Mam 21 lat, on 32...

...ja studiuję, on pracuję w międzynarodowej firmie na kierowniczym stanowisku, jest kawalerem, ja panną, nasze życie wygląda inaczej. Czy to się uda?

Choć nic nie napisałaś o intencjach, jakie wyczuwasz z jego strony, i tak Ci odpisuję. Ja również mam 21 lat, tak jak Ty studiuję, też mam podobnego znajomego (33), ale wiem, że nie będziemy razem. Różni nas jednak styl życia, który jest efektem różnicy wieku. On po pracy wsiada do samochodu i jedzie dokąd chce, w domu bywa gościem, skoro mieszka sam. Ma wiele spotkań firmowych, obraca się w wysublimowanym towarzystwie, w którym ja czułabym się jak kura... Wymuskane kobiety sukcesu przędą wokół niego swoje pajęczyny... A ja? Jestem zwyczajna, mieszkam z rodzicami, zupełnie naturalnie muszę wracać na noc do domu, poświęcam wieczory, by przygotować się na następne zajęcia... chodzę w jeansach, nie stać mnie na drogie ubrania i kosmetyki, nie pasuję do zarabiającego na siebie świata. A nie chciałabym przyjmować prezentów od niego, to mogłoby się stać toksyczne... Chciałabym być z chłopakiem takim jak ja - który nie przeczytał jeszcze 'wszystkiego', 'wszystkiego' nie widział, 'wszędzie' nie był... który przyjdzie do mnie wieczorem i obejrzy ze mną film, tak zwyczajnie. Ja być może kiedyś również będę chadzać na proszone kolacje, bywać w ekskluzywnych hotelach, latać do USA... być może kiedy będę mieć 33 lata. Nie ma między nami ani przepaści fizycznej, ani emocjonalnej, ani intelektualnej, ale jest przepaść doświadczeń, dla mnie prawie wszystko z nim byłoby pierwsze, dla niego już nie. Chcesz mu oddać te wszystkie 'pierwsze razy'?

Jeśli naprawdę się kochacie to wszystko sie uda :) Jestem w podobnej sytuacji ja mam 19 lat (teraz zaczynam studia) on 34 (właściciel duużej firmy) i nam się udało :) 3mam kciuki aby Wam takze się udało

Dziękuję serdecznie za te słowa. Przemyślę!