Kobiety...czym są?...

...one są jak noc, tajemnicze i nieodgadnione sprawiają że postrzegamy świat w zupełnie innym świetle. Dopełniają nas i odbierają nam wszystko zarazem, zacierają granice między tym co uważamy za prawdziwe a marzeniami z których je stworzono. Aż trudno uwierzyć że istoty te istnieją, są tak blisko nas. Patrzą na świat tymi samymi oczyma, kosztują słodycz życia i znają smak swych łez. Czy są częścią nas? Nie wiem, jednak łatwość z jaką przychodzi im wnikać w nasze wnętrze pozwala mi wierzyć iż tak właśnie jest. Tego uczucia nie da się z niczym porównać, to jakby zdjąć z siebie zbroję dźwiganą przez całe życie. Odrzucić chłodną stal i poczuć wzrok słońca na swojej skórze. Szczęśliwy ten kto choć raz mógł przejrzeć się w ich oczach i ujrzeć tam siebie, swój dom. Z pozoru kruche i wrażliwe, przynoszą nadzieje w chwilach gdy brak jej w nas samych. Ich serca są na tyle silne by bić za dwoje a dusze pełne snów których nie pomieścił by cały wszechświat. Ich siła i determinacja a jednocześnie wrażliwość i niezdecydowanie dodają im tylko uroku, czyniąc to co już piękne doskonale niedoskonałym. Zdają się znać odpowiedź na każde pytanie, a błędy ich i pomyłki są dla nas błogosławieństwem, gdyż nigdy nie czujemy się bardziej wartościowi jak wtedy gdy niesiemy im pomoc. Zdaje się że umierając dla nich czynimy to niemal z uśmiechem na ustach wiedząc że to co kochamy przetrwa. Potrafią zarówno dawać życie, jak i je odbierać, żyją w naszych wspomnieniach za nic mając sobie czas, gdyż piękno ich jest wieczne. Wyryte w kamieniu serc naszych, przez te delikatne dłonie które nas chronią przed ludzką pychą, niosąc sens życia i siłę by trwać. I choćby dla nich błękit ich oczu, był tylko niebios cieniem, dla nas on będzie spojrzeniem anioła. A włosów barwa, każdą roku porą. I ust tych słodycz z niczym nie zrównana, która rozlewa się po całym ciele; przy której świat zdaje się czarno-biały. Pamiętać ją będziemy nawet gdy wszystko wokół istnieć już przestanie... ...Tego wam zazdroszczę, bo choć zrodziłem się człowiekiem, pancerz mój zdaje się porósł mnie na stałe. Tak długo kryłem w sobie swe uczucia że w lustrze nie widzę już własnego odbicia. I choć nie doznałem nic piękniejszego przeklinam dzień w którym spojrzałem w jej oczy i ujrzałem się wreszcie. Takim jakim mógłbym być dla niej, dla świata, gdybym pamiętał co znaczy być człowiekiem. Nie wiem jak mógłbym i czy zdołam jej odpłacić za to że życie wróciła mi na nowo. Wiem że ją kocham i kochać będę, póki czas duszy mej w pył nie obróci... ...Gdybym tylko pamiętał... Ł.F. 21 Stycznia 2008 roku.

Mam nadzieję że choć po części odpowiedziałem na twoje pytanie.

wow

Godne, podziwu...

ja bym nieco zmieniła temat...;-) może na : kobiety- kim są????

Eee ,jak dla mnie to za mało dialogów :P.

:D

wzruszyłem sie... łzy lecą mi kaskadami.. popuściłem w spodnie... wszystko to prawie :P bo po pierwszym zdaniu przestałem czytać te pierdoły :P

ni chuja :P

Z lekka grafomania mi to trąci..:O

ale voalka uznała, że piekne :P

Ja nie jestem Voalka i grafomanii nie trawię:P Nie jestem widac uduchowiona i romantyczna:P

kiepska fabuła i brak dramatycznych zwrotów akcji

I parę trupów by sie przydało....:D

przepraszam może ktoś wie - czy autor już skoczył? :)

Canberra, autor skoczy jak przeczyta komentarze:D:D

"dawać życie, jak i je odbierać" to kto zabił wreszcie? :P niech mi ktos stresci, bo straciłem wątek :P

obawiam sie ze kto jak kto ale autor przeżyje w związku z posiadaniem pancerza (akapit 2) :D:D:D:D

Ale on tę zbroje chciał zdąć... A ponadto jak skoczy z dużej wysokości....:D:D

ale dalej pisze coś o lustrze... jak sie potłucze podczas skoku, to i pancerz nie pomoże :P

ja bym na jego miejscu nie zdejmowała - pancerz ciężki będzie szybciej leciał :P

ja przez pierwsze zdanie nie przeszłam, mam ostatnio wrażliwy żołądek

:D

Ale to lustro potłucze sie dopiero na ziemi.. to mu juz wszystko jedno bedzie:P Trtr....:D:D

no chyba że upadek przeżyje ale zabije go szpila szkła z lustra wbita w oko :)

I nie będzie więcej pisał???? Co za ulga.....:D:D

a mnie tam czuję się urażona tytułem wątku...kobieta jest przede wszystkim istota ludzką i wypada pytać "kim jest/" a nie czym jakby była przedmiotem. w dodatku ja chyba głupia jestem, bo wpis autora jawi mi się jako bełkot.

nie tylko tobie gwiazdeczki :) jak myślisz czemu tak sie wątek potoczył? bo początek był jałowy :D

He, he... A na jakiej podstawie wyciąga się wniosek, że "kobieta jest istotą ludzką"? To mi, dopiero, odkrycie...