Mroczne sekrety duszy/Nie dla nieletnich

Na co dzień jestem normalną dziewczyną i pozostaję w związku z odpowiedzialnym, czułym mężczyzną. Kochamy się, żyjemy razem, coś planujemy, remontujemy mieszkanie, zarabiamy, płacimy podatki i rachunki, z sympatią i rozsądnie zajmujemy się psem. Tymczasem w duszach mamy to co i inni gdzieś głęboko, coś pierwotnego, dzikiego. To coś jest tak tłumione przez wymogi kultury że przyznam się do tego wyłącznie tu na forum i przed sobą samą. Nikt inny o tym nie wie. Otóż mam w sobie tyle trzymanej na wodzy agresji, gniewu, żądz że cieszę się że mój ukochany w jakiś sposób dopełnia mnie i reprezentuje sobą to, czego mi nie wolno. Mianowicie... czuję w środku dumę i radość że on ma bandyckie zapędy których nie bał się w przeszłości realizować. Czuję satysfakcję i spokój wewnętrzny że w konfrontacji z kilkoma napastnikami on kiedyś kogoś zabił. Czy któraś z was też nie miałaby żalu do swojego partnera za to że umie i jest zdolny zabić drugiego człowieka? Czy któraś gotowa byłaby docenić taki fakt? (Od razu dodaję że piszę o historii autentycznej i o śmierci napastnika, spowodowanej w obronie własnej, wspominam jednak o "bandyckich zapędach" w sensie skłonności do wdawania się w bijatyki i nieunikania uszkadzania przeciwnika gdy wcale to nie jest konieczne.)

Ponadto on już uprawiał seks analny ze sforą zdziczałych psów. A ja jeszcze nie :)

hahaha, dobre! pozdrawiam podszywacza! chociaż w treści podszywu można by doszukać się znamion znęcania nad zwierzętami a to już nie śmieszne...

mnie by to przerazalo, balabym sie ze mnie tez jest w stanie skrzywdzic