depresja

Nie mam siły, by żyć. Śpię w weekendy 16-20 godzin na dobę, budzę się późnym wieczorem i oglądam głupoty w TV nie patrząc na nie. Potem następuje poniedziałek i MUSZĘ iść do pracy, bo jestem księgową. Ale w ciągu dnia wychodzę do pokoju obok tak ze 2 - 3 razy i przesypiam po pół godziny. Nikt w domu się nie domyśla, albo nie chce, nawet córka studentka 4 roku psychologii. Jak idę spać, to biorę książkę i udaję, że czytam. To zaczęło się po śmierci Taty, nie potrafię sobie z tym poradzić i równocześnie wstydzę się iść do lekarza. Zawsze byłam tą trzymającą Rodzinę w całości. Marzy mi się nicość.