Jak nauczyć się pokory i

nie wpaść przy tym w apatię ? albo nawet w coś gorszego ( depresję ) Wydaje mi się, że pokora to stan, w którym można osiągnąć spokój ducha - czyli przyjmować to, co przyniesie los, bez pretensji i wyrzutów do Boga " dlaczego właśnie mnie to czy tamto spotkało/dotknęło ? " Tylko czy to nie jest równoznaczne z poddaniem się, na całej linii ? coś w stylu wegetacji ??