Proszę,niech ktoś wklei tu jeden wiersz,którego nie potrafię odszukać..

"Pszczoły"Bolesława Leśmiana,prosze.

prosze

I naraz w oku mojego bezdrożu Dziwnie błysnęły wędrujące pszczoły. Jak jakieś pszczelne. złociste anioły. W nieskończoności niknące bezdrożu!.. A kwiaty łodzie na zieleni morzu, Ładowne w puchów najsłodszych popioły, Szepczą z uśmiechem i łzami na poły: \"My - łodzie. łodzie, więdnące na morzu!\" Na to wietrzyki: \"My - wasi żeglarze, Wieczni tułacze w pól smętnych obszarze!\" I słońce rzecze w bezdennej otchłani, Zbroczone strugą zranionego złota: \"A jam tęsknota, jam - wasza tęsknota! Złocisty sztandar w błękitnej przystani!\"

http://wiersze.annet.pl/w,,5315 google

dziekuje

ale powina miec 6 strof... nie moge znalezc w googlach

to nie ten wiersz

masz chociaż jakiś wers tego wiersza?

nie:( ale mam napisac interpretacje i analize,znalazlam http://www.sciaga.pl/tekst/67842-68-analiza_wiersza_pszczo_y_boles_awa_le_miana ale wiersza nie.. z tego co tu prezczytalam to ten wiersz co wkleilas zupelnie nie pasuje,nie moge go znalezc,a chce go sama przeczytac,sama napisac,,

al,dzikuje,ze probowalas pomoc

a nie chodzi ci czasem o wiersz \"łąka\"?

Pszczoły W zakamarku podziemnym, w mieszkalnym pomroku, Gdzie zmarły zamiast dachu ma nicość nad głową. W pewną noc Wiekuistą, a dla nas - Lipcową Coś zabrzękło... śmierć słyszy i przynagla kroku... A to - pszczoły zmyliwszy istnienia ścieżynę Zboczyły do tych pustek jak do złego ula! Rój się iskrzy tak obco, tak brzęcząco hula. Że strach w mroku tę jurną ujrzeć pozłocinę!... A zmarli w zachwyceniu, źrenicę rozwiewną Przesłaniając od blasku skruszałych rąk wiórem. Tłoczą się cień do cienia i wołają chórem: "To - pszczoły! Pamiętacie? To - pszczoły na pewno!" Przytłumione snem bóle na nowo ich trawią! Wdzięczni drobnym owadom za zbudzoną ranę. Z wszystkich sił swej nicości patrzą w skry zbłąkane, Co wzdłuż śmierci i w poprzek żywcem się złotawią... Znali niegdyś te cudła złotego pomiotu. A dzisiaj, zaniedbani w swych mgieł niedobrzysku, Podziwiają skrzydlatą szaradę rozbłysku I chyżą łamigłówkę brzęczącego lotu! Ale drogę powrotną zwęszywszy - w odmęcie Pszczoły lśnią się gromadą już co chwila rzadszą. Już - w świat się przedostając, gasną na zakręcie Już ich - nie ma! A oni wciąż patrzą i patrzą... http://www.wierszowisko.waw.pl/opracowania/Boleslaw_Lesmian/75_8318