Lekarz radzi mi jak najszybciej zajść, a ja...

No właśnie. Ze względów zdrowotnych lekarz zaleca mi jak najszybciej zajść, bo później może nie być drugiej szansy (jestem po poważnej operacji). Ja z jednej strony bym już może i chciała. Z drugiej zajść, nie czuję się gotowa. Jestem jeszcze młoda, nie mam stałej pracy, jeszcze studiuję (ostatni rok), mieszkam z rodzicami jeszcze. Tak samo mój mężczyzna. Nie wiem, czuję się zagubiona z tym problemem. Nie mam kogo się w tej kwestii poradzić. Ja bardzo bym chciała mieć dzieci, nie wyobrażam sobie rodziny bez nich. I czuję, że czas mi ucieka (nie mam na myśli zegara biologicznego). Czy był/jest tu ktoś w podobnej sytuacji? P.s. ponawiam temat, po z poprzednim coś się spieprzyło i topik się nie podnosi. A moze się jeszcze ktoś znajdzie w takiej sytuacji tutaj?

może nie mam problemów zdrowotnych, ale wszyscy naokoło namawiali mnie na dziecko. że już czas na pierwsze, w moim wieku już mają dwójkę ;) a ja nadal nie mogłam się zdecydować. i pewnie szybko bym się nie zdecydowała. zawsze coś jest (praca, finanse, mieszkanie, trochę jeszcze pożyc ;)) no i dziecko zdecydowało za mnie. że już czas :D

Pogadaj z rodzicami, przyszłymi teściami, powiedz czego się dowiedziałaś od lekarza. Może sami zaoferują pomoc. W końcu masz wyjątkową sytuację.

No moja mama jak również mój narzeczony mówią, że ja się nie mogę zadręczać takimi myślami, bo mam dopiero 23 lata. Ale powiedzcie, jak tu się nie zadręczać, jak sytuacja jest taka a nie inna?

nie rozumiem po co rozmawiac o tym z rodzicami. powiedz dokladnie o co chodzi Twojemu facetowi,najlepiej zabierz go ze soba do lekarza i niech ten powie wszystko i jemu i Tobie. wtedy zdecydujecie razem.

Oboje sa na studiach, nie mają pracy, nie mają własnego mieszkania - jak sobie wyobrażasz że poradzą sobie bez pomocy jeśli zdecydują się na dziecko?

chybabym w takim razie poczekala,zaryzykowala...zawsze zostaje adopcja. nie moglabym sobie wyobrazic pomagajacych mi rodzicow...ja nawet prezentow dostawac od nich czy tesciow(szczegolnie) nie lubie,bo juz czuje sie taka nie do konca polegajaca na sobie.

...no tak, ale zajść w ciąże tylko dlatego, że potem może się nie udać??Czy chociaż jesteś pewna, że to ten facet? Bo dziecku trzeba stworzyć rodzine, miejsce, żeby je jakoś przyjąć, a nie tak ot sobie je spłodzić, bo zegar tyka...I ja nie jestem absolutnie przeciwna pomocy rodziców, uważam wręcz, ze każdemu przydaje się lekcja zależności od drugich, trochę temperuje ludzką pychę-ale gdyby moja córka powiedziała mi, ze decyduje się na dziecko nie mając męża, pracy, jakichs fundamentów-bo lekarz jej tak poradził, to trochę by mnie to zbiło z tropu:OLekarz nie będzie tego dziecka utrzymywał i wychowywał.

pamietam Twój topik i myślałam,że odnawiasz,żeby nam zakomunikować radosną nowinę o dziecku a tu widzę nadal wahania :o

Co do mężczyzny- to owszem jestem pewna- zamierzamy się niedługo pobrać. Ja już sama nie wiem co robić. Wiadomo, że w tej chwili sami byśmy sobie nie pradzili. Wam tak fajnie mówić, że nie warto tego robić tylko dlatego, że lekarz zasugerował. No ciekawe, jakbyście same były w takiej sytuacji. A adopcja- to wiadomo nie to samo, co własne dziecko, które jest cząstką Ciebie i Twojego mężczyzny, owocem naszej miłości. Co do wizytu u lekarza, to już mi narzeczony obiecał, że nastepnym razem pójdzie ze mna, więc mam nadzieję, że moze to jakoś do niego przemowi. Do 1111111------> niestety nie jest to takie proste, żeby w 3 tygodnie podjąć decyzję na całe życie.

JUZ O TYM PISAŁAS........po co zakładasz 2 raz ten sam temat..... poszukaj sobie co tamten temat podupadł...? coz tak bywa co mamy ci dac rade,"tak zachodz w ciaze"...nie nie zachodz

No więc napisałam w pierwszym poście, że z tamtym topikiem coś się spieprzyło i mimo pisania przeze mnie postów się temat nie podnosi, więc zmuszona byłam założyć nowy temat. A piszę po to, bo moze jest tu ktoś, kto był w takiej sytuacji lub zna kogoś w takiej sytuacji. Po to chyba to forum jest, żeby udzielać sobie wsparcia, rad? Jak Ci się nie chce, to po prostu nie czytaj i tyle.

A ile jest topikow na temat rodzimy w styczniu, lutym, marcu, kwietniu itd. i jakoś nikt się nie oburza. I bynajmniej nie chodzi o to, że tamten topik podupadł tylko o to, ze z winy Kafeterii przestał działać.

moim zdaniem bez sensu zachodzic w ciaze, bo akurat jest szansa na dziecko. To tak samo niszczaco wplywa na zwiazek jak kochanie sie z partnerem o okreslonych godzinach w czasie owulacji, zeby zwiekszyc szanse na zaplodnienie. Traktuje sie wtedy i wlasne cialo i pratnera jak narzedzie do reprodukcji, a dodatkowo facet czuje sie odczlowieczony, potraktowany jak reproduktor. Dziecko przychodzi, gdy jest milosc. Jesli naprawde sie kochacie, to dziecko sie pojawi, ale nie mozna dac sie zwariowac potrzebie posiadania dziecka, bo wowczas milosc, rodzicielstwo. wszystko staje sie mechaniczne. a pewnego dnia twoj chlopak moze ci zakomunikowac, ze on nie czul sie do tego dorosly, ze wymusilas na nim decyzje o dziecku, podstawilas go pod sciana...Chyba nie tego chcesz? Moja rada: wybierz sie do innego lekarza i jeszcze innego i porownaj ich opinie. Poleganie na opinii jednego moze byc mylace.

No chodzi o to, że podobną opinię wyraziło już 3 lekarzy, w tym 2 świetnych specjalistów w moim województwie. A co będzie, jak za rok, dwa będzie za późno? Chyba sobie nigdy bym nie wybaczyła, że miałam szansę i nie wykorzystałam jej. Aczkolwiek zgadzam się też z Twoim zdaniem w kwestii reproduktora. Dlatego mam taki mętlik w głowie.

Ja zdecydowałam się na dziecko mając 21 lat, będąc na 2 roku. Urodziłam w wakacje a od października wróciłam na uczelnię. I dopiero teraz czuję, że żyję...:) Nie chcę Cię namawiać, bo to Wasza decyzja. Ale nie daj sobie wmówić, że po urodzniu dziecka kończy się to co przyjemne. U mnie małżeństwo kwitnie, raz w tygodniu razem wychodzimy... Ja na Twoim miejscu nie czekałabym,. Wiesz, mam 3.5 miesięcznego syna i już planuję następne dziecko. Dla mnie wiek w jakim jestem(a Ty jesteś o ile dobrze zrozumiałam 2 lata starsza) jest odpowiednim wiekiem na dziecko.

Chcesz żałować za jakiś czas że zaprzepaściłaś szansę?

\"Wam tak fajnie mówić, że nie warto tego robić tylko dlatego, że lekarz zasugerował. No ciekawe, jakbyście same były w takiej sytuacji.\" Mexi, zapytałas o zdanie, to jest własnie moje zdanie-dziecko to zbyt wielki obowiązek, zbyt wielkie wyrzeczenia, aby decydowac się na nie tylko z powodów medycznych. Jeśli mieliscie taki zamiar, a zdanie lekarza tylko przyspiesza podjęcie decyzji, to ok. Jeśli podejmujecie decyzję tylko ze względu na zdanie lekarza, radze przemyslec 3 razy. Albo i z 5.

Znałam kiedyś dziewczynę, która zaszła w ciąże w wieku lat 17 i wszyscy załamywali nad nią ręce. Wtrakcie ciąży okazalo się, ze coś jest nie tak. W trakcie porodu usunięto jej macicę. Urodziła zdrowe dziecko. To była jej jedyna szansa na macierzyństwo, miał szczęście, ze wpadła.Co z tego, ze nie jest z ojcem swojego dziecka, pewnie i tak by z nim nie była. Jest szczęśliwa z nowym partnerem.

\"Wam tak fajnie mówić, że nie warto tego robić tylko dlatego, że lekarz zasugerował. No ciekawe, jakbyście same były w takiej sytuacji.\" Mexi, zapytałas o zdanie, to jest własnie moje zdanie-dziecko to zbyt wielki obowiązek, zbyt wielkie wyrzeczenia, aby decydowac się na nie tylko z powodów medycznych. Jeśli mieliscie taki zamiar, a zdanie lekarza tylko przyspiesza podjęcie decyzji, to ok. Jeśli podejmujecie decyzję tylko ze względu na zdanie lekarza, radze przemyslec 3 razy. Albo i z 5.

sorry, coś mnie zdublowało:)

Czy Wy w ogóle wiecie co to znaczy nie móc mieć własnego dziecka? Nikomu tego nie życzę, dziewczyno jeżeli to Twoja ostatnia szansa to nie rezygnuj z niej bo będziesz do końca życia żałować,ze tego nie zrobiłaś. Ja wiele bym dała za takie wyrzeczenie-jak tu ktoś powiedział o dziecku.

No właśnie- ja dziecka nie traktuję w kategorii wyrzeczenia, wręcz przeciwnie. Pszczoła- ok masz takie zdanie i je szanuję. A tak na marginesie, to my chcemy mieć dzieci, prawdziwą rodzinę tylko, że teraz nie wiem, czy czekać jeszcze i ryzykować, czy starać się już. W tej przypadłości, którą miałam prawdopodobieństwo nawrotu jest dość spore... Strasznie się boję.

Zrezygnowana-punkt widzenia zalezy do punktu siedzenia. To ja nazwałam dziecko wyrzeczeniem, i jeśli znajdzie się jakaś matka, która temu zaprzeczy, to albo uznam ją za zakłamaną, albo ma zajebiście grzeczne malutkie dziecko-ale spoko, to się w większości zmienia z czasem:D Wiem też, co znaczy starać się o dziecko-moze nie latami, ale wiem, jak bardzo boli, kiedy znajome dokoła rodzą, a ty co miesiąc masz morze czerwone. Mimo to uważam, że podejmowanie decyzji o dziecku, kiedy ktos sam do końca nie czuje się gotowy, nie jest szczęśliwym pomysłem.

No a co mają powiedzić osoby, które wpadły? Tak samo znajdują się w nieoczekiwanej sytuacji i jakoś muszą sobie z nią radzić. Osobiście znam kilka takich osob i mimo, że było im ciężko (zawsze jest na początku) to są szczęśliwe. Wiecie co, ja zawsze chciałam być młodą matką- może nie w wieku 20 lat, ale też nigdy nie chciałam czekać z tym do 30-tki czy nawet później. Idealna sytuacja była dla mnie: skończę studia, znajdę pracę, pobierzemy się i tak po roku, dwóch dziecko. A teraz co? Studiow jeszcze nie skończyłam, pracy nie mam (stałej), nie jestem jeszcze mężatką a czas mnie goni. Nie życzę nikomu podejmowania takich decyzji.

Nie czekaj na idealną sytuację jesli się boisz. Dzieci chcesz mieć tak czy owak, nie jesteś w położeniu żeby sobie wybierać kiedy mają sie pojawić. Jeżeli chcesz mieć dzieci to nie będziesz żałowała że pojawiły się wcześniej niż sobie to dawno temu zaplanowałaś. Jeżeli rodzice dobrowolnie zgłoszą pomoc a Ty boisz się czekać, to po uzgodnieniu z facetem bierzcie się za robienie dzidziusia i już. Nie jest istotne z jakich powodów dziecko się pojawi, póki będzie kochane i nie będzie chowane w głodzie, smrodzie i ubóstwie.

Dzieki Euglena :-). Moze jeszcze ktoś miał taką sytuacje?

pisalas ze jestes na ostatnim roku studiow, wiec gdybys teraz zaszla w ciaze to urodzilabys po obronie. Po paru miesiacach moglabys szukac pracy. Narzeczony chyba zamierza podjac prace po studiach prawda? Mnie sie wydaje, ze wcale nie jest to taki zly moment, bo jak sie czeka, tak jak pisalas, zeby rok czy dwa popracowac, to potem tez nigdy moment nie jest nieodpowiedni i tak sie to ciagnie latami... A tak prace zaczelabys pare miesiecy pozniej. Rozumiem ze ta presja jest dla Ciebie straszna i ciezko mi sie postawic w Twojej sytuacji, ale tak jak pisalas, nielatwo byloby sobie wybaczyc, gdyby czekanie okazalo sie zgubne...