Help me please

Czy cierpienie po utraconej miłości można pokonac? Jak i co teraz robic? Jestem samotna i sama...czym sie zająć, jak przestać myśłeć? Pomocy..

ja tez tak mam wszycy twierdza ze mozna ja jak narazie w to nie wierze jestem sama samotna i zuje sie beznadziejnie nie wiem jak sie pozbierac

można, można.teraz boli i to bardzo.i zadne slowa otuchy czy pocieszenia w takiej chwili nie pomagaja.Jednka za kila miesiecy znow zaswieci slonce.Ja tez myslalam ze wszystko sie skonczylo.a tu prosze, nowy kraj, nowa milosc.i pieknie jest

tak_ona zazdroszcze ci tego szczescia moze i mnie to kiedys spotka...

kilka miesiący? to lepiej od razu skoczyć z okna....

pokonać sie nie da.. trzeba powoli to przeżyc.. straszne to jak cholera.. człowiek myśli, czuje, nadal kocha.. liczy, że może jeszcze coś sie zmieni.. każdy dzień tak bardzo boli.. nie ma co owijać w bawełnę.. po prostu trzeba przeżyć.. w swoim własnym cierpieniu.. ale.. zająć sie tzreba czymkolwiek.. żeby czas szybciej płynął..

niestety wszystko potrzebuje czasu.. chciałoby sie juz teraz zaraz zapomnieć co zęł i zacząc od nowa.. ale.. tak sie nie da..

po prostu trzeba to wszystko przezyc.Zlośc, bol, cieprienie, zal, nienawisc.kazdy etap powoli i metodycznie trzeba przezyc.nie ma sensu niczego przyspieszac.w koncu bol minie sam, potem zostanie tylko pytanie:jak ja moglam przez niego tyle plakac.ale potem sie juz o tym nie mysli:)

ehhh,dziewczyny!no napiszecie mi zaraz że pewnie nie mam problemu i sobie wymyślam.niestety ja niby mam faceta.piszę niby bo mój mężczyzna jest człowiekiem pracy!pracuje codziennie od 5 rano do 21ej,w soboty od 5 do 18tej.i to pracuje przy robieniu dróg,także nie jest to lekka praca:)widzę go zmęczonego,wypompowanego w sobotę wieczorem i w niedziele w dzień a wieczorem on wraca do domu bo jest już zmęczony i musi rano wstać.nie jestem samotna?oj jestem i to bardzo.czasem się zastanawiam czy to ma sens.zwłaszcza jak mi obiecuje że już następny weekend będzie miał wolny,albo że wróci wcześniej...jeszcze się nie zdarzyło.najgorsze jest to że nie chce mi się jechać bez niego na żaden spływ kajakowy,czy iść na imprezę...a jak już gdzieś go wyciągnę na godzinę i widzę jego zmęczone oczy to mam wyrzuty sumienia.no i podsumowując to czuję się bardzo samotna i myślę ze to jeszcze gorsze niż być samą samą! ale głowa do góry:)coś może razem wymyślimy,no nie:)

staram sie nie mysleć o nim, o nas, ale nie potrafie...Cokolwiek nie zrobie czym sie nei zajme on jest ciągle w mojej głowie...Zaluje ze nie zrobiłam tego 5 lat temu, byłabym pewnie w innym miejscu i innej sytuacji..

a potem nie czuje się już nic oprócz wszechogarniajacej pustki i bezsensownego samotnego wegetowania...

Iveta, coz to za podejscie?

ona może miec racje, patrzac z boku na siebie widze właśnie taką przyszłość .....

jedyne co moge ci poradzić to :WYMAGAJ OD SIEBIE!!! nie jest to łatwe, bo to przyzwyczajenie, do tego emocjonalne, ale wierz mi mozna to przetrzymać, idz do koleżanki, poszukaj w necie jakiś dobrych książek, zrób to co robia inni by zapomieć, trzymam kciuki, na pewno ci sie uda trzeba tylko CHCIEĆ;) pomyśl sobie, że najwspanialsze chwile są dopiero przed toba:)

dokladnie, najpiekniejsze chwile jeszcze przed Wami

dasz rade!! ja bylam z facetem 6 lat, bylismy zareczeni i sie skonczylo. od marca nie jestesmy razem a teraz jest lipiec i nawet nie tesknie!!! wiem ze nie byl mnie wart!! teraz mam zamiar w kazde jego urodziny wysylac mu kartke z podziekowaniem ze mnie zostawil bo dopiero teraz wiem ze z nim nigdy bym nie byla szczesliwa :) a na poczatku myslalam tak jak ty. DASZ RADE!!!

oby.. szkoda, że trzeba na ro czekać, czekć i.. czekać..

hej no dziewczyny!wiecie co,to my jesteśmy chyba jakieś chore:)czytam to sobie co piszecie i czytam i przypomniało mi się jak płakałam po jednym z moich facetów...nie uwierzycie może ale przeżyłam początki anoreksji schudłam 10 kilo w ciągu tygodnia bo nawet mi się nie chciało pić,a do tego stwierdziłam że jak schudnę to może mnie zechce:)no i ćwiczyłam biegałam,pływałam:)aż w końcu upadłam na bieżni...to on mnie wtedy uratował...ale nie byliśmy już nigdy razem:)wiecie że płakałam prawie rok?to było dawno dawno temu a jeszcze mi się niedobrze robi jak sobie to przypomnę.tyle że teraz ten chłopak chce żebym do niego wróciła...po 4 latach...a dla mnie to już nie ta bajka>życzę wam wszystkim żeby u was nie doszło do takich historii ale żebyście odnalazły siebie:)a jeśli możecie jeść i jecie to popływajcie i pobiegajcie!a i te książki to dobry pomysł:) będzie dobrze:)

w porównaniu z tym całym bólem po rozpadzie zwiazku moge powiedzieć, że jestem szczęśliwa i spokojna. mam apetyt i spię dobrze, nie zawalam pracy itp. ale po co komu takie samotne zycie?

Ja myśle ze to zalezy od siły uczucia...ból, rozpacz. Ja za niego oddałabym życie.

ja tez.. nadal bym za nim w ogien wskoczyła.. bez wahania.. w chwilach przypływu siły mówie sobie, że on nie placze, nie teskni, za mną byw ogień nie wskoczył, skoro nie chce ze mną być.. odszedł ponad tydzień temu.. schydłam 9kg, nie jesm, nie piję.. nie czuję takiej potrzeby.. kiedy potrzebował to na początku przychodził.. szukać pocieszenia po wypadku kolegi.. teraz sie nie odzywa.. ja się do niego pierwsza nie odezwę, ale nie z dumy, tylko.. nie chcę się mu narzucać.. chce być sam, niech bedzie.. dziś spotkamy sie na ognisku z okazji pierwszej rocznicy znajomych.. boje sie.. boje sie, ze sie rozryczę.. wiem, że wszyscy sie dziwią, co sie stało - ja też nie wiem.. każdy dzień bez niego boli, ale.. każdego dnia jest juz inaczej.. niedługo oddam mu wszytsko, co jeszcze u mnie jego jest.. niech wie, ze chcę zapomniećo tym, co tak bardzo boli.. byłam szczęśliwa.. to się liczy.. a teraz.. próbuję nieustannie budować sobie życie na nowo.. sama.. bo nagle, w ciagu jednego wieczoru wszystko runęło.. przeraża mnie to, że na wszystko trzeba czasu..

kajsma jesteś niezwykła Ja ze swoim byłam 8 lat, przez ostatni rok oszukiwał mnie. Miotam się nie wiem co robić. Ale zapomnieć nie mogę go. Szkoda mi tych lat.

Teraz się z nim nie widuję. Bo jak mam widywać się z kłamcą. Nawet nie przyznał się.