Nie odnajduję się w tym świecie

Niby wszystko jest ok - rodzina, praca, mieszkanie. A ja wciaż mam wrażenie że jestem na końcu kolejki. Boję się przyszłości, nie umiem załatwiać spraw. Kupno mieszkania to był niemal koszmar - banki, sądy, spółdzielnie. Chyba jestem z innej bajki. Wokół mnie ludzie żyją na luzie, a ja wiecznie spięta. Staram się nie wydawać ostatniej złotówki bo nigdy nic nie wiadomo... Wszyscy pewni siebie a ja zawsze czuję się gorsza. Nie umiem pchać się łokciami, po trupach dążyć do celu. A dzisiejszy świat tego wymaga. Może jest jeszcze ktoś po 30 kto nadal nie rozumie tego świata i nie może znaleźć w nim swojego miejsca. Nie mówię że jestem nieszczęśliwa. Po prostu czasem mi ciężko.

Mi tez jest cięzko jestem po 20 i mam fobię społeczną :(

oj nie jesteś sama Shellka,ja też to mam,ale trzeba myśleć pozytywnie i cieszyć się tym co się nam udaje.A z jakiego miasta jesteś?pa:)

Zdecyduj się na dziecko, wtedy nie będziesz przejmować się głupotami, bo normalnie nie będziesz miala czasu:) I głowa do góry, jesteś tylko człowiekiem.

Shellka, witaj w klubie ;-) też mam ten problem

Tak w ogóle to nie tu chciałam założyć to forum, miało być na 30-tkach a znalazło się na macierzyństwie :) No ale i tak jest odzew! Dzidziusia mam - jak ktoś sugerował. I oczywiście Dzidziuś jest moim całym światem, przeogromnym szczęściem! Ale właśnie jemy chciałabym zapewnić jak najlepszy byt. A mam świadomość że nie jestem osobą na tyle przebojową żeby zapewnić Dziecku całkowity brak kompleksów. Bardzo bym chciała mieć drugie Dziecko ale na razie mieszkamy w 2 pokojach i nikłe są szanse na więcej. Poza tym boję się że mogę mieć problemy z pracą. I w tym cały problem

a czy w 2 pokojach nioe mozna miec 2 dzieci????

Można. Ale ja się właśnie tak wychowałam i wiem jak ciężko nam z bratem było, jak ryczałam jako nastolatka gdy nie mogłam spokojnie przez telefon pogadac bo młodszy brat musiał razem ze mną w tym czasie koniecznie siedzieć w pokoju. Jak nie miałam chwili intymności, jak nie mogłam żadnej koleżanki zaprosić, potem kolegi :) Ludzie żyją i w więcej osób na małych powierzchniach ale czy to takie dobre? Każdy potrzebuje określonej przestrzeni i chwili dla siebie. Poza tym ciężko tak żyć widząc jak inni domy stawiają, apartamenty 100-metrowe urządzają...

Wiesz, ja mialam swoj pokoj i faktycznie jako nastolatka cieszylam sie ze nie mam rodzenstwa. teraz wiele dalabym za brata. tez mam 30 lat i czesto mysle podobnie jak ty (ten strach przed swiatem).

wiez, nie wiem ile molodszy byl Twoj brat. jam ieskzlaam z bratem mlodszym o 2 lata i bardzo dobrxe wspominam ten okres. moje dzieci (jak zajde w druga ciaze, bardzo bym chciala:)) beda mieszkac w jednym pokoju.

aha, alezy tez ile m ma wasze mieszkanie, bo na 35 to trudno z dwojka dzieci, ale 50m to juz ok. co do twoijej niesmialosci ---. mam to samo, niestety. to podobno fobia spoleczna. kiedys bylam odwazniejsza. teraz, odkad mam meza, on zalatwia wiekszosc spraw i odzwyczailam sie od tego. Jezeli stac was na drugie dzicko ,to sie nie zzastanawiaj. jak nie ta praca, to inna. pamietaj o tym. a kiedys na dziecko mzoe byc juz po prostu za pozno.