek tylko czemu nigdzie nie moge znalesc szczescia,ja juz niewiem czy to przez tego faceta czy przez to ze kazdy mowi ze jestem ciezka i moj charakcter. swiadomie podazam zatym aby wszystko zniszczyca potem pewnie bede pewnie plakac ze nie docenialam tego co mialam,do tychczas jak cos zepsulam to wracalo do mnie ale wiem ze przyjdzie taki moment ze juz nic nie odzyskam,ciezko mi ze sama soba wytrzymac, wszystko sie nawarstwia,on pomalu juz mnie zostawia,dlaczego nie umiem mu dac tego o co prosi a to nie jest zle??pozniej bede zalowac a nmimo wszystko nie umiem sie zatrzymac

to o co chodzi?

własnie, jasniej bo nie rozumie:|

Na kafe to juz na pewno miejsca sobie nie znajdziesz :O

Na kafe to juz na pewno miejsca sobie nie znajdziesz :O

Jakam sie :O

Ide na tracheotomie bo zachlystuje sie sperma

hagi, troche ciebie rozumiem, tez tak mialam. postepowalam troche tak jakbym robila laske swoja osoba innym ludziom. tak bylo do momentu, az zrozumialam, ze nikt nie bedzie za mna wiecznie latal. postanowilam zmienic stosunek do ludzi, stalam sie batrdziej otwarta, sympatyczna i ble bel ble i zaowocowalo to tym, ze poznalam wspanialych ludzi i na dlugie lata moje zycie stalo sie takie, jak sobie wymarzylam. teraz zas wchodze w wiek pracy zawodowej, czyli jestem juz pio studiach i jakos pusto sie wokol zrobilo. ludzie sie porozjezdzali, maja swoje sprawy, a z nowymi nie umiem sie juz tak zaprzyjaźniac. poza tym zauwazylam straszny egoizm w ludziach . kazdy kurźwa tylko swego szuka, jak ma sprawe i interes to sie kontaktuje a jak nie, to ma w dupie...

mysle ze moze dlatego niemoge dac milosci innej osobie bo sama siebie nienawidze, jakos nie wierze w pzecietnosc, a bardzo bym chciala, nie moge na siebie patrzec,czasami moge sie sluchac, ale nigdy patrzec, a najgorsze jest to ze ciagle sobie cos wymyslam i wierzew to mocno,furia mnie wtedy zalewa, nie odzywam sie,a on juz sie do tego przyzwyczail, i nie probuje sie dowiedziec, a najgorsze to to ze wydaje mi sie ze bez wygladu w tym swiecie nic sie nie osiagnie bo nawet jak chceszzrobic cos dobrego, to ludzie traktuja cie gorzej, nawet jak jestes madra to wysmieja cie, bo nie masz ladnej buzi, chcesz miec prace, wygra ladniejsza choc nie ma ukoinczonej szkoly,i tak w kolko,niewiemm czy ten pan z ktorym jestemm jest dla mnie ale boje sie ze jak odejdzie zostane sama,a tego sie boje najbardziej, i tak juz mam zle metody na oszukanie samej siebie...a jak zostane sama to juz w ogole poplyne

dokaldnie---caly czas robie laske ze sie do niego odezwe itd. niewiem na co czekam,on ciagle powtarza ze nie bedzie mi nadskakiwal to juz trwatyle czasu, wkurza mnie strasznie, nie moge patrzec na niego i na sama siebie, nie mam tu nikogo bo jestem daleko poza domem, i dopiero przez ta odleglosc dotarlo do mnie co sie ze mnadzieje, zero zaufania do ludzi....wszyscy mysla o sobie a ja juz tak o tym wiem ze nie wiere w nic i nic

Lousie L. Hay "Możesz uzdrowić swoje życie", mi w swoim czasie pomogła, może Tobie też pomoże. Powodzenia.