Czemu tak trudno mi zerwać z kafeterią. Też tak macie?

Siedzenie tu i tylko użalanie się nad sobą to strata czasu. Każdy tak mówi i dla mnie to również oczywiste. Trzeba by przestać topić smutki na kafeterii i wziąć się za swoje życie. Na przykład zrobić coś, żeby częściej wychodzić z domu, spędzać czas z ludźmi w realu. Ale tu zaczynają się schody i to nie bagatelne. Kiedy próbuję odstawić kafeterię i zająć się moim życiem, tak bardzo przygniata mnie uświadomienie sobie w jak złej sytuacji jestem, że zupełnie się załamuje i jedyną rzeczą na jaką mam siłę to wejść na kafeterię. Poza tym, robiąc silne postanowienie poprawy i nagle zrywając z kafeterią, wydaje mi się, że już tak bardzo się poświęcam, że jakieś pozytywne zmiany od razu powinny zajść w moim życiu. A one nie zachodzą i uświadamiam sobie, że prawdopodobnie bardzo długa i trudna droga mnie czeka, zanim one zajdą.

czasu spedzam

Wbrew pozorom, kafeteria potrafi jakoś zatykać te niezaspokojone tęsknoty. Kafeteria jest jak typowe uzależnienie, typowy nałóg.

Moglabys opisac ,jaka to masz zla sytuacje?

moja sytuacja to samotność, przede wszystkim brak drugiej połówki ale też mało przyjaciół

Właściwie, to gdyby nie pies, to nie miałby mi kto wylizać szparki :)