Przegrane życie

Ja już swoje życie przegrałam.... Jestem jałową tempo lękającą się osobą:( Walczyłam z tym, kosztowało mnie to wiele nerwów:( i nie mam już sily walczyć.... jestem 32letnią mężatką , bojącą sie własnego cienia!!! Boję się mieć dzieci(nie chodzi tu o ból porodowy) , boję się jeżdzic samochodem, iść do pracy.... Więc mąż pracuje a ja siedze jak ten tempak w domu....

ojojojjjjjjjj!!!!!!od kiedy to tak cierpisz??????

cierpię tak chyba od zawsze:(

chyba nie jest tak zle ,bo nie balas sie wyjsc za maz:)

poza tym zdobyłas meza, co jest zawsze jakas wygraną. pozdrawiam

nerwica lękowa czy zwykle lenistwo??? kochanie idz do psychologa...chyba ze chcesz sie obudzik jako kobieta po 50 roku zycia ktora nic w swoim zyciu nie osiagnela :(

glowa do gory. jezeli masz glowe na karku, zdrowe narzady [ nie tylko ruchu] , pelny żoładek i miejsce na ordery - to bedzie git wporzadku jak najbardziej. pozdrowka.

Leczyłas sie ? Byłas u psychiatry? Oni leczą lęki.

Jeśli chodzi o psychologa to bardzo chętnie bym poszła, ale to chyba powinien być dobry psycholog.Nie znam nikogo kto by mógł mi polecic kogoś. Marzę o tym aby chociaż jeden dzień przeżyć bez lęku:) Jestem nadwrażliwą osobą, bardzo wszystko biorę do siebie, ogromnie sie przejmuję. Bardzo bym chciala mieć dzidzię, ale wiem ,że Ją bym zamęczyła i siebie, kto by chciał miec matkę meganadopiekuńczą , przejmującą się dosłownie wszystkim. Heh , co za życie ja mam, co z tego,że mam jakies tam studia, jestem niebrzydka, mam Wspaniałą Rodzinę, kochającego męża , jak ogranicza mnie własny charakter.

takiej sytuacji...ja obie nie wyobrażam bycia z kimś takim...

najwiekszymi swoimi wrogami bywamy my sami dla siebie. dobrze , że juz to wiesz tzn. , że do żadnego psychiatry sie nie kwalifikujesz tylko trza odpocząc - przeczekać.

Gdyby tylko psychiatra był by mi w stanie pomóc, to bym do Niego pobiegła!!! Ale oni chyba dają leki, i z tego co czytałam mówią aby na terapię chodzić, bo leki nie "naprawią" charakteru

to chodz na terapie-bo spędzisz życie w domu-już nie mówiąc że jeśli byś kiedyś została sama-czego Ci nie życzę-to nie poradzisz sobie-nie można się zupełnie od kogoś uzależniać...

jak dla mnie...lecz się bo czeka Cię 30-40lat beznadziejnego życia-a patrząc wstecz pewnie będzie coraz trudniej coś zacząć zmieniać..

jak ci z tym źle to staraj się to zmienić małymi kroczkami. powiem tylko tyle że rozumiem cię(żeby nie powiedzieć, że też tak mam)

tak bardzo bym chciala miec inne podejście do zycia:) Może i fakt, pożyję trochę to mi sie pozmienia wszystko:)

podnoszę