Wiara czyni cuda...???

Nie opieprzajcie mnie od razu, sluchajcie. poznalam faceta, fajny, mily, z wygladu ok, ma poukladane w glowie. jednak jest niewierzacy. Ja z katolickiej rodziny,w Boga wierze, jestem praktykujaca..itd. No i teraz problem, czy zwracac uwage na to ze on jest tak"inny". Akceptuje w pelni to, ze ktos nie wierzy w Boga, to jest jego wybor, tylko teraz mnie to dotyka, bo czlowiek z ktorym kiedys pewnie chcialabym byc, nie odpowiada mi z tego wlasnie wzgledu. Machnac reka na moje obawy(i na zlosc rodziny, brak akceptacji), czy jednak pomyslec czy samej siebie tym zwiazkiem nie skrzywdze?

Kiedy czytam takie cos, nieodmiennie mam ochote cieta mowke trzasnac. Ale dla odmiany powiem tak: jestem niewierzaca, maz - katolik, zdanie obydwu rodzin na ten temat (jak i kazdy inny, dotyczacy mojego z nim wspolnego zycia) mam gleboko w czterech literach. Zasada jest prosta: jesli istnieje cos, co Cie drazni przed slubem, odpusc sobie, bo to cos zatruje Twoj zwiazek.

dziekuje ze oszczedzilas mi epitetow;). zapewne mieszkasz w duzym miescie gdzie takie rzeczy nie sa wychwytywane. ja pochodze z malego miasteczka, wszyscy sie znaja,czasem ludzie jakby mogli to zagladaliby do garnkow. No ale czy Wasze rodziny mialy cos przeciwko?

Nic mi o tym nie wiadomo :D:D:D Moj przyszly oszczedzal moze takich rewelacji, a moja mama powiedziala: coz, Tobie z nim zyc. Nie mieszkam w duzym miescie, ale nie znow w pipidowku ;) , trafilam z bardzo duzego miasta do powiedzmy miasteczka, tylko nie powiedziane, ze bedziecie mieszkac tam przez cale zycie. My wynieslismy sie po roku gdzie indziej i tu tez mamy takich znajomych tolerancyjnych, a reszta - coz, gdzies tam jest sobie i niech bedzie. Rodziny pogodza sie z takim faktem, gdy beda widziec, ze wam sie uklada. A to juz zalezy wylacznie od was. Wiec, w sumie wszystko i tak sprowadza sie do jednego: czy TOBIE jest z nim dobrze? Odloz na bok wszystko co kto powiedzial i odpowiedz sobie na to pytanie :)

Dzieki za rady:) no jest ok, wiesz ,zebys nie myslala ze dla mnie niewierzacy jest kims gorszym...to tak samo czlowiek, tylko taki, ktory tak jakby odwarzyl sie pokazac-nie wierze, a nie byc dewotka, udawac, chodzic do kosciola z przyzwyczajenia. Ja nie ukywam ze w wielu aspektach nie zgadzam sie z kosciolem, i wiele osob wie;)

hmmm... wszystko zależy od tego jakimi ludźmi jesteście, na ile tolerancyjnymi i akceptującymi partnera ja... bym się nie pisała na taki układ bo bardzo różny od mojego światopogląd partnera przeskadzałby mi

bardzo delikatna materia, zanosi sie na niemily toksyczny zwiazek.

Tylko jestem typem czlowieka ktory bierze do siebie zdanie inncy i(niestety) rzadko mysle o swoim szczesciu, chce tylko aby innym bylo dobrze, a o siebie dbam na koncu:o wiem, ze tak nie powinno byc, ale taka juz moja natura. Mam nadzieje ze ten ogromny altruizm uda mi sie wyplenic z mojego zycia;)

blondynki sa piekne==>czemu tak uwazasz?

wfrwfw..==> decyzja jest trudna, uwierz mi:o

moja ciocia (wierząca i praktykująca) ma męża nie praktykującego i raczej nie wierzącego i dobrze im się układa, syna wychowali po katolicku

rozumiem, wlasnie zawsze nurtowalo mnie pytanie;czy osoba niewierzaca nie nalega, aby dziecka w wierze nie wychowywac

ojej... jedna nalega a inna nie! ja osobiście uważam że takie możliwości lepiej wysondować na początku

no tak, trzeba to ustalic:)

No wlasnie, wszystko jest do obgadania i uzgodnienia. PRZED. I chodzi tez o wlasne granice tolerancji: np., gdy maz sie spyta czy nie lepiej by bylo, gdyby dziecko bylo ochrzczone pozniej, kiedy juz pozna podstawy kilku religii swiata (zakladam, ze nie skonczy sie tylko na katechizmie). Czy potrafisz byc wyrozumiala?.. To naprawde delikatna materia.

no tak...wiele osob, rowniez wierzacych uznaje, ze dzieci chrzczone sa zdecydowanie za wczesnie. nie maja swiadomosci. Nie wiem czy jestem na tyle wyrozumiala:o