I znów płaczę....bo on nigdy nie będzie mój....

Darujcie jeśli uznacie, że zaśmiecam forum, że to wszystko już było itd. Ja nie mam się komu wyżalić i nie mam z kim porozmawiać, więc uciekam się do takich namiastek bliskości, w chęci podzielenia się moimi uczuciami. Pokochałam mężczyzne, który nigdy nie będzie mój...na początku była fascynacja, długo się kokietowaliśmy, zostaliśmy kochankami...namiętny romans, pełen emocji...oczywiście, głupia, myślałam, że panuję nad uczuciami, dotąd to ja wodziłam mężczyzn za nos, nigdy nie dałam się "złapać", to oni myśleli o przyszłości, ja raniłam, odchodziłam, byłam tą jedyną...i nagle...z nikim się tak nie rozumiałam, z nikim, nigdy nie było mi tak dobrze...tylko on ma rodzine...żone, dzieci...i dobrze wiem, że nigdy ich nie zostawi...nigdy...pieczołowicie planuje nasze spotkania...zawsze ma mało czasu i starannie przygotowany scenariusz dla żony...nie jestem natretna, nie prosze o wiele...a mimo to kilkakrotnie miedzy słowami powiedział mi, że nie zostawi rodziny..."nie może sobie na to pozwolić"...to strasznie boli...wszystko miało być jak z gazety dla wyzwolonych kobiet...niezobowiazujacy zwiazek dla seksu, zwiazek dwojga ludzi, którzy rozpalają w sobie prawdziwy płomień...i nic więcej...a teraz...czuję się...poniżona...bo co wieczór myślę tylko o nim, marzę, żeby przyszedł, był przy mnie...niczego wiecej mi nie potrzeba...i do szaleństwa doprowadza mnie myśl, że ma go przy sobie inna kobieta...że urodziła mu dzieci...że jest JEJ...i tak już zostanie...a równie przykra jest myśl, że ona nie docenia tego co ma, ze między nimi nie ma już miłości...a mimo wszystko, z przyczyn jakich nie jestem w stanie zrozumieć on wciąż z nią jest...i nie jestem w stanie tego zmienić...Mamy wspólnych znajomych, nikt nie może się o nas dowiedzieć, więc nikomu nie mogę się zwierzyć...nie moge bo choć dostaję jedynie ochłapy miłości to nie jestem w stanie z tego zrezygnować...po prostu nie jestem w stanie...

Ja mam podobnie! tylko,że to mój najlepszy przyjaciel,nie spalismy ze sobą,nie całowalismy sie ale jednak jest miedzy nami jakas chemia.

zasłujesz na poniżenie i potępienie!

ja tez tak mam , mam tez męża i synka, a on żone i córkę. I co z tego, że było pięknie. Musiałam to skonczyć (ograniczyć), ale tak strasznie mi go brakuje....

jak ty zostawiałaś i raniłaś to wszystko było OK, ale teraz już nie jest, bo to ktoś ciebie postawił na drugim planie. A obiecywał, że zostawi dla ciebie rodzinę? Boli cię, że ktoś jest ważniejszy od ciebie- to się poprostu nazywa EGOIZM.

a czy ten płacz to na pewno z miłości??? jak dla mnie to płaczesz, bo nie możesz mieć, posiadać, dostac tego, na co w danej chwili masz ochotę. Może czas pomysleć czemu tak się dzieje w twoim życiu.....

Jeżeli ci to choć trochę ulży, to napiszę, że też tak mam (tylko płeć przeciwna). Smutno mi z tego powodu. Bardzo !

a mnie tam nikt nie kocha, ale nie bawilam się nigdy czyimis uczuciami

ćóż można powiedzieć? Potrzebne ci to było widocznie, abys otrzexwiała i zaczela traktowac uczucia ludzkie tak jak na to zasluguja czyli z szacunkiem. Szczerze powiedziawszy nigdy nie moglam zrozumiec ludzi kierujacych sie w zwiazkach miedzyludzkich mentalnoscia Kalego - Kali ukraść krowa dobrze, Kalemu ukraść krowa źle. Skoro już wyplakujesz oczy na tym forum powiedz, ale tak szczerze - co mysli dziewczyna pakująca sie komuś w malżeństwo? Zawsze mnie to ciekawiło.

twierdzisz, że w jego związku z żoną nie ma miłości?

kurwiszonek jesteś i tyle no!