Czy to życie nie jest zaskakująco poplątane?

Kocham nie mogąc z Nim być. Jego i moja rodzina są przeciwne. Nasze światy tak różnią się od siebie. Ale kochamy i nic na to nie poradzimy. Wczoraj pierwszy raz od 4 miesięcy miałam szansę Go w końcu zobaczyć, bo grał koncert w mieście oddalonym od mojego o 50km. I nagle schody. Rodzice jechać nie chcą, nie mam autobusu, nie mam pieniędzy, nie mam samochodu, nie mam możliwości noclegu tam, nic, dosłownie nic. I jedyna szansa na to, że Go spotkam, przepada. Początek koncertu o 20.00, a jest 18.45 i nadal nie ma cienia szansy, że tam będę. I nagle dzwonek do drzwi. Przyjaciółka. Wypłakała od taty pozwolenie na pożyczenie samochodu. Wiedząc, że nie będę miała nawet za zwrot za podróż, bo jestem doszczętnie spłukana, zdecydowała się jechać tam ze mną. I pojechałyśmy, spotkałam Go, choć chwilę byłam szczęśliwa. Ale nei to było najważniejsze wbrew pozorom. Poznałam na nowo moją przyjaciółkę, kogoś, kto żyje wciąż obok mnie, znów sobie przypomniałam, jak to dobrze, że mam ją obok siebie i jaką jestem szczęściarą. Dlaczego piszę? Bo chciałam się wygadać po prostu i tyle...

fajnie

Doceniaj to :) Kwiatek na kafe :)

a nie poplątane :-O

Staram się doceniać, staram, tylko czasami się zapomina i dobrze, że są ludzie, którzy chcą poświadczyć o tym, że będą na dobre i złe. życie jest pojebane---> Nie przesadzasz?