mam dość cichych dni!!!

Ewcia twojemu facetowi zalezy na Tobie jak na zeszlorocznym śniegu...im szybciej dasz mu kopa tym lepiej bo jak dla mnie, to on juz z Toba nie jest tylko nie ma odwagi cywilnej Ci tego powiedzieć. dwa gdy wchodzimy w związek to decydujemy się "tak to jest osoba dla mnie, chce z nią byc i budowac dobre relacje"...osoby które szanują siebie nawzajem, przedkładaja potrzebe porozumienia nad własne fochy, bóle i starają się rozwiązać zaistniały kryzys...sa sytuacje w których potrzebujemy czasu by ukoic zszargane newry...ale na litośc to powinno trwac klika godzin a nie dni...100 razy lepiej przemyśleć godzinke dwie jak się poczuliśmy gdy zostalismy skrzywdzeni...a poxniej powiedzieć, ze czulismy się tak i tak...jestesmy róznej płci i nawet w sprawach dla nas totalnie oczywistychduga strona może nie rozumiec/nie domyslac się naszych uczuc....ale te dobra wolę powinny mieć obie strony jednoczesnie. czasem jedna powinna wyciagac rekę czasem druga...sorry ale dla mnie facet ktory zamyka się w pokoju i skupia na tym ze mu źle podczas gdy jego dziewczyna szlocha w drugim pokoju jest totalnym bezdusznikiem...i z takim czlwiekeim nic sensowenego zbudowac nie ma szans...w związku trzeba sie klocic, wyjasniac nieporozumienia, przyznawać sie do błedow i się szanowac, zeby udało zbudowac się cokolwiek....jesli jedno wybiera ciche dni, to niezaleznie jak bardzo kocha i stara się drugie na stabilny szczesliwy związek nie ma szans.

"Odejdź od niego" wcale nie jest dobrą radą. Ja go naprawdę kocham i gdy nie ma cichych dni jest nam ze sobą cudownie. Jest naprawdę miłością mojego życia i nie odejdę od niego. Tak to przecierpię 2 dni w tygodniu, a gdybym odeszła - na bank za 2 lata wciąż bym pisała na kafe "jak zapomnieć o Nim, nie daję już rady" - a takich tematów są SETKI!!!! Nie chcę być jedną z tych kobiet. Gdy robię bilans - kiedy byłabym szczęśliwsza - z nim czy bez niego, wiem na 100% że z nim. My się już oczywiście pogodziliśmy. Powiedziałam mu że nienawidzę cichych dni i nie chcę tego, bo wtedy wariuję. Wyłożyłam kawę na ławę - że jedna osoba musi być bardziej kompromisowa, a ja zwyczajnie nie umiem, bo po pierwsze - uważam że to z reguły jego winy, po drugie - w takim stanie nie umiem iść, przytulić się i na spokojnie pogadać, bo jedyne na co mam ochotę to płakać i krzyczeć. A wiem, że gdyby on przyszedł i po prostu powiedział "przepraszam" i pogadał ze mną, przeszłoby mi. Ale on taki sam uparciuch jak ja, nie przeprosi od razu, tylko dopiero jak się godzimy po 1-2 dniach.

A wiecie, mój parę razy poszedł spać gdy płakałam obok niego, w łóżku. Po prostu odwrócił się plecami, wzbudziwszy wcześniej we mnie poczucie że to moja wina, co oczywiscie jeszcze bardziej mnie dobiło. Chce pogadac z nim osobiscie, ale jak? Przeciez NIE MA CZASU. Tym razem nie poniżę się, nie odezwe sie pierwsza Oso, trzymaj sie! Zazdroszcze Ci, że jeszcze wierzysz w możliwość kontyuowania związku, jeszcze tego chcesz. Mam nadzieje ze on też tego chce i że sie nie zawiedziesz. Fajnie, że są też pozytywne chwile - masz się czego trzymać i w co wierzyć. Życze Ci szczescia pozdrawiam

Ewuńcia!ale po co masz sie męczyć z takim facetem. Lepiej bedzie jak z nim pogadasz,zadzwon do niego i powidz otwacie,że musicie pogadac, wyjasnic sobie pare spraw, bo taka sytuacja jest chora.Jezeli znowu powie ,że nie ma czasu, to sie zapytaj czy jeszcze mu na Tobie zalezy i czy chce byc z Tobą, bo po jego zachowaniu widzisz co innego..Trzymaj sie i nie daj soba pomiatac....pozdrawiam

Ewuncia u Nas takie sytuacje też mialy miejsce... ale to naprawde kwestia Jego chcarakteru, poprostu nie potrafi sie przyznac do blędu i robi wszystko by uswiadomić mi moją wine... Kiedys juz bylo naprawde żle, juz mylsama, bylam prawie gotoa odejśc, wyprowadzić sie.... ale przyjechalam do domu, a na stole bylo wino i kolacja... to do niego nie podobne, juz nie jest tak irozmantyczny a tu niespodzianka... i choć przygotowal to wszystko- wiedzialam ze soie uswiadomil ze to on to niszczy- nie przyznal się, nie piwiedzial przepraszma, pocalowal i powiedzil smacznego... taki gest, cudowny :)

U nas już raz tak było, na jesień. Jednak gdy mówiłam on był smutny, prawie płakał. I poprawił się. Moje do niego przyzwyczajenie nie było wówczas na tyle silne, bym nie mogła żyć bez niego, raczej bez problemu bym sobie poradziła z tym rozstaniem. Jednak też nie było aż tak słabe, żebym nie mogła na nowo się do niego mocno przywiązać. I stało się, on się mocno postarał i było pięknie. Jednak naprawdę to chyba trwało dość krótko.. Właśnie chciałabym z nim porozmawiac, ale nie rpzez telefon. Ale jak, gdy się nie widujemy? Dzisiaj napisał mi zwyklego smsa, że gdzieś tam był i już wrócił, a potem nic. Tak ajkby wsyztsko było ok, a przeciez nie jest.. Zawsze było logiczne że się widujemy w weekendy, teraz jakby bylo naturalne że tak nie jest. Sama nie mam specjalnie ochoty przez to wsyztsko się z nim widziec, tylko po prostu wkurza mnie to! Chce to załatwic twarza w twarz i tyle, zeby bylo szczerez i prawdziwie. Tylko.. ile mi jeszcze przyjdzie czekac? Eh dzieki że mnie wspieracie, mam nadzieje ze ta sytuacja już niedlugo sie skonczy! Chyba zaraz napisze mu mejla, po prostu pozdrawiam

i co? jka sie rozwinęla cala sytuacja?? rozmawialiscie? Moj skarb wyjechal na szkoleni, dwa dni go nie ma przy mnie, i juz tęsknię, strasznie!

masz cice dni, bo ja z nim rozmawiam:) urabiam go na swoje, ze ja biedna kasy brak na bryanty nie ma ale na hulanki mam