Zmarnowana młodość ?

Mówią mi, że jestem miły, wrażliwy, inteligentny, ale nieco zbyt skromny, słabo wierzący w siebie. Może nie najprzystojniejszy, ale z pewnością atrakcyjny na swój sposób. A jednak nie potrafię przezwyciężyć wrodzonej nieśmiałości i przez niemal 18 lat nie potrafiłem zbudować sobie normalnego życia towarzyskiego. Brakuje mi przyjaciół, bo ci, których 'mam'... to tak naprawdę tylko kumple. Jestem w klasie maturalnej i wiem, że mam bardzo dużo do zrobienia, ale brakuje mi motywacji. Ogromną ilość czasu spędzam na przemyśleniach, wewnętrznych użalaniach - dlaczego tak się stało? dlaczego nie potrafię się otworzyć? dlaczego nie mogę odnaleźć prawdziwej miłości, a choćby i zwykłej przyjaźni? dlaczego w rozmowie z dziewczynami coś się we mnie blokuje, nieśmiałość bierze górę? Nawet ze swoją jedyną dziewczyną nie potrafiłem rozmawiać (ani ona ze mną). Po pół roku chodzenia zadałem jej pytania, które powinienem zadać na samym początku znajomości... Gdy szczerze odpowiedziała, znienawidziłem ją. Ale nie potrafiłem od niej odejść przez następne pół roku. Męczyłem się, lecz nie przestawałem kłamać, że ją kocham. Nie wyobrażałem sobie rozstania i dalszych bezskutecznych poszukiwań. Tak jak teraz nie widzę przed sobą żadnych perspektyw. Pisząc to, naiwnie wierzę w potencjał sieci, w której rzekomo aż roi się od osób podobnych do mnie, mających podobne problemy... Jakże chciałbym się nie mylić! Jak bardzo czekam na pomoc! Druga połówka - czy to naprawdę coś dla mnie nieosiągalnego?

Ja przez swoją nieśmiałość nigdy nie poznam faceta na którego punkcie szaleję, więc nie jestes sam ;)

Oczywiście głupio żartować najłatwiej.

też tak miałam :( DO 23 roku życia nie miałam faceta :(. Tylko jedna przyjaciółke poznana jeszcze w piaskownicy, ale wiadomo, że ona miała swoje sprawy, swoje zycie i coraz mniej czasu dla mnie :( Szukałam znajomych przez neta. Możecie wierzyc lub nie, ale na jednym z czatów poznałam swojego obecnego męza i swojego najlepszego kumpla :) Poza tym wiele innych ludzi z którymi do dziś dnia sobie gadam, spotykamy się czasem:) Warto szukać. Na czatach nie tylko zboczeńcy siedzą :) Pozdrawiam i życzę powodzenia :)

czasem przelamac niesmialosc moze pomoc odrobina alkoholu ;) to tak na poczatek pozniej jest chyba latwiej...

Takie głosy podnoszą mnie na duchu. Ale i tak odnoszę wrażenie, że znalezienie kogoś naprawdę fajnego na czacie należy do sfery marzeń. Tylko gdzie szukać ?

---->>>>jaaaaaaa poważnie???????????:)

Nie, alkohol to nie jest żadne rozwiązanie. W moim przypadku podobne próby zawsze kończyły się tragicznym schlaniem się... mimo dobrych chęci i jasno sprecyzowanego celu.

to musisz wewnetrznie to przelamac w sobie innej rady nie wiedze :( pamietaj zycie masz tylko jedno!

Naprawdę :) Mojego męża poznałam na czacie ogólnym, a potem nasze rozmowy przenisły sie na jeden z komunikatorów :) Podobnie z przyjacielem :) Obaj są fajni :) Obaj się znaja i lubią :) Mają podobne hobby :) a reszta znajomych to tacy troszkę dalsi znajomi :) Widujemy się, ale w sumie to tak raz do roku :) Częściej poprostu gadamy przez neta lub telefon :) Uciekam spać! Dobranoc :)