ZNACIE JAKAS BAJKE?

j.w. znacie jakas bajke z ktorej wynika, ze nie mozna sie poddawac i walczyc o uczucie jesli bardzo nam zalezy? ze nie mozna pozwolic by ktos sie od nas oddalal?

Ja znam baje o Szewczyku Dratewce ale to chyba nie taki morał :(

no raczej nie..

o Napoleonie Ona po Leonie miała trójkę dzieci !

nie pamietam, przypomnij mi o co tam chodzilo..

Musztadra a wiesz Ty ze NIe! Opowiadaj!

dobra ta bajka o Napoleonie

sluchamy o krolowej sniegu a w miedzyczasie dodam ze chodzi tu o uczucie przyjazni, ktos chce sie wycofac bo inny ktos sie oddala.. chce podsunac komus kto chce sie wycofac jakas bajke ktora da mu do myslenia..

znalezione w internecie :) może sie przyda :) Dawno temu żył chłopiec, który miał na imię Kaj. Pewnego dnia, po dziwnym wypadku z pewnym lustrem, które popękało i którego kawałki powpadały do ludzkich serc, nasz bohater spotkał Królową Śniegu. Powiedziała ona, żeby z nią pojechał i że będzie mu u niej jak w domu. I pocałowała go. I serce Kaja, wraz z kawałkiem lustra, zamarzło. Była w tej historii także Gerda, dziewczynka, która postanowiła uwolnić Kaja z rąk królowej. Ruszyła za Kajem w poszukiwaniu pałacu królowej, bo wiedziała, że tam jest chłopiec. Podróżowała przez lasy i rzeki, wreszcie dotarła do pałacu. Ucałowała Kaja - i tym pocałunkiem odmroziła mu serce. Kaj znowu zaczął kochać. Czuć. Cieszyć się. Żyć. Dzieci uciekły z pałacu zimnej pani. I potem wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Jest to opowieść o dojrzewaniu do miłości. Nie tylko o dojrzewaniu Kaja, ale przede wszystkim o dojrzewaniu Gerdy. I tym właśnie aspektem baśni się zajmiemy. Zanim jednak przystąpimy do dokładniejszej interpretacji baśni, powiemy o często występujących w bajkach "podwójnych" postaciach. Mamy tutaj zarówno Gerdę, jak i Królową Śniegu - zgodnie z prawem baśni, obie są tą samą osobą. Gerda jest Królową, Królowa jest Gerdą. Dowodem na to, że obie są jedną i tą samą osobą, może być to, iż cała historia zaczyna się od pocałunku Królowej, a kończy pocałunkiem Gerdy. Dlatego interpretując tą baśń poprzez pryzmat postaci Gerdy, będziemy także wspominać o Królowej. Gerda jest kobietą, która walczy o mężczyznę. Szuka go. Pomaga mu. Przypomina mu, co to znaczy kochać. Kaj jest bowiem chłopcem, który nie potrafi kochać. Ma zranione serce, jest upośledzony emocjonalnie. Królowa Śniegu dwukrotnie pocałowała Kaja i zamieniła jego serce w grudkę lodu. Chłopiec zamieszkał w lodowym pałacu. Królowe często w bajkach symbolizują matkę, rodzicielski dom. W tym wypadku królowa przekonuje Kaja, że będzie mu u niej jak w domu (czytaj: jak u mamusi), w domu oziębłym. W lodowym pałacu. Pocałowany przez Królową Śniegu Kaj uzyskał wspaniały pałac, w którym nie musi się liczyć z niczym i... z nikim. Jest w nim miarą wszechrzeczy i jednocześnie stracił zdolność kochania. Poświęcania się. Dzielenia. Gerda wybiera Kaja-chłopca, który został pozbawiony serca. Gerda zostawia to, co ma, i rusza w podróż mającą nauczyć chłopca-mężczyznę kochać. Gerda w poszukiwaniu Kaja zapuszcza się w las, symbolizujący w baśniach nieświadomość. Oznacza to, iż Gerda poszukuje w sobie, we własnej nieświadomości, przyczyny oziębłości mężczyzny-Kaja. Po przejściu przez las dociera ona do zamku. Wierząc w miłość podchodzi do Kaja i całuje go. Serce chłopca topnieje jak kawałek czekoladki w rękach dziecka. Kobieta-Gerda z jednej strony jest tą, która ma przynieść uwolnienie, zbawienie, miłość, z drugiej zaś jest osobą, która owo uwolnienie odsuwa. Bo jest przecież też Królową Śniegu. Miłość może stopić jej pałac i zostanie wtedy w kałuży letniej wody, po kostki w błocie, bez bajecznych sal balowych. Kobieta-Gerda czuje, czym grozi rozbudzona miłość Kaja-mężczyzny: utratą wszystkiego, do czego przyzwyczaiła się w czasie swoich podróży w poszukiwaniu Kaja. Utratą niezależności, wolności, przywileju bycia egocentrykiem, utratą przyjemności podróżowania i poszukiwania ("nie, to nie ten, tamten był wyższy"), utratą złudzeń. Bo Gerda tak naprawdę lubi wędrować. Nie potrafi jeszcze założyć rodziny, woli szukać i zwalać winę na Kaja. Nie chce dostrzeć, że ona sama jest winna temu, co się dzieje z jej mężczyzną. Roztopione serce mężczyzny-Kaja może zmusić ją do zmiany trybu życia i, co najważniejsze, spowoduje, że Gerda będzie musiała sama uwierzyć w miłość. Bo często Gerda, w postaci Królowej Śniegu, jest tą, która ma podobne jak Kaj problemy z miłością: chce jej, ale się boi. Tak więc Gerda ratując Kaja, ratuje samą siebie. CZY JESTEŚ GERDĄ? Pomyśl, czy jest w tobie Królowa Śniegu? Czy mężczyzna, którego pragniesz uwolnić z Lodowego Pałacu, jest na pewno tym jedynym? Czy jesteś pewna, że sama umiesz na tyle kochać, że możesz kogoś innego tego nauczyć? Na jakie ustępstwa jesteś w stanie pójść, żeby uratować mężczyznę-Kaja? Gdzie przebiega granica, za którą sama zostaniesz w pałacu Królowej Śniegu? Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że aby odzyskać Kaja, musisz przejść przez las nieświadomości? Zatopić się w sobie. Odkryć, kim naprawdę jesteś. Pocałunek, którym obdarzysz Kaja, by odmrozić mu serce, może ciebie zamienić w lód. Pamiętaj, że kobieta-Gerda (ofiara syndromu Królowej Śniegu) często podświadomie wybiera sobie na partnerów mężczyzn zdolnych do bajkowej wędrówki i jednocześnie nie umiejących kochać. Takich, którzy przez swoje uczuciowe upośledzenie, nie zwiążą jej z sobą, nie dostrzegą też jej "wady" serca (przecież gdyby tylko mógłby mnie pokochać, bylibyśmy wspaniałą parą). Jej partnerzy są albo jedynakami, egoistycznymi narcyzami, zapatrzonymi w swoje męskie odbicie, albo też pochodzą z rozbitych rodzin, gdzie nie nauczono ich ani okazywania uczuć, ani - co gorsze - nie wpojono im przekonania, że miłość w rodzinie jest czymś normalnym. Co mówi do ciebie bajka: Uczucia muszą być szczere, intencje czyste. Warto walczyć o związek nawet ryzykując samą sobą. Czasami to od ciebie zależy, czy wasze partnerstwo się utrzyma. Pamiętaj jednak, że istnieją Kajowie, którzy nie chcą wrócić do ludzi. Upośledzenie emocjonalne wyniesione z domu może być niemożliwe do uleczenia bez pomocy specjalistów: wróżek, czarownic, terapeutów.

Co mówi do ciebie bajka: Uczucia muszą być szczere, intencje czyste. Warto walczyć o związek nawet ryzykując samą sobą. Czasami to od ciebie zależy, czy wasze partnerstwo się utrzyma. Pamiętaj jednak, że istnieją Kajowie, którzy nie chcą wrócić do ludzi. Upośledzenie emocjonalne wyniesione z domu może być niemożliwe do uleczenia bez pomocy specjalistów: wróżek, czarownic, terapeutów.

tak krlowa sniegu to dobry przyklad. musztardko jesli bedziesz tak mila czekam na inne moze cos uda mi sie wybrac, bo ja juz sama nie wiem co robic.. :(

a taka może być..? Dawno, dawno temu, na oceanie istniała wyspa, którą zamieszkiwały emocje, uczucia oraz ludzkie cechy - takie jak: dobry humor, smutek, mądrość, duma; a wszystkich razem łączyła miłość. Pewnego dnia mieszkańcy wyspy dowiedzieli się, że niedługo wyspa zatonie. Przygotowali swoje statki do wypłynięcia w morze, aby na zawsze opuścić wyspę. Tylko miłość postanowiła poczekać do ostatniej chwili. Gdy pozostał jedynie maleńki skrawek lądu - miłość poprosiła o pomoc. Pierwsze podpłynęło bogactwo na swoim luksusowym jachcie. Miłość zapytała: - Bogactwo, czy możesz mnie uratować ? Niestety nie. Pokład mam pełen złota, srebra i innych kosztowności. Nie ma tam już miejsca dla ciebie. - Odpowiedziało Bogactwo. Druga podpłynęła Duma swoim ogromnym czteromasztowcem. - Dumo, zabierz mnie ze sobą ! - poprosiła Miłość. Niestety nie mogę cię wziąźć! Na moim statku wszystko jest uporządkowane, a ty mogłabyś mi to popsuć... - odpowiedziała Duma i z dumą podniosła piękne żagle. Na zbutwiałej lódce podpłynal Smutek. - Smutku, zabierz mnie ze sobą ! - poprosiła Miłość, Och, Miłość, ja jestem tak strasznie smutny, że chcę pozostać sam. - Odrzekł Smutek i smutnie powiosłował w dal. Dobry humor przepłynął obok Miłości nie zauważając jej, bo był tak rozbawiony, że nie usłyszał nawet wołania o pomoc. Wydawało się, że Miłość zginie na zawsze w głębiach oceanu... Nagle Miłość usłyszała: - Chodź! Zabiorę cię ze soba ! - powiedział nieznajomy starzec. Miłość była tak szczęśliwa i wdzięczna za uratowanie życia, że zapomniała zapytać kim jest jej wybawca. Miłość bardzo chciała się dowiedzieć kim jest ten tajemniczy starzec. Zwróciła się o poradę do Wiedzy. - Powiedz mi proszę, kto mnie uratował ? - To był Czas. - Odpowiedziała Wiedza. - Czas ? - zdziwiła się Miłość. - Dlaczego Czas mi pomógł ? - Tylko Czas rozumie, jak ważnym uczuciem w życiu każdego człowieka jest Miłość. - Odrzekła Wiedza.

Powiadają, że pewnego razu spotkały się na Ziemi wszystkie uczucia i cechy ludzkich istot. I tak: Gdy Znudzenie ostentacyjnie ziewnęło po raz trzeci, Szaleństwo, jak zwykle obłędnie dzikie, zaproponowało: - Pobawmy się w chowanego! Intryga, niezmiernie zaintrygowana, uniosła tylko lekko brwi, a Ciekawość, nie mogąc się powstrzymać, spytała z typowym dla siebie zainteresowaniem: - W chowanego? A co to takiego? - To zabawa - wyjaśniło żywo Szaleństwo - polegająca na tym, iż ja zakryję sobie oczy i powoli zacznę liczyć do miliona. W międzyczasie wy wszyscy dobrze się schowacie, a gdy skończę liczyć, moim zadaniem będzie was odnaleźć. Pierwsze z was, na którego kryjówkę trafię, zajmie moje miejsce w następnej kolejce. Podekscytowany Entuzjazm zaczął tańczyć w towarzystwie Euforii, Radość podskakiwała tak wesoło, iż udało się jej przekonać do gry Wątpliwość, a nawet Apatię, której nigdy niczym nie dało się zainteresować. Jednakże nie wszyscy chcieli się przyłączyć. Prawda wolała się nie chować, w końcu i tak zawsze ją odkrywano. Duma stwierdziła, że zabawa jest głupia, ale tak naprawdę w głębi duszy gryzło ją, iż pomysł wyszedł od kogo innego. Tchórzostwo z kolei nie chciało ryzykować. - Raz, dwa, trzy - zaczęło liczyć Szaleństwo. Najszybciej schowało się Lenistwo, osuwając się za pierwszy lepszy napotkany kamień. Wiara pofrunęła do nieba, a Zazdrość ukryła się w cieniu Triumfu, który z kolei wspiął się o własnych siłach hen! Na sam szczyt najwyższego drzewa. Wspaniałomyślność długo nie mogła znaleźć dla siebie odpowiedniego miejsca, gdyż wszystkie kryjówki wydawały się jej idealne dla przyjaciół: krystalicznie czyste jezioro było wymarzonym miejscem dla Piękności, dziupla - w sam raz dla Nieśmiałości, motyle skrzydła stworzono dla Zmysłowości, powiew wiatru okazał się natomiast najlepszy dla Wolności. W końcu Wspaniałomyślność schowała się za promyczkiem słońca. Z kolei Egoizm znalazł sobie, jak sądził, wspaniałe miejsce: wygodne i przewiewne, a co najważniejsze - przeznaczone tylko, tylko dla niego. Kłamstwo schowało się na dnie oceanów, a może skłamało i tak naprawdę ukryło się za tęczą? Pasja i Pożądanie w porywie gorących uczuć, wskoczyli w sam środek wulkanu. Niestety wyleciało mi z pamięci, gdzie skryło się Zapomnienie, lecz to przecież mało ważne. Gdy Szaleństwo liczyło dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć Miłość jeszcze nie zdołała znaleźć sobie odpowiedniego miejsca. W ostatniej chwili odkryła jednak zagajnik dzikich róż i schowała się wśród ich krzaczków. - Milion - krzyknęło na końcu Szaleństwo i dziarsko zabrało się do szukania. Od razu, rzecz jasna, odnalazło schowane parę kroków dalej Lenistwo. Chwilę potem usłyszało Wiarę rozmawiającą w niebie z Panem Bogiem. W ryku wulkanów wyczuło natomiast obecność Pasji i Pożądania. Następnie, przez przypadek, odnalazło Zazdrość, co szybko doprowadziło je do kryjówki Triumfu. Egoizmu nie trzeba było wcale szukać, gdyż jak z procy wyleciał ze swej kryjówki, kiedy okazało się, iż wpakował się w sam środek gniazda dzikich os. Trochę zmęczone szukaniem Szaleństwo przysiadło na chwilę nad stawem i w ten sposób znalazło Piękność. Jeszcze łatwiejsze okazało się odnalezienie Wątpliwości, która, niestety, nie potrafiła się zdecydować, z której strony płotu najlepiej się ukryć. W ten sposób wszyscy zostali znalezieni: Talent wśród świeżych ziół, Smutek - w przepastnej jaskini, a Zapomnienie... cóż, już dawno zapomniało, iż bawi się w chowanego. Do znalezienia pozostała tylko Miłość. Szaleństwo zaglądało za każde drzewko, sprawdzało w każdym strumyczku, a nawet na szczytach gór i już, już miało się poddać, gdy odkryło niewielki różany zagajnik. Patykiem zaczęło odgarniać gałązki... Wtem wszyscy usłyszeli przeraźliwy okrzyk bólu. Stało się prawdziwe nieszczęście! Różane kolce zraniły Miłość w oczy. Szaleństwu zrobiło się niezmiernie przykro, zaczęło prosić, błagać o przebaczenie, aż w końcu poprzysięgło zostać przewodnikiem ślepej z jego winy przyjaciółki. I to właśnie od tamtej pory, od czasu, gdy po raz pierwszy bawiono się na Ziemi w chowanego, Miłość jest ślepa i zawsze towarzyszy jej Szaleństwo. M.Podleśny

Dla mnie najpiekniejszą opowieścią o walce o miłość i bliskość partnera jest irlandzka baśń o Tamlinie i Królowej Wróżek. Dziewczyna imieniem Janet spotkała w lesie młodego rycerza. Pokochała go ze wzajemnością, spotykali się, a kiedy postanowili, że chcą być razem, okazało się, że nie mogą - Tamlin był poddanym Królowej Wróżek /elfów, jak wolą inni/. Królowa nie oddałaby z własnej woli tego, którey do niej należał na mocy czarów. Zatem gdy orszak elfów przejeżdżał drogą, Janet wyszła naprzeciw królowej i powiedziała, że kocha Tamlina i od tej pory należy on do niej, ponieważ miłość daje jej do niego prawo. - Więc go sobie weź - rzekła Królowa. Janet objęła Tamlina, który nagle w jej ramionach zmienił się najpierw w kłębowisko żmij. Dziewczyna zamknęła oczy z przerażenia, ale nie puściła ukochanego. Wtedy królowa zamieniła rycerza w rozżarzoną do białości metalową sztabę. Janek krzyknęła z bólu, płonący metal parzył jej ręce, twarz, włosy. Ale nie puściła. Wtedy Tamlin odzyskał ludzką postać i stanał w objęciach narzeczonej nagi i słaby, jak godzinie narodzin. Janet otuliła go własnym płaszczem. Widząc to, Królowa Wróżek krzyknęła w gniewie: - Skoro tak, weź go sobie! Spięła konia ostrogami i odjechała z orszakiem. To tak, w dużym skrócie :) Dla mnie to najpiękniejsza metafora całego bólu i poświęcenia, zdolności wybaczania i wytrwałości. Tego, co trzeba znieść, by Twój mężczyzna mógł zrzucić z siebie przeszłość i narodzić się w Twoich ramionach na nowo :) Nie pozwól mu się oddalić emocjonalnie, chocby zmienił się w Twoich objęciach w żmije i ranił Cię jak ogień. To allegoria, ale jaka piękna :) Tekst legendy znajdziesz u Yeats\'a i większości zbiorów bajek angielskich, walijskich i irlandzkich.

musztarda to juz bardziej o milosci niz przyjazni choc proste i piekne

dkjnh, o przyjaźni mówi bardzo niewiele bajek. Przynajmniej ludowych. Większość jednak skręca w stronę miłości :) Jest masę baśni o odwadze, wierności, dobroci, nagrodzie otrzymanej za poświęcejnie dla innych, ale o odchodzącym przyjacielu raczej nie :( A nie dałoby się tego po prostu wyjaśnić w rozmowie?

napisalam jej o krolowej sniegu.. strescilam i dodalam troche swoich uwag i przemyslen.. moze pomoze? nie wiem, ciezko mi stawic czola takiej rezygnacji.. :( dziekuje wam za pomoc, trzymajcie kciuki, moze jakos uda sie wyjsc zza zakretu..

trzymam kciuki :) Podobno stary przyjaciel jest cenniejszy od dwóch nowych [kwiat}