i tak było...

parę lat temu oddałam jednemu SERCE... mimo ze wyjechał i nigdy nie mieliśmy szans, żeby ze sobą być to jednak moje SERCE wziął ze sobą....i nie oddał nigdy... potem w moim życiu pojawił się ktoś wyjątkowy ... ktoś, kto był ze mną zawsze, gdy był potrzebny... na dobre, ale też przede wszystkim na złe chwile... nigdy mnie nie zawiódł... był i jest przyjacielem... a może kimś więcej... ale nie... nie jesteśmy parą i nigdy nie będziemy razem... nie możemy... ale jemu oddałabym SERCE, ale już go nie mam... oddałam je przecież wcześniej... jemu mogłam dać DUSZĘ i oddałam w całości... jestem teraz tak naprawdę z kimś innym... on twierdzi, że kocha i niby wierzę... bo czemu mialabym nie wierzyć... ale jemu do zaoferowania mam już chyba tylko CIAŁO... bo resztę już dawno straciłam... a to chyba nie wystarczy... mam nadzieję, że wiecie, że słowa pisane dużymi literami o metaffora, ale w jednm słowie jest wszystko, co czułam.... jak z tego wyjść.. co robić? zdarzyło się to komuś kiedyś?

To tak piękne i zarazem tragiczne co napisałaś... ....ja też nie mam już serca...zostało zabrane daleko...daleko...i nie chcę by zostało mi zwrócone...nigdy...niech ma...na pamiątkę...z miłością...wiem że jest w dobrych rękach... została mi dusza i ciało...dałam je innemu...i czasem się tylko boję, że on sie zorientuje, że u mnie serca brak...i co wtedy...??? ...bo ja już się nauczyłam życ w innym człowieku...i nie żałuję...tak mi dobrze...

ja oddałam już wszystko... bo co mi po tym ciele....co Jemu po moim ciele?? jestem z Nim... ale czuję, że jestem w stosunku do Niego nieuczciwa... a On na to nie zasługuje.. ale ja nie potrafię nic zrobić... już nic...

Nie wiem co napisac.....;( przykro mi.....

dzięki...

... że jeszce możesz odzyskać i serce i dusze, i wtedy będziesz mogla mu je ofiarować... :)

hmm...próbowałam... próbowałam zapomnieć... i próbuję już od 7 lat i nie udało mi się... próbowałam już chyba też wszystkimi środkami i nic... tylko pustka...i wyrzuty sumienia...jeśli jeszcze sumienie posiadam..