dziewczyny czy ktoras z was wyszla z bulimi?

Ja wyszłam,choć nie wierzyłam,że to możliwe,a jednak się udało:-)

od kilku lat choruje.Nie wiem jak to nazwac..chyba to bulimia..nie jestem pewna..Jem bardzo malo..prawie wcale..Jeszcze tano daje rade..Kromka chleba wasa z czyms tam i ide do pracy ale wieczorem..zjem niewiele ale..musze sie tego pozbyc..przeciez jedzenie nie moze mna zadzic..A w ogole to nienawidze tego uczucia jak mam pelny zoladek..

ja wyszłam

http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=1406860

Ja tez niby z tego wychodze..czasami udaje mi sie na 3-4 miesiace ale jak pojawiaja sie tyliko jakies problemy w moim zyciu..wszystko wraca.Ja za swoje problemy obwiniam jedzenie,to ze jestem niedostatecznie szczupla,atrakcyjna-ciezko to zrozumiec i wytlumaczyc..

dodam ze nie jestem juz podlotkiem mam 28 lat i mecze sie z tym juz ze 12

a wiesz, ze kiedys mozesz przesadzic? ze moze cos Ci sie stac?

Nie wiem ile masz lat, ja z bulimią spędziłam jakieś 7 lat życia a zaczęło się jak miałam 14.Wychodzenie trwało długo,tak naprawdę nie wierzę z żadne terapie,choc nie ukrywam,że próbowałam i tego.Dobrze wiem,że to jest jak bumerang,można mieć przerwe i wraca jak pojawiają się problemy.Trzeba inaczej zacząć sobie z nimi radzić,celować bezpośrednio w problem, a nie odchodzić w nałóg.

zresztą jesli robisz to od 12 lat, to przełyk napewno juz masz zniszczony strasznie

EE nie jest tak zle..zawsze duzo pije i nie mam wiekszychproblemow z..ale moje zeby sa na wykonczeniu.I robie to tylko raz dziennie...

Jeja 12 lat to kupa czasu! Ja po jakiś 5 byłam już totalnie wyniszczona a kolejne też były dnem.Bulimia tak potrafiła zawładnąć moim życiem że był okres,że nie bylo już w nim miejsca na nic innego:-(

Mam 24 lata chorwała na to badziewie ok 5 lat, nie byłam nigdy na zadnej terapii, w sumie nawet u zadnego lakarza. ja wyszłam z tego dzieki wierze, serio. Masz racje zadne terapie nie pomoga, to ty musisz juz chcec z tym na serio zakonczyc.

Droga zdrowa Twoje rady są nad wyraz cenne.Jednak wyobraź sobie,że będąc bulimiczka każda z nas o tym wie. Wierzę tylko w siebie,nie mam zaufania do terapii.Byłam raz -pani psycholog dała mi recepte na jakieś tabletki "poprawiające nastrój"-cokolwiek to miałoby znaczyć. Teraz ,od niedawna ,walczę sama.Choroba zabrała mi kawał życia i zniszczyła jeszcze więcej.Jestem rozchwiana,ulegam każdej emocji,mam obniżone poczuice własnej wartości,unikam związków (nie tylko z mężczyznami-w ogóle z ludźmi).Ten stan trwa zbyt długo. Pozdrawiam walczące Kobiety.

zdrowa--->przepraszam

Tak Ci się wydaje ze nie jset tak źle, skoro zeby masz zniszczone to przełyk tez, po drugie powiem Ci ze juz nie jestem 2 lata bulimiczką, a teraz co chwilka jakies bóle głowy , serca itd. Wiec wez sie za siebie.

arlekin a co ja takiego złego powiedziałam? Przeciez mi tez nie było łatwo, nawet jak skonczyłam to i tak wracałam. Ale mi serio pomogła wiara, dlatego wytrwałam. Niestety nie ma jednego sposobu na wyjscie z tego dla kazdej z nas, poprostu trzeba znaleźc motywację.

wiem ze powinnam cos z tym zrobic tylko...ciezko jest.Mam taka opsesje ze jak waze wiecej niz 50 kg to juz kosmos.Mam 168 cm wzrostu i chyba jestem szczupla ale ta...U mnie to chyba anoreksja z bulimia sie przeplata sama nie wiem..

Tak,po prostu źle Cię zrozumiałam.Zgadzam się z Tobą całkowicie:)Peace

Wiesz ja mam 167 i teraz waze 58 ponoc super wyglądam, wiec mysle ze tyjestes bardzo chudziutka. Widzisz ja przez bulimie doprowadziłam do wagi 40kg. Bo tez zawsze musiałam miec 4 na początku, bez sensu to było, ale coż, teraz dopieo widze jaka kazda z nas jest wtedy głupia, jak to potrafi nami zawładnąc.

Ja chorując wogóle nie wierzyłam,że to piekło kiedyś się skończy,myślałam,że tak już będzie zawsze.Myślę więc,że bulimiczka która wyszła z bulimii wie o tym więcej niż ta która w tym "siedzi",przede wszystkim wie,że naprawde można wyjść z tego błędnego koła!Ja ci zdrowa gratuluje bo wiem że dużo siły trzeba !A za innych trzymam kciuki!!!

toksyczna, a Ty jak z tego wyszłas? jak Ci sie udało?

czy wiecie z kad to sie bierze?jaka jest tego przyczyna..

W zasadzie to jak zobaczyłam to pytanie to sama się zaczęłam zastanawiać jak do tego doszło,że już nie wymiotuje, nie licze kalorii i nie staje na wadze kilka razy dziennie:-)Chyba dużo rzeczy się na to złożyło,najpierw moja miłość,zapragnęłam być zdrowa dla tego faceta,nauczyć się delektować jedzeniem,bo on miał bzika na punkcie dobrego jedzenia i celebrowania posiłków,strasznie mi zaimponował ten jego zdrowy styl życia i wyszukana sztuka kulinarna:-)Potem miałam dużo problemów,musialam znowu zamieszkac z matką i całe zycie mi sie wywróciło na lewą strone.Byłam tak wykończona psychicznie,że nie miałam już siły tutaj na ukrywanie przygód z toaletą,przez ten czas kiedy mieszkałam sama,nic nie musiałam ukrywać a tu znowu by była afera.Poza tym tyle juz wytrzymałam bez zwracania,że zal mi to bylo tracić,a potem jakoś przestalam odczuwac taką potrzebę:-)Dziwne to wszystko ale tak własnie było.

mi pomoglo jak zaczelam brac leki antydepresyjne. jak ręka odjął. teraz juz nie biorę a choroba nie wraca i jem mao ale normalnie. utrzymuję caly czas szczupla sylwetkę i się nie objadam. jem tylko wtedy gdy naprawde jestem gloda. pije duzo wody. 50kg przy 168 :) jak mialam bulimię to doszlam do wagi 58, czulam sie koszmarnie.

ja juz wsztstko bralam..od any depresyjnych po psychotropy